วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1102

ความแค้นกับความตายแตกต่างกัน

ความตายเหมือนหมึกเข้มที่ไม่ละลายหนาจนไม่สามารถเทียบได้ ทำให้คนรู้สึกกดดัน เพียงแค่ตายคนถึงจะปรากฏเป็นจำนวนมาก

ส่วนความแค้นก็หมายถึงคนตายที่ตายโหง

สำหรับคนที่ตายแบบนี้วิญญาณของพวกเขาไม่สามารถอยู่เหนือความตายได้ พอนานเข้าก็จะกลายเป็นแรงแค้นแรงอาฆาต

แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นความตายหรือความแค้นคนทั่วไปไม่สามารถมองเห็นได้ มีแค่คนที่ผู้เชี่ยวชาญพิเศษถึงจะมองเห็น

สีหน้าเยี่ยชิวเคร่งขรึมเล็กน้อย

เท่าที่ตาสามารถมองเห็นได้

ที่เขาเห็นคือแรงแค้นแรงอาฆาตเต็มไปหมด ซึ้งนี้หมายความว่าตามทางหุบเขาลึกนี้มีวิญญาณที่ตายโหงเป็นจำนวนมาก

ถึงแม้ว่าในแม่น้ำจะมีวิญญาณเป็นเรื่องปกติเพราะทุกปีก็มักจะมีคนไม่ระวังตกน้ำและจมน้ำตายแต่ว่าแรงอาฆาตเยอะขนาดนี้เยี่ยชิวพึ่งจะเคยเห็นครั้งแรก

โดยเฉพาะบริเวณมุมของหุบเขาตรงนั้นเป็นที่โล่งมีแรงอาฆาตล้นหลามเป็นอย่างมาก

กลุ่มแรงอาฆาตสีดำเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆเหมือนวิญญาณแต่ละตัวกำลังดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ฟู่ว～"

ลมเย็นพัดมา

"ฮัดชิ้ว——"

อมตะชางเหม่ยจามและพูดว่า"เจ้าเด็กเหลือขอ สถานที่ตรงนี้ดูมีความผิดปกติ

เยี่ยชิวรีบถาม"ไอ่แก่เห็นอะไรหรอ?"

อมตะชางเหม่ยพูด"วรยุทย์ระดับฉันในปัจจุบันอย่าว่าแต่ลมเย็นเลยต่อให้รอในห้งเย็นสองชั่วโมงฉันก็ไม่จามหรอก แต่สถานที่แห่งนี้ดูผิดปกติ"

"เมื่อกี้ที่ลมพัดผ่านมาขนฉันลุกเลย"

"สถานที่แห่งนี้แปลกๆ"

อมตะชางเหม่ยถามเซียวจ้าน"เจ้าหนู อีกนานแค่ไหนจะถึงจุดหมายปลายทาง?"

เซียวจ้านชี้ไปทางมุมด้านหน้าของหุบเขาพูดว่า"บริเวณมุมด้านหน้านั้นจะมีแม่น้ำจยาหลิงแยกเป็นสาย มีชื่อว่าหุบเขาเฉินหลง เดินไปตามหุบเขาเฉินหลงไปห้ากิโลเมตรพวกเราก็จะถึงแล้ว"

อมตะชางเหม่ยเตือนเยี่ยชิว"เจ้าเด็กเหลือขอมีสติหน่อย ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์รอบนี้พวกเราคงจะพบเจออันตราย"

เยี่ยชิวกรอกตาขาวประโยคนี้ตอนข้ามเขาอูซานเขาก็เคยพูดกับอมตะชางเหม่ยมาแล้วแต่ในเวลานั้นไอ่แก่นี้กลับไม่ใส่ใจอะไรเลยคิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะเปลี่ยนมาเตือนฉันแทน

แต่ว่าเยี่ยชิวก็รู้สึกถึงว่าการเดินทางรอบนี้ไม่สงบสุขแน่นอน

ผ่านไปไม่กี่นาที

เรือสปีดโบ๊ทมาถึงมุมหุบเขา

อมตะชางเหม่ยจ้องไปบริเวณยอดเขาทั้งสองฝั่งไม่ละสายตาในการสำรวจจู่พูดว่า"เอ๋?"

เยี่ยชิวถาม"เกิดอะไรขึ้น?"

"ที่นี้ถึงแม้จะมีทิวทัศน์ที่สวยงามแต่ตามหลักฮวงจุ้ยที่นี้เป็นสถานที่อับจน การที่ถูกฝังอยู่ที่นี้จะตัดขาดจากลูกหลานไม่มีทางที่จะมีสุสานที่ใหญ่ขนาดนี้"อมตะชางเหม่ยถามเยี่ยชิว"นายกำลังโกหกฉันใช่ไหม?"

เยี่ยชิวพูด"จะเป็นไปได้ยังไง ฉันโกหกใครก็ได้แต่ไม่มีทางโกหกท่านแน่นอน"

"จริงหรอ?"อมตะชางเหม่ยไม่เชื่อเล็กน้อย

"จริงสิ"เวลาที่เยี่ยชิวพูดยังมองตาอมตะชางเหม่ยไม่รู้สึกหน้าแดงหรือใจเต้นเลย

หรือว่าข้าคิดผิด?

อมตะชางเหม่ยคิดไตร่ตรองสักพักพูดว่า"เรื่องแปลกประหลาดเกี่ยวกับฮวงจุ้ยมีบบนโลกมากมาย แต่ก่อนข้าเคยเห็นบางกรณีในหนังสือฮวงจุ้ย บางสุสานใหญ่ก็สร้างบริเวณอับจน"

"แบบนี้ก็สามารถหลอกพวกโจรปล้นสุสานได้"

อมตะชางเหม่ยพูดถึงตรงนี้ก็พูดกับเยี่ยชิวอย่างโหดเหี้ยมว่า"เจ้าเด็กเหลือขอ ถ้าแกกล้าโกหกฉันลก็ ฉันจะถลกหนังแกทิ้งเลย"

พูดจบอมตะชางเหม่ยก็ล้วงเอาเข็มทิศออกมาจากแขนเสื้อ

ปากพลางท่องคาถาไปด้วย