วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1106

เซียวจ้านและอมตะชางเหม่ยหันหน้าไปทางเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้า พวกเขาตายได้ยังไง?” เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิว ตอบว่า “พวกเขากลัวจนตาย”

ห่ะ?

เซียวจ้านและอมตะชางเหม่ยตกตะลึง

“เจ้าหนู คุณแน่ใจเหรอ?” อมตะชางเหม่ยค่อนข้างไม่เชื่อ พูดว่า “จากสีหน้าของคนตายเหล่านี้ ฉันไม่เห็นท่าทางหวาดกลัวเลย”

เยี่ยชิวอธิบายว่า “ถ้าให้พูดถูกต้องกว่านั้น พวกเขาจมน้ำตายเนื่องจากความหวาดกลัวอย่างมาก”

“ฉันเพิ่งสังเกตเห็นศพแต่ละศพที่นี่ ฉันก็พบลักษณะที่เหมือนกันในหมู่พวกเขา ซึ่งก็คือดวงตาของพวกเขาโปนอย่างเห็นได้ชัด”

“หลังจากการสังเกตอย่างรอบคอบ ฉันสังเกตเห็นความกลัวอันละเอียดอ่อนลึกเข้าไปในรูม่านตาของพวกเขา”

“รายละเอียดเหล่านี้ถูกมองข้ามได้ง่ายไ

“รู้สึกเหมือนพวกเขาเจอเรื่องน่ากลัวก่อนจะตาย”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ “ฮู” ลมหนาวก็พัดเข้ามา

เซียวจ้านหดคอด้วยความกลัว มองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ และกำหมัดแน่น

เมื่อเห็นท่าทางของเขา อมตะชางเหม่ยก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย

“ขี้ขลาด!”

จากนั้น อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “อย่ากลัวเลย หากมีวิญญาณชั่วร้ายที่สร้างปัญหาจริงๆ ปล่อยให้ฉันจัดการ มีเทคนิคลับมากมายในนิกายเต๋า โดยเฉพาะในการจัดการกับผี”

“ฉันแค่เปรียบเทียบ มันยากที่จะบอกว่า อะไรทำให้พวกเขากลัวจนตายในตอนนี้” เยี่ยชิวพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ

แม่น้ำเงียบสงบเกือบนิ่ง มีโลงศพสีแดงขนาดใหญ่บนหน้าผาทั้งสองด้านอย่างเด่นชัด

หลังจากเยี่ยชิวสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว ก็ไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ

“แปลก อะไรจะทำให้พวกเขากลัวตายได้”

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว

“หัวหน้า เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างน่ากลัวอยู่ในโลงศพเหล่านั้น?” เซียวจ้านแนะนำ

เยี่ยชิวเปิดใช้งานตาสวรรค์อีกครั้ง สำรวจไปรอบๆ และพูดว่า “มีเพียงซากศพในโลงศพเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นอีก”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ฉัาควรจะทำนายดวงอื่นหรือไม่?”

ตามคำแนะนำนี้ ทั้งเยี่ยชิวและเซียวจ้านเพิกเฉยต่อเขา ซึ่งทำให้อมตะชางเหม่ยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“คุณสองคนหมายความว่ายังไงที่ดูถูกฉัน ให้ฉันบอกคุณเถอะว่าการทำนายของฉันแม่นยำ”

อมตะชางเหม่ยหยิบเหรียญทองสัมฤทธิ์ออกมาสามเหรียญเพื่อทำนายดวงชะตา แต่ในขณะนั้น ความรู้สึกอันตรายก็ปรากฏขึ้นทันที

เยี่ยชิวมองไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เห็นแม่น้ำปั่นป่วนด้วยคลื่นสูงสามเมตร เงาดำขนาดใหญ่เข้ามาใกล้เรืออย่างรวดเร็ว เคลื่อนที่เร็วเท่ากับตอร์ปิโด

อมตะชางเหม่ยเตือนเสียงดังว่า “มีบางอย่างอยู่ในน้ำ!”

เยี่ยชิวกำหมัดแน่น ดวงตาจับจ้องไปที่เงาที่ใกล้เข้ามา

เงาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ทำให้ระยะทางจากเรือสั้นลงเหลือเพียงยี่สิบเมตรในทันที

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะลงมือ เงาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

คลื่นในแม่น้ำสงบลงอย่างรวดเร็ว และกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

หืม?

เยี่ยชิวเลิกคิ้วแล้วถามว่า “ผู้อาวุโส คุณเห็นชัดเจนหรือไม่ว่าเงานั้นคืออะไร?”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว “นักพรตเต๋าผู้นี้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน”

เยี่ยชิวเตือนเซียวจ้านว่า “ระวังตัวด้วย”

เซียวจ้านพยักหน้าและดึงปืนพกออกมาจากเอว ใส่กระสุนเข้าไปและเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง

ทั้งสามยืนอยู่บนดาดฟ้ารออยู่ครู่หนึ่ง แต่เงาก็ไม่ปรากฏขึ้นอีก

“การรอแบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เราต้องหาทางที่จะบังคับมันออกไป” เยี่ยชิวกล่าว

“เจ้าหนู คุณมีความคิดอะไรบ้างไหม?” อมตะชางเหม่ยถาม

จู่ๆ ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวก็เล็ดลอดออกมาจากเยี่ยชิว เหมือนกับสิงโตที่ตื่นจากการหลับไหล โดยแยกเขี้ยวออก

“โอ้พระเจ้า เจ้าหนู คุณ”

อมตะชางเหม่ยตกใจ ก่อนที่เขาจะถอนเท้า เขาก็ถูกเยี่ยชิวเตะทับ

แล้วเขาก็ถูกทุบตีอย่างทารุณ

ในเวลาไม่นาน อมตะชางเหม่ยก็เริ่มร้องขอความเมตตา

“เจ้าหนู หยุดเถอะ ฉันผิดไปแล้ว”

“กรุณาหยุดเถอะ”

“ถ้ายังตีฉันอีก ฉันคงเสียโฉมไปแล้ว ขอร้องล่ะ……โอ๊ย……”

อมตะชางเหม่ยยกมือขึ้นและคร่ำครวญอย่างไม่หยุดหย่อน

เซียวจ้านที่เห็นเหตุการณ์นี้จึงปิดปากและหัวเราะกับตัวเอง สมน้ำหน้า ใครบอกให้คุณไปต่อกรกับเจ้านาย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

เยี่ยชิวหยุด ตอนนี้ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยช้ำและบวม ผมกระเซิง ไม่ได้เป็นร่างที่สง่างามอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไป ดูค่อนข้างเศร้าหมอง

“เจ้าหนู คุณฝึกฝนพลังชี่แท้ทั้งหกก่อนกำเนิดตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่รู้ได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวไม่ตอบคำถาม แต่เขาชี้ไปที่อมตะชางเหม่ยแทน และพูดว่า “ผู้อาวุโส คุณต้องการที่จะเอาชนะฉันใช่ไหม? ฉันสามารถให้โอกาสคุณอีกครั้ง เอาล่ะ ลงมือเลย!”

อมตะชางเหม่ยไม่กล้าขยับ หลังจากลุกขึ้นจากพื้นแล้ว เขาก็สาปแช่ง “เจ้าหนู ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณ และคุณก็จริงจังกับมันจริงๆ นั่นมันมากเกินไป”

“คุณยังเด็กและเข้มแข็ง คอยรังแกคนแก่อย่างฉัน ไม่มีจิตสำนึกเหรอ?”

“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ฉัน ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้..….”

จุ๊!

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ทำท่าทางเงียบๆ และกระซิบว่า “ผู้อาวุโส อย่าพูด มีบางอย่างอยู่ข้างหลังคุณ”