วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1106

เซียวจ้านและอมตะชางเหม่ยหันหน้าไปทางเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้า พวกเขาตายได้ยังไง?” เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิว ตอบว่า “พวกเขากลัวจนตาย”

ห่ะ?

เซียวจ้านและอมตะชางเหม่ยตกตะลึง

“เจ้าหนู คุณแน่ใจเหรอ?” อมตะชางเหม่ยค่อนข้างไม่เชื่อ พูดว่า “จากสีหน้าของคนตายเหล่านี้ ฉันไม่เห็นท่าทางหวาดกลัวเลย”

เยี่ยชิวอธิบายว่า “ถ้าให้พูดถูกต้องกว่านั้น พวกเขาจมน้ำตายเนื่องจากความหวาดกลัวอย่างมาก”

“ฉันเพิ่งสังเกตเห็นศพแต่ละศพที่นี่ ฉันก็พบลักษณะที่เหมือนกันในหมู่พวกเขา ซึ่งก็คือดวงตาของพวกเขาโปนอย่างเห็นได้ชัด”

“หลังจากการสังเกตอย่างรอบคอบ ฉันสังเกตเห็นความกลัวอันละเอียดอ่อนลึกเข้าไปในรูม่านตาของพวกเขา”

“รายละเอียดเหล่านี้ถูกมองข้ามได้ง่ายไ

“รู้สึกเหมือนพวกเขาเจอเรื่องน่ากลัวก่อนจะตาย”

ขณะที่เยี่ยชิวพูดจบ “ฮู” ลมหนาวก็พัดเข้ามา

เซียวจ้านหดคอด้วยความกลัว มองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ และกำหมัดแน่น

เมื่อเห็นท่าทางของเขา อมตะชางเหม่ยก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย

“ขี้ขลาด!”

จากนั้น อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “อย่ากลัวเลย หากมีวิญญาณชั่วร้ายที่สร้างปัญหาจริงๆ ปล่อยให้ฉันจัดการ มีเทคนิคลับมากมายในนิกายเต๋า โดยเฉพาะในการจัดการกับผี”

“ฉันแค่เปรียบเทียบ มันยากที่จะบอกว่า อะไรทำให้พวกเขากลัวจนตายในตอนนี้” เยี่ยชิวพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ

แม่น้ำเงียบสงบเกือบนิ่ง มีโลงศพสีแดงขนาดใหญ่บนหน้าผาทั้งสองด้านอย่างเด่นชัด

หลังจากเยี่ยชิวสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว ก็ไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ

“แปลก อะไรจะทำให้พวกเขากลัวตายได้”

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว

“หัวหน้า เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างน่ากลัวอยู่ในโลงศพเหล่านั้น?” เซียวจ้านแนะนำ

เยี่ยชิวเปิดใช้งานตาสวรรค์อีกครั้ง สำรวจไปรอบๆ และพูดว่า “มีเพียงซากศพในโลงศพเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นอีก”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ฉัาควรจะทำนายดวงอื่นหรือไม่?”

ตามคำแนะนำนี้ ทั้งเยี่ยชิวและเซียวจ้านเพิกเฉยต่อเขา ซึ่งทำให้อมตะชางเหม่ยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“คุณสองคนหมายความว่ายังไงที่ดูถูกฉัน ให้ฉันบอกคุณเถอะว่าการทำนายของฉันแม่นยำ”

อมตะชางเหม่ยหยิบเหรียญทองสัมฤทธิ์ออกมาสามเหรียญเพื่อทำนายดวงชะตา แต่ในขณะนั้น ความรู้สึกอันตรายก็ปรากฏขึ้นทันที

เยี่ยชิวมองไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เห็นแม่น้ำปั่นป่วนด้วยคลื่นสูงสามเมตร เงาดำขนาดใหญ่เข้ามาใกล้เรืออย่างรวดเร็ว เคลื่อนที่เร็วเท่ากับตอร์ปิโด

อมตะชางเหม่ยเตือนเสียงดังว่า “มีบางอย่างอยู่ในน้ำ!”

เยี่ยชิวกำหมัดแน่น ดวงตาจับจ้องไปที่เงาที่ใกล้เข้ามา

เงาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ทำให้ระยะทางจากเรือสั้นลงเหลือเพียงยี่สิบเมตรในทันที

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะลงมือ เงาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

คลื่นในแม่น้ำสงบลงอย่างรวดเร็ว และกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

หืม?

เยี่ยชิวเลิกคิ้วแล้วถามว่า “ผู้อาวุโส คุณเห็นชัดเจนหรือไม่ว่าเงานั้นคืออะไร?”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว “นักพรตเต๋าผู้นี้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน”

เยี่ยชิวเตือนเซียวจ้านว่า “ระวังตัวด้วย”

เซียวจ้านพยักหน้าและดึงปืนพกออกมาจากเอว ใส่กระสุนเข้าไปและเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง

ทั้งสามยืนอยู่บนดาดฟ้ารออยู่ครู่หนึ่ง แต่เงาก็ไม่ปรากฏขึ้นอีก

“การรอแบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เราต้องหาทางที่จะบังคับมันออกไป” เยี่ยชิวกล่าว

“เจ้าหนู คุณมีความคิดอะไรบ้างไหม?” อมตะชางเหม่ยถาม