วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1105

ศพจำนวนยี่สิบศพลอยอยู่บนผืนน้ำ

ร่างของพวกเขาหันหน้าลงน้ำในท่านอนคว่ำและแขนขาแยกออกจากกัน เสื้อผ้าที่ชุ่มน้ำทำให้พองตัวจนดูแปลกประหลาดอย่างมาก

ขณะนี้ก็เป็นเวลาพระอาทิตย์ตกดินแล้ว

เมื่อศพทั้งยี่สิบปรากฏขึ้นมาก็ทำให้บรรยากาศของหุบเขาที่มืดสนิทดูน่าสะพรึงกลัวขึ้น

"ลูกพี่ หรือว่าพวกเขาจะเป็น....."

เซียวจ้านยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดกับอมตะชางเหม่ย "ตาเฒ่า นี่คือโชคดีที่เจ้าพูดถึงอย่างนั้นเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยคิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะออกมาเป็นแบบนี้ เขาเบิกตากว้างอย่างงุนงงพร้อมกับกล่าวออกไป "เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อนใจ ไม่แน่ศพเหล่านี้อาจไม่ใช่คนบนเรือก็ได้"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างเย็นชา "บนเรือมีลูกศิษย์ของหลงเหมินยี่สิบคน ตอนนี้ศพที่ลอยขึ้นมาก็มียี่สิบศพ เจ้ายังจะบอกว่าไม่ใช่อีกเหรอ!"

อมตะชางเหม่ยกลอกตา "เจ้ายังไม่เห็นหน้าตาของพวกเขาเลย เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็นศพของคนบนเรือ?"

ฮึ ยังจะแถไปได้อีก

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเย็นชา "รอให้ข้ายกพวกเขาขึ้นมาได้ ดูสิว่าเจ้าจะยังพูดว่ายังไง"

"เซียวจ้าน ไปหยิบอุปกรณ์มา"

"เตรียมกู้ศพ"

เซียวจ้านรีบวิ่งเข้าไปในเรือและหยิบสิ่งที่คล้ายกับเบ็ดตกปลาออกมาและที่ปลายด้านหน้าของเบ็ดตกปลามีรอกขนาดเล็กที่มีลวดทองแดงบางๆ พันอยู่ ลวดทองแดงมีตะขอเหล็กที่คล้ายกับกรงเล็บนกอินทรีแขวนไว้

นี่คือเบ็ดตกปลาที่ชาวประมงนิยมใช้กันทั่วไป

เซียวจ้านยืนอยู่บนดาดฟ้า จ้องมองไปที่ศพที่ลอยอยู่ในแม่น้ำ จากนั้นก็เหวี่ยงมันออกไป

ผัวะ........

ตะขอเหล็กถูกโยนออกไปและคว้าไปยังศพที่ลอยอยู่ได้อย่างแม่นยำ

"ขึ้น!"

เซียวจ้านตะโกนเสียงดัง โดยถือคันเบ็ดซากศพไว้ในแขนขวาของเขาพร้อมกับดึงศพที่ลอยอยู่จากน้ำขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างแรง

เขากำลังจะตรวจสอบศพ แต่เยี่ยชิวก็หยุดไว้

"หยุด!"

"ยังไม่ทราบสาเหตุการตาย ดังนั้นควรระมัดระวัง"

"ฉันลงมือเอง!"

เยี่ยชิวเดินไปที่ศพแล้วนั่งยองๆ พลิกศพ ทันใดนั้นใบหน้าของผู้ตายก็ปรากฏขึ้น

นี่คือชายหนุ่ม น่าจะอายุยี่สิบต้นๆ

"ผมรู้จักเขา"

เซียวจ้านอุทานและพูดว่า "เขาชื่อเฉียงเหว่ย เป็นลูกศิษย์ของหลงเหมิน"

เยี่ยชิวทำการตรวจสอบศพอย่างละเอียด

เขาพบว่าศพของจางเหว่ยมีใบหน้าบวม ดวงตาสีม่วงช้ำ ตาแดงก่ำ และมีฟองเลือดในจมูกและปากของเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาของจางเหว่ยที่ปูดโปนอย่างมาก ราวกับว่าเขาเป็นโรคต่อมไทรอยด์ทำงานเกินอย่างรุนแรง

"ลูกพี่ จางเหว่ยตายได้ยังไง?" เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิวกล่าว "จากอาการเหล่านี้บนร่างกายของเขา เบื้องต้นสามารถระบุได้ว่าเขาเสียชีวิตจากการจมน้ำ"

"ตายจากการจมน้ำ?" เซียวจ้านตกตะลึง "เป็นไปไม่ได้ จางเหว่ยว่ายน้ำเก่งที่สุด"

เยี่ยชิวถามเซียวจ้าน "นายคุ้นเคยกับเขาเหรอ?"

เซียวจ้านอธิบาย "ผมได้พบกับจางเหว่ยในเมืองหลวงเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเป็นศิษย์ของหลงเหมินหนึ่งในสามพันคนที่มีฝีมือโดดเด่นที่จูเชวี่ยวางแผนจะแย่งตัวไป"

"จูเชวี่ยส่งแบบฟอร์มมาให้ผมก่อนหน้านี้ ซึ่งข้างในมีข้อมูลโดยละเอียดของลูกศิษย์ทั้งยี่สิบคนบนเรือหลงชางหมายเลขสอง"

"มีระบุหมายเหตุชัดเจนว่าจางเหว่ยว่ายน้ำเก่ง และเขาได้เข้าร่วมการแข่งขันว่ายน้ำระดับชาติหลายรายการและได้คว้าแชมป์มาครอง"

เซียวจ้านรู้สึกเหลือเชื่อและพูดว่า "ผมไม่เข้าใจว่าคนที่ว่ายน้ำเก่งขนาดนี้จะจมน้ำตายได้อย่างไร?"

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า "พ่อหนุ่ม เจ้าเคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า เดินอยู่ริมน้ำบ่อยๆ รองเท้าจะไม่เปียกได้ยังไงไหม?"

"คนจำนวนมากมักจะตายในจุดที่พวกเขาเก่งและเชี่ยวชาญมากที่สุด"

"ตัวอย่างเช่น นักฆ่าเก่งที่สุดในการฆ่าคน แต่สำหรับพวกเขา โดยทั่วไปแล้วพวกเขาจะถูกคนอื่นฆ่าในที่สุด"

"ดังนั้น ก็ไม่มีอะไรน่าประหลาดใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น"