วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1104

"ลูกพี่ เกิดอะไรขึ้น?" เซียวจ้านรู้สึกประหลาดใจ

"ไม่ต้องถามอะไรมาก รีบหยุดเรือเร็วเข้า" เยี่ยชิวตะโกนไปอย่างร้อนใจ

เมื่อเซียวจ้านเห็นว่าเยี่ยชิวดูผิดปกติไปก็รีบออกคำสั่งหยุดเรือ

ขณะนี้เอง เรือของเยี่ยชิวได้เข้าใกล้กับเรือที่อยู่ข้างหน้าเพียงสี่สิบเมตรเท่านั้น

"ตาเฒ่า รู้สึกไหมว่ามีอะไรผิดปกติ?" เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยมองไปข้างหน้า "เงียบเกินไป"

"สภาพแวดล้อมที่นี่เป็นสีเขียวและน้ำใสสะอาด แต่กลับไม่มีนกบินเลยแม้แต่ตัวเดียว"

"แม้แต่เสียงแมลงก็ไม่ได้ยินเลย แปลกมาก"

เยี่ยชิวกล่าว "เซียวจ้าน เรือข้างหน้านั้นมีคนอยู่ไหม?"

เซียวจ้านตอบ "หลงชางหมายเลขสองมีลูกศิษย์ของหลงเหมินอยู่ยี่สิบคน พวกเขามาที่นี่เพื่อกอบกู้ศพ"

"กู้ศพ?" อมตะชางเหม่ยสงสัย "เรือของหลงเหมินลำหนึ่งจมลงที่นี่ บนเรือมีศิษย์ของหลงเหมินสามสิบคน ที่เรือหลงชางหมายเลขสองมาที่นี่ก็เพื่อกู้ศพดังกล่าว"

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้าง "เจ้าบอกว่าที่นี่สุสานขนาดใหญ่ไม่ใช่เหรอ? เจ้าโกหกข้า?"

"ข้าจะโกหกเจ้าได้ยังไงกัน" เยี่ยชิวกล่าว "ศิษย์ของหลงเหมินคนหนึ่งได้แจ้งให้จูเชวี่ยทราบว่าที่นี่มีสุสานขนาดใหญ่อยู่"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวจ้านก็แอบยกนิ้วให้เยี่ยชิว

ลูกพี่ฉลาดมากที่โยนเรื่องนี้ไปให้ผู้ตาย ถึงตอนนั้นหากหาสุสานขนาดใหญ่ที่ว่าไม่เจอ อมตะชางเหม่ยจะต้องโกรธมาก แต่ก็ทำอะไรเยี่ยชิวไม่ได้

เพราะคนตายโดยไม่มีหลักฐาน

อมตะชางเหม่ยหันไปถามเยี่ยชิวอีกครั้ง "เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่าที่นี่มีสุสานอยู่จริงไหม?"

เยี่ยชิวตอบ "มีหรือไม่มี เดี๋ยวรอให้เรื่องนี้กระจ่างก็จะรู้เอง"

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก "ข้าขอเตือนอะไรเอาไว้ก่อนว่าถ้าที่นี่ไม่มีสุสานขนาดใหญ่อยู่จริงละก็ ข้าถลกหนังของเจ้าแน่"

ถลกหนังของข้า? มีสิทธิ์อะไร?

ฮ่าๆๆ.......

เยี่ยชิวหัวเราะอย่างไม่สนใจ

หลังจากนั้นก็หันไปมองเรือหลงชางหมายเลขสองพร้อมกับกล่าว "ตาเฒ่า เจ้าไม่รู้สึกเลยเหรอว่าเรือลำที่อยู่ข้างหน้าก็ดูไม่ปกติเท่าไรนัก?"

อมตะชางเหม่ยจ้องไปที่เรือลำข้างหน้าอยู่ครู่หนึ่งเพื่อสังเกตพร้อมกับพูดออกไป "เงียบจนน่าแปลกเกินไป"

อมตะชางเหม่ยพูดมาก็เป็นสิ่งที่เยี่ยชิวรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ

เรือหลงชางหมายเลขสองมีศิษย์ของหลงเหมินอยู่ยี่สิบคน ที่พวกเขาเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อกู้ศพขึ้นมา ตามหลักแล้วก็ควรจะมีเสียงหรือการเคลื่อนไหวอะไรบ้าง แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นใครและไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันเลยสักนิดเดียว

เงียบเกินไป

เยี่ยชิวกล่าวกับเซียวจ้าน "รีบติดต่อไปที่ลูกศิษย์หลงเหมินที่อยู่บนเรือหลงชางหมายเลขสองเร็วเข้า"

"ครับ"

เซียวจ้านตอบรับและรีบหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก

เวลาผ่านไป

เยี่ยชิวก็ถามออกไป "เป็นยังไงบ้าง?"

เซียวจ้านตอบ "ผมโทรเข้าไปเบอร์ที่อยู่บนเรือแต่กลับไม่มีคนรับสายเลย"

เยี่ยชิวสั่งเซียวจ้านอีกครั้ง "ติดต่อจูเชวี่ยดูว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"

เซียวจ้านกดโทรหาจูเชวี่ยและหลังจากซักถามได้แล้วก็ตอบกลับเยี่ยชิวไปว่า "ลูกพี่ ผมถามจูเชวี่ยแล้ว เธอบอกว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"จูเชวี่ยบอกว่าครั้งสุดท้ายที่พวกเขาติดต่อกันคือวันนี้เมื่อช่วยสิบโมงเช้า และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย"

"ลูกพี่ หรือว่าลูกศิษย์หลงเหมินบนเรือลำนั้นกู้ศพกันจนเหนื่อยและเผลอหลับสลบไสลกันหมดแล้ว?"

เซียวจ้านพูดจบก็ส่ายหน้า "แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้"

"ศิษย์ของหลงเหมินแบ่งงานในภารกิจกันอย่างชัดเจน ต่อให้พักก็ต้องมีคนคอยเฝ้าเวรยาม และไม่มีทางเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แน่"

"ผมลองโทรไปอีกครั้งดู"

เซียวจ้านกดโทรออก ทว่าผลยังเป็นเหมือนเดิมก็คือไม่มีคนรับสาย

"แปลกจัง ทำไมถึงไม่มีใครรับสายเลย?"