วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1109

ทันใดนั้น สายตาของเยี่ยชิวก็ฉายแววประหลาดใจขึ้นมา

นับตั้งแต่การต่อสู้ครั้งใหญ่ในเมืองต้องห้ามเป็นเวลาเกือบสามเดือน เยี่ยชิวไม่เพียงแต่ฝึกฝนพลังชี่แท้ทั้งหกก่อนกำเนิดเท่านั้น แต่ยังสร้างความก้าวหน้าครั้งใหญ่ในตาสวรรค์อีกด้วย

ตอนนี้ หลังจากเปิดใช้งานตาสวรรค์แล้ว เขาสามารถมองเห็นได้ไกลถึงหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร

และเขายังสามารถรักษามันไว้ได้สิบนาที!

เดิมทีเยี่ยชิวต้องการค้นหาร่องรอยของสัตว์ประหลาดตัวนั้น แต่โดยไม่คาดคิด หลังจากเปิดใช้งานตาสวรรค์ สิ่งที่เขาเห็นคือฉากที่แตกต่างออกไป

“ผู้อาวุโส มอบเครื่องรางกันน้ำสองอันให้กับเซียวจ้าน” เยี่ยชิวกล่าว

“เพื่ออะไร?” อมตะชางเหม่ยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เยี่ยชิวเร่งเร้า “เร็วเข้า มอบเครื่องรางกันน้ำให้กับเซียวจ้าน พวกเราทุกคนจะลงไปใต้น้ำด้วยกัน”

อมตะชางเหม่ยถามด้วยความสับสนว่า “ทำไมต้องลงใต้น้ำ@

เยี่ยชิวตอบว่า “มีของดีอยู่ที่ก้นแม่น้ำ”

“คุณกำลังพยายามหลอกลวงฉันใช่ไหม?” อมตะชางเหม่ยไม่เชื่อเลย พูดอย่างเย็นชา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ คุณคงอยากหลอกให้ฉันช่วยคุณเก็บศพใต้น้ำ”

“เจ้าหนู ให้ฉันบอกคุณว่า คุณเลิกคิดแบบนั้นซะ!”

“ฉันจะไม่เป็นแรงงานฟรีสำหรับคุณ”

เยี่ยชิวพูดว่า “ผู้อาวุโส คุณจะไม่ลงไปใช่ไหม? ก็ได้!”

“ฉันกับเซียวจ้านจะลงไป แต่ให้ฉันอธิบายไว้ก่อนว่าสิ่งดีๆ ที่ก้นแม่น้ำไม่เหมาะกับคุณ”

“รีบมอบเครื่องรางกันน้ำสองอันให้กับเซียวจ้าน”

หลังจากที่ให้เยี่ยชิวเหลือบมองอย่างรวดเร็ว อมตะชางเหม่ย ไม่เห็นสัญญาณของการโกหกในท่าทางของเยี่ยชิว และถามว่า “เจ้าหนู มีอะไรดีจริงๆ ที่ก้นแม่น้ำหรือไม่?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบมอบเครื่องรางกันน้ำให้กับเซียวจ้าน”

อมตะชางเหม่ยหยิบเครื่องรางกันน้ำสองชิ้นออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นเริ่มเจรจาเงื่อนไขกับเยี่ยชิว “ถ้าคุณต้องการให้ฉันมอบเครื่องรางกันน้ำให้กับเซียวจ้าน ก็เป็นไปได้ แต่คุณต้องบอกฉันว่า ที่ด้านล่างของแม่น้ำคืออะไร?”

“สมบัติ!” เยี่ยชิวได้ตอบกลับ

“สมบัติอะไร?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ทำไมคุณถึงถามคำถามมากมายนักล่ะ ถ้าอยากรู้ก็ลงไปดูเอาเอง”

หลังจากพูดอย่างนั้น เยี่ยชิวก็รีบคว้าเครื่องรางกันน้ำจากมือของอมตะชางเหม่ย จากนั้นจึงอธิบายให้เซียวจ้านทราบถึงวิธีใช้ยันต์ เขาก็สั่งว่า

“เซียวจ้าน พกไฟฉายสองอันติดตัวไปด้วย ก้นแม่น้ำมืดมาก ดังนั้นการเคลื่อนย้ายหากไม่มีพวกมันจะไม่สะดวก”

เซียวจ้านถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “หัวหน้า สมบัติอะไรอยู่ที่ก้นแม่น้ำ?”

“ฮิฮิ คุณจะรู้เองเมื่อเราลงไปทีหลัง ไม่ว่าในกรณีใด มันเป็นสมบัติที่น่าทึ่ง”

เยี่ยชิวดูลึกลับในขณะที่เขาพูด โดยแอบชำเลืองมองอมตะชางเหม่ย

อีกสักครู่

เยี่ยชิวและเซียวจ้านยืนอยู่ที่ด้านหน้าดาดฟ้า

“พร้อมไหม?” เยี่ยชิวถาม

เซียวจ้านพยักหน้า “พร้อมแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นมาเตรียมตัวดำน้ำกันเถอะ จำไว้ว่า ติดตามฉันอย่างใกล้ชิดเมื่อเราอยู่ใต้น้ำ” เยี่ยชิวสั่ง

“ตกลง” เซียวจ้านพยักหน้าอีกครั้ง

อมตะชางเหม่ยแอบสังเกตท่าทางของเยี่ยชิว เห็นว่าเยี่ยชิว กำลังจะพาเซียวจ้านลงไปในแม่น้ำจริงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง

“ด้วยอุปนิสัยของเจ้าหนู หากก้นแม่น้ำมีอันตรายมาก เขาจะไม่พาเซียวจ้านลงน้ำเลย”

“ท้ายที่สุดแล้ว เซียวจ้านก็คือหลานชายของเขา”

“หากมีอะไรผิดพลาด เขาจะไม่สามารถอธิบายได้เมื่อเขากลับไป”