วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1119

ดอกบัวทองเก้ากลีบเปล่งแสงทองอร่าม ส่งกลิ่นหอมกรุ่น พลังชีวิตอันยิ่งใหญ่กระจายออกมาทั่วอาณาบริเวณ

เยี่ยชิวรีบมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบทันที

เขาเห็นดอกไม้ที่อยู่กลางดอกบัวทองเก้ากลีบ ดอกนั้นเริ่มบานออกมาหนึ่งกลีบ

ตามด้วยกลีบที่สอง

กลีบที่สาม

เมื่อกลีบดอกไม้บานออก แสงสีทองก็ยิ่งเข้มข้นมากกว่าเดิม

“ใกล้จะโตเต็มที่แล้ว” เยี่ยชิวพูดเบาๆพลางกำมือแน่น

“เจ้าหนูน้อย เราตกลงกันไว้แล้ว ดอกบัวทองดอกนี้เป็นของฉัน อย่ามาแย่งกันเชียวล่ะ” อมตะชางเหม่ยพูดเตือนเยี่ยชิวพลางมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบ

เยี่ยชิวทำหูทวนลม ตาของเขาจ้องไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบไม่กระพริบเลยสักนิด

สมบัติล้ำค่าแบบนี้ ต้องเป็นของเขาสิ

เขาต้องการดอกบัวทองเก้ากลีบมาช่วยให้สามารถทะลุด่านการฝึกตน และกลายเป็นผู้ฝึกเซียน!

ไม่นาน ดอกบัวทองเก้ากลีบก็บานออกมาจนถึงกลีบที่แปด และเหลือเพียงกลีบสุดท้ายเท่านั้น ถึงตอนนั้นมันก็จะโตอย่างเต็มที่

10 วินาทีต่อมา

ในที่สุดกลีบที่เก้าก็บานออก

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นมา ราวกับเสียงเพลงจากสวรรค์ นี่เป็นปรากฏการร์ที่พิเศษมาก

“มันวิเศษขนาดนี้เลยหรือ?”

เยี่ยชิวตกใจ เขาเตรียมออกไปหยิบดอกบัวทองเก้ากลีบในทันที

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยก็ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ สัตว์ประหลาดนั่นตามมาแล้ว มันอยู่ที่ปากถ้ำและกำลังจ้องไปที่แก”

เยี่ยชิวรีบหมุนตัวด้วยความเร็ว

และในตอนนี้เอง อมตะชางเหม่ยก็นรบพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เยี่ยชิวหมุนตัวไปมอง เขาก็ไม่พบสัตว์ประหลาดสักตัว และเมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าอมตะชางเหม่ยอยู่ห่างจากดอกบัวทองเก้ากลีบไม่ถึง 2 เมตรแล้ว

“ตาเฒ่านี้ เพื่อให้ได้ดอกบัวทองเก้ากลีบไปครอบครองถึงกับต้องหลอกฉันเลยอย่างนั้นหรอ ไร้ยางอายจริงๆ”

เยี่ยชิวด่าออกมาเสียงดัง

“เจ้าเด็กเหลือขอ อย่าโกรธเลย หากฉันได้ดอกบัวทองเก้ากลีบไปแล้วฉันก็จะสามารถก้าวข้ามเป็นผู้ฝึกตนได้ ถึงตอนนั้นฉันจะคุ้มครองแกเอง ฮ่าๆๆ...”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น

“นี่คิดว่าฉันไม่มีทางจะได้ดอกบัวทองเก้ากลีบมาจริงๆอย่างงั้นหรอ?”

เยี่ยชิวยกมือขวาขึ้น พลังไหลเวียนกลายเป็นดาบที่ปลายนิ้วของเขา

ขณะนี้เอง เขาใช้ดรรชนีกระบี่หกชีพจร และสามารถหยุดยั้งอมตะชางเหม่ยได้อย่างสมบูรณ์

จากนั้นก็ใช้ยันต์สายฟ้าอีกอันหนึ่ง ก็สามารถเก็บดอกบัวทองเก้ากลีบได้ก่อนใคร

ในช่วงเวลาสำคัญ เยี่ยชิวเกิดลังเลขึ้นมา

ดอกบัวทองเก้ากลีบนั้นแน่นอนว่าสำคัญสำหรับเขา แต่เมื่อเปรียบเทียบกับความสัมพันธ์และมิตรภาพระหว่างเขากับอมตะชางเหม่ยแล้ว มันก็ดูเล็กน้อยไม่เป็นเรื่องสำคัญเท่าใดนัก

สุดท้ายแล้ว พวกเขาทั้งสองได้ร่วมทุกข์สุขด้วยกันหลายครั้ง

ดังคำกล่าวที่ว่า ทองคำหนักพันชั่งหาไม่ยาก แต่มิตรแท้นั้นยากจะหาได้

ถ้าหากเพราะดอกบัวทองเก้ากลีบนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องร้าวราน เขาก็ไม่ต้องการอีกต่อไป

“ช่างมันเถอะ มันเป็นของคุณแล้ว”

เยี่ยชิวถอนพลังจากปลายนิ้วของเขา

อมตะชางเหม่ยรีบเก็บดอกบัวทองเก้ากลีบ จากนั้นเขาก็ยืนบนกลีบบัวด้วยขาเดียวไม่ต่างกับไก่ยืนตัวเดียว และหัวเราะออกมาเสียงดัง “ในที่สุดฉันก็ได้สมบัติล้ำค่านี้มาครอง”

“เจ้าเด็กเหลือขอ แกมีน้ำใจกับฉันมากทีเดียวที่ไม่คิดจะแย่งกับฉัน”

“เรื่องในครั้งนี้ฉันจะจดจำมันเอาไว้”

“วางใจเถอะ ฉันไม่เอาเปรียบนายแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยดีใจจนแทบจะคุมตัวเองไม่ได้ พูดจบแล้วเขาก็หยิบดอกบัวทองขึ้นมาดู

ดอกบัวนี้มีขนาดเท่าฝ่ามือของผู้ใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่ารับประทาน แต่ละกลีบดูเหมือนถูกหล่อด้วยทองคำ เปล่งแสงระยิบระยับ

"ดอกบัวทองคำเอ๋ยดอกบัวทองคำ เธอช่างงดงามเหลือเกิน ถ้าเธอเป็นผู้หญิง เธอคงจะต้องมีนามสกุลพันสินะ?"

ไม่รู้ว่าอมตะชางเหม่ยคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาจ้องมองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบด้วยความหลงใหล

หลังจากนั้นไม่นาน

อมตะชางเหม่ยก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ดอกบัวทองคำเอ๋ยเอกบัวทองคำ ฉันจะกินเธอเข้าไปแล้วหนา เธอต้องน่ารักเป็นเด็กดี ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ”

เมื่อพูดจบ