วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1120

เยี่ยชิวเห็นดอกบัวทองเก้ากลีบปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา เขาไม่ลังเลที่จะคว้ามันเอาไว้ในทันที

“เจ้าเด็กเหลือขอ เก็บดอกบัวทองเก้ากลีบไว้ให้ฉันดีๆล่ะ”

“รอให้ตาเฒ่าคนนี้ฆ่ามันได้แล้ว ฉันค่อยไปกินดอกบัวทองนั่น...”

“แม่งเอ้ย เจ้าเด็กเหลือขอ แกกำลังทำอะไรอยู่ฮะ?”

อมตะชางเหม่ยตะโกนด่าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เพราะเขาเห็นเยี่ยชิวกำลังกลืนกินดอกบัวทองเก้ากลีบไม่เหลือเลยสักนิด

ในพริบตาเดียว ดอกบัวทองเก้ากลีบก็ถูกเยี่ยชิวกินจนหมด

“ไอ้เด็กเหลือขอ แกทำแบบนี้ได้ยังไงฮะ!”

“คืนดอกบัวทองฉันมานะ!”

“อ๊าอ๊าอ๊า.....”

อมตะชางเหม่ยโกรธจนดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาได้ดอกบัวทองเก้ากลีบมาด้วยความยากลำบาก ทั้งต้องโดนสัตว์ประหลาดโจมตีอีกด้วย ใครมันจะไปคิดกันล่ะว่าสุดท้ายแล้วดอกบัวทองเก้ากลีบจะตกไปอยู่ในมือของเยี่ยชิว

อมตะชางเหม่ยตะโกนออกมาด้วยความโกรธเคืองว่า “ไอ้เด็กเหลือขอ คืนดอกบัวทองเก้ากลีบมาให้ฉันสะ ไม่งั้นมิตรภาพของพวกเราก็จบมันสะตรงนี้”

เยี่ยชิวพูด “ดอกบัวทองเก้ากลีบมันบินมาหาฉันเองต่างหาก ไม่ได้ไปแย่งมาสักหน่อย ทำไมถึงมาโทษฉันล่ะ?”

“ตาเฒ่า คุณวางใจเถอะ ฉันไม่เอาเปรียบคุณหรอก”

“รอให้ฉันกลายเป็นผู้ฝคกตนได้สำเร็จแล้ว ฉันจะคุ้มครองคุณเอง ฮ่าๆๆ...”

อมตะชางเหม่ยโกรธจนควันออกมาจากทวารทั้ง 7 เขาทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตอนนี้ร่างกายของเขายังถูกสัตว์ประหลาดพันอยู่ จึงเอาความโกรธทั้งหมดไปลงกับสัตว์ประหลาดนั้น

“เป็นเพราะแก ถ้าไม่ใช่เพราะกันคงเป็นผู้ฝึกตนไปแล้ว ฉันจะทำให้แกหมดสภาพสะ”

ดัง!

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก เขาปล่อยพลังชี่แท้เก้าวิถีออกมาโจมตีสัตว์ประหลาดอย่างบ้าคลั่ง

แต่สัตว์ประหลาดนั้นร่างกายแข็งแกร่งอย่างผิดปกติ สามารถรับการโจมตีของอมตะชางเหม่ยได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด

และในตอนนี้เอง เยี่ยชิวนั่งลงกับพื้น

เมื่อกี้เขากินดอกบัวทองเร็วเกินไปจนยังไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติของดอกบัวทองเก้ากลีบได้เป็นอย่างดีเลย และตอนนี้เขารู้สึกว่าปากของเขาหอมมาก กลิ่นหอมฟุ้งทั่วโพรงปากไปหมด

ความรู้สึกนั้น เหมือนกับเพิ่งจูบร่างกายของหญิงสาวบริสุทธิ์ มันช่าง....

ไม่อาจบรรยายได้

“เซียวจ้าน ช่วยดูหน่อยนะ พยายามอย่าให้มันมารบกวนฉัน” เยี่ยชิวสั่ง

“อืม!” เซียวจ้านตอบกลับ เขายืนอยู่ไม่ไหลและจับปืนเอาไว้แน่น ดวงตาคมกริบของเขาสแกนไปรอบๆ

เยี่ยชิวเริ่มหมุนเวียนพลังชี่อีกครั้ง

ไม่นาน เยี่ยชิวก็สังเกตเห็นพลังชีวิตอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกจากตันเถียนของเขา ซึ่งกำลังรักษาเส้นพลังลมปราณพิเศษแปดของเขาอยู่

แม้กระทั่งผิวของเขาในตอนนี้ก็ปล่อยออกมาเป็นแสงเรืองรอง

"ไม่น่าเชื่อว่าเป็นสมบัติที่หายากในพันปี!"

เยี่ยชิวเริ่มทำการหมุนเวียนวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง โดยมุ่งความสนใจไปที่การกลั่นเอาพลังจากดอกบัวทองเก้ากลีบ

ไม่นานจากนั้น

ร่างกายของเยี่ยชิวก็ปรากฏขึ้นมาเป็นแสงทองคำที่สว่างไสว สว่างจ้าจนทำให้เขาดูเหมือนดวงอาทิตย์

ทั้งถ้ำถูกส่องสว่างไปทั้งหมด

เมื่ออมตะชางเหม่ยที่กำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดมาเห็นฉากนี้เขา ก็ทำให้หน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ

หากไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดนี้ปรากฏตัวขึ้น การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบนร่างกายเยี่ยชิวในตอนนี้ จะเกิดขึ้นบนร่างกายเขาเองแน่

และเขาก็จะกลายเป็นผู้ฝึกตนได้สำเร็จ

เมื่อกลายเป็นผู้ฝึกตน อย่างแรกเลยคือพลังจะเพิ่มขึ้นสูงมาก

อีกทั้งยังสามารถยืดอายุขัยได้อีกด้วย

และนี่ก็เป็นสิ่งล่อตาล่อใจของอมตะชางเหม่ย เพราะไม่ว่าอย่างไร ตาเฒ่าอายุมากอย่างเขาก็เกรงกลัวความตาย

และในที่สุด เหตุผลที่สำคัยอีกอย่างก็คือ หลังจากที่กลายเป็นผู้ฝึกตนแล้ว เขาจะสามารถตีเยี่ยชิวได้

เกี่ยวกับในตอนนี้....

อมตะชางเหม่ยก็ไม่ได้หวังว่าในอนาคตเขาจะมีโอกาสตีเยี่ยชิวหรอก เขาเพียงหวังว่าในอนาคตเยี่ยชิวจะไม่มารังแกเขา