วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1137

ร่างของพระนาการ์ ระเบิดเป็นชิ้น ๆ และกลายเป็นก้อนหมอกเลือด โดยไม่เหลือแม้แต่กระดูก

หัวหน้าวิวารล้มลงอย่างสิ้นเชิง!

“ในที่สุดก็ตายสักที”

เยี่ยชิวหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงพร้อมกับไอเป็นเลือดออกมาจากปาก

แม้ว่าเขาจะสังหารพระนาการ์ได้ แต่ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างมากเช่นกัน

ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่เยี่ยชิว ใช้ดาบสังหารเซียนแล้ว พลังทั้งหมดในร่างกายของเขาก็หมดลง

เขาในตอนนี้ อ่อนแอถึงสุดขีด

หากคนธรรมดาที่ไม่มีพลีงยุทธ์ต้องการที่จพฆ่าเยี่ยชิวในตอนนี้เยี่ยชิวก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย

โชคดีที่พระสงฆ์ทั้งหมดในวัดนี้ถูกเยี่ยชิวสังหารไปหมดแล้ว

“ดูเหมือนว่าดาบสังหารเซียนจะไม่สามารถใช้งานได้ง่าย ถ้าหากไม่สามารถฆ่าศัตรูได้งั้นคนที่ตายก็จะเป็นเขา”

เมื่อนึกถึงการประลองเมื่อกี้ ในใจเยี่ยชิวก็ยังคงหวาดกลัวอยู่

ถ้าเขาไม่มีท่าไม้ตายดาบสังการเซียน งั้นวันนี้เขาคงจะจบลงที่นี้

“ระดับพลังยุทธ์ของฉันยังต่ำเกินไป ถ้าเป็นระดับเดียวกันกับพระนาการ์ ก็คงจะถูกฉันฆ่าไปนานแล้ว และฉันก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

เยี่ยชิว ก้มศีรษะลงและมองไปที่ร่างกายของเขา

ในเวลานี้มีบาดแผลทั่วร่างกายของเขา และเสื้อผ้าของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด

น่ากลัวมาก

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะบอกว่าเขาเกือบเสียชีวิตครึ่งหนึ่งในการต่อสู้ครั้งนี้

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวก็ยังมีความสุขอย่างมาก

ด้วยการฝึกพลังชี่แท้โดยกำเนิดทั่งเก้าวิถีของเขานั้น เขาได้ข้ามพรมแดนสังหารพระนาการ์ในผู้ฝึกฝนเซียนระดับกลางขั้นเคารพนั้น ต้องบอกว่ามันคือปาฏิหาริย์

เยี่ยชิว มีความเข้าใจต่อพลังการต่อสู้ของเขาเองอย่างดี

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ขั้นเคารพนั้นไม่สามารถคุกคามฉัรได้อีก โชคดีที่พระนาการ์ดพิ่งฝึกฝนพลังชี่มังกรทั้งสิบแปดได้ ถ้าหากมาดดว่านี้ ฉันคงต้องตายในที่นี่”

เยี่ยชิวกระซิบกับตัวเอง จากนั้นนั่งขัดสมาธิเตรียมรักษาบาดแผลของเขา

"ฟู่——"

ทันใดนั้นเอง สายลมก็พัดมาปะทะหน้า

เยี่ยชิว สังเกตได้อย่างชัดเจนว่ามีกลิ่นของนาร์ซิสซัสจาง ๆ ในสายลม ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

เอิ่ม?

เยี่ยชิว ดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ยอดหอคอย

ทันใดนั้น ม่านตาของเขาก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว

เห็นเพียงหญิงสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่บนยอดหอคอย

ผู้หญิงคนนั้นยังดูสาวมาก

เธออายุประมาณยี่สิบปี สวมชุดยาวสีขาว มีผ้าคลุมศีรษะสีขาว และมีจี้คริสตัลสีม่วงห้อยอยู่รอบคอที่สวยงามของเธอ

เธอสูงและหุ่นดี มีใบหน้าที่สวยงามมาก ม่านตาสีน้ำเงินที่มีเสน่ห์ และจมูกสูงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่แปลกใหม่

เท้าของผู้หญิงนั้นไม่ได้สวมรองเท้า และเท้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนของเธอก็เผยออกมาให้เห็น ผิวหนังบอบบาง และเปล่งแสงสีขาวแวววาวภายใต้แสงแดด

ผู้หญิงมองมาที่เยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปากของเธอ

มันดูสบายตาและให้ความรู้สึกเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ

“ผู้หญิงคนนี้คือใคร?”

“เป็นเพื่อนหรือศัตรู?”

“เธอปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

คำถามนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาในใจของเยี่ยชิว จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างระมัดระวัง ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

“อย่ากังวลไปเลยนะ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร”

ผู้หญิงนั้นริเริ่มที่พูดก่อน เธอพูดภาษาจีนได้คล่อง เสียงของเธออ่อนโยนและไพเราะ

“คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องการให้ฉันช่วยรักษาไหม” หญิงสาวพูดอีกครั้ง

“คุณเป็นใคร” เยี่ยชิวถาม

ผู้หญิงพูดว่า: "ให้ฉันแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อมูฮัมหมัด แองเจลา ฉันมาจากวาติกัน คุณสามารถเรียกฉันว่าพระศาสดาก็ได้"

พระศาสดา?