วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 115

เมื่อยืนอยู่หน้าอาคารสูงใหญ่นี้ เยี่ยชิวรู้สึกหนาวไปทั้งตัว และขนทั่วตัวก็ตั้งชัน

"เมื่อก่อนที่นายมาที่นี่ ที่นี่หนาวขนาดนี้เลยเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

"เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้" หยางฉีพูด "ที่นี่หนาวกว่าที่อื่น"

"มันไม่เพียงแค่เย็นกว่าเท่านั้น มันเกือบจะเหมือนห้องเก็บน้ำแข็ง คุณไม่รู้อะไร พี่เยี่ยชิว ข้างในห้องมันเย็นกว่าข้างนอกนี้ด้วยซ้ำ" กู่เฟิงกล่าว

"จริงเหรอ?"

เยี่ยชิวก้าวเข้าไปในบ้าน

ทันใดนั้น เครื่องปรับอากาศกระทบลงบนตัว และเหมือนอยู่ในห้องเย็น

เจียงโจวเป็นเมืองแห่งเตาไฟ และเข้าสู่ฤดูร้อนอีกครั้ง อุณหภูมิภายนอกเกือบ 40 องศา แต่ภายในบ้านอุณหภูมิลบ 5 องศา

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ

เยี่ยชิวใช้พลังงานภายในของเขาอย่างเงียบ ๆ เพื่อป้องกันความหนาวเย็น ในขณะที่กู่เฟิงและหยางฉีกำลังตัวสั่นจากความหนาวเย็นแล้ว

"ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในสถานที่นี้ มันหนาวมาก" กู่เฟิงบ่น

เยี่ยชิวคาดเดาคร่าว ๆ ได้แล้ว เขาออกมาจากบ้านไปที่ทางเดินข้าง ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง

ท้องฟ้าข้างนอกแจ่มใส แต่ไม่มีแสงแดดบริเวณทางเดินนี้

บ้านหลังนี้มีทั้งหมด 5 ชั้น แต่ละชั้นมี 1 ครัวเรือน และมีทั้งหมด 5 ครอบครัวอาศัยอยู่ที่นั่น

"ขึ้นไปดูสิ" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เป็นผู้นำในการขึ้นไปชั้นบน

กู่เฟิงและหยางฉีติดตามเขาอย่างใกล้ชิด

หลังจากตรวจดูทีละชั้น พวกเขาจึงมาถึงชั้นบนสุด

มีดาดฟ้าอยู่ชั้นบนสุด

มีการติดตั้งโครงบังตาที่เป็นสถานที่ปลูกองุ่นบนหลังคา องุ่นเติบโตอย่างเขียวชอุ่ม จนบังหลังคาทั้งหมดจากแสงแดด

มีตะไคร่น้ำขึ้นอยู่ตามพื้นดินเป็นจำนวนมาก

เยี่ยชิวหยิบดินอีกกำมือหนึ่งจากใต้เถาองุ่น วางไว้บนฝ่ามือของเขา แล้วมองดูอย่างระมัดระวัง จากนั้นพูดว่า "พวกนายรู้สึกว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกติไหม?"

"ใช่" หยางฉีพูด "ฉันคิดว่าที่นี่หนาวกว่าที่อื่นมากไปหน่อย"

"นั่นก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ผิดปกติ แล้วมีอะไรอีก?"

กู่เฟิงและหยางฉีสังเกตมาเป็นเวลานาน และไม่พบสิ่งผิดปกติอีก

"นายไม่เห็นหรือว่าที่นี่ไม่มีแสงแดด?" เยี่ยชิวเตือนกู่เฟิงทันที

"ใช่ ที่นี่ไม่มีแสงแดด และมันหนาวมาก" กู่เฟิงกล่าว

เยี่ยชิวกล่าวว่า "นี่คือดาดฟ้า พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ควรมีแสงแดดส่องถึง"

"ไม่น่าแปลกตรงไหนนะ เถาองุ่นมีสีเขียวชอุ่มมาก ดังนั้นมันจึงบดบังแสงแดดไปหมดแล้วไงล่ะ" หยางฉีกล่าว

"เธอไม่คิดว่าองุ่นเขียวชอุ่มเกินไปเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าวต่อ "หลังคาใหญ่มาก ภายใต้สถานการณ์ปกติจะมีแสงแดดบ้าง แต่ที่นี่ไม่เพียงแต่ไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์เท่านั้น แต่ยังชื้นมากและไม่มีแสดงส่องถึงเลย มันดูไม่สมเหตุสมผล"

กู่เฟิงอดไม่ได้ที่จะถาม "นี่หมายความว่ายังไง?"

เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ก็คือ สถานที่แห่งความมืดมิด!"

"สถานที่แห่งความมืดมิด?"

กู่เฟิงและหยางฉีหมอหน้ากันไปมา ทั้งคู่เห็นความสับสนในดวงตาของกันและกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเยี่ยชิวหมายถึงอะไรสำหรับสถานที่อันมืดมิดแบบนี้

"สถานที่แห่งความมืดมิด?" หยางฉีอดไม่ได้ที่จะถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ในฮวงจุ้ยมีหยางและหยิน ผู้คนในหยางจะมีสุขภาพดี สบายใจ และมีความสุข แต่ถ้าคุณไปที่หยิน อย่างน้อยก็จะรู้สึกไม่สบายใจ ถ้ามีสิ่งสกปรกปนเปื้อน ในกรณีที่ร้ายแรงอาจเกิดโชคร้ายและเสียชีวิตได้"

"และสถานที่แห่งนี้ไม่เพียงแต่เป็นสถานที่แห่งความมืดเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่แห่งความมืดมิดสุดขีดด้วย"

"ที่ที่เรียกว่าสถานที่แห่งความมืดมิดนั้นมีหลายลักษณะ ประการแรกมีลมแรง ประการที่สองไม่มีแสงแดดตลอดทั้งวัน ประการที่สาม ดินมีสีดำคล้ำ"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "อุณหภูมิภายในอาคารนี้ต่ำกว่าภายนอกมาก ฉันรู้สึกได้ถึงพลังหยินที่หนักมากที่ประตู"