วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1177

“ตูม!”

เยี่ยชิวปล่อยหมัดโจมตีไปที่ไหล่ของไป๋หยูจิง แค่พริบตาเดียว ไป๋หยูจิงก็ถอยหลังออกไปกว่ายี่สิบเมตร

“ผลัวะ!”

กระดูกไหล่ของไป๋หยูจิงหัก

ทำให้แขนข้างซ้ายของเขาหลุดห้อยลงมา

ไป๋หยูจิงไม่รู้สึกรู้สาแต่อย่างใด เขาใช้มือขวาจับไหล่ซ้ายแล้วออกแรงบิด “ผลัวะ!” ไหล่ที่หลุดออกถูกเชื่อมติดกันอย่างรวดเร็ว

ในระหว่างนั้นไป๋หยูจิงมีสีหน้าที่เรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แกรู้กระบวนท่าของฉันได้ยังไง?” ไป๋หยูจิงถามขึ้น

“อยากรู้งั้นเหรอ?” เยี่ยชิวยิ้มเยาะ “รอแกตายก่อนก็แล้วกัน แล้วฉันค่อยบอก”

หึ!

ไป๋หยูจิงตะโกนอย่างเย็นชา รวบรวมพลังชี่มังกรทั้งสิบแปดล้อมรอบตัวเขา

ทันใดนั้น ไป๋หยูจิงตอนนี้ราวกับว่าถูกหล่อหลอมไปด้วยทองคำและเปล่งแสงเจิดจ้าออกมาจากร่างของเขา

ในขณะเดียวกัน

นัยน์ตาที่เย็นยะเยือกของเขาเหมือนกับตะเกียงวิเศษสองคู่ แสดงให้เห็นเจตจำนงฆ่าที่แทบจะกระชากวิญญาณผู้คนออกมา

“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าแกแอบไปรู้กระบวนท่าเหล่านั้นของฉันได้ยังไง แต่ ถึงแม้ว่าแกจะมีความสามารถในการก่อกบฏก็เถอะ แกก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก”

“ฉันเตรียมการมาใหญ่โตเพียงนี้ก็เพื่อจะฆ่าพวกแกสองพ่อลูก”

“ฉะนั้น วันนี้แกต้องตาย!”

หลังจากไป๋หยูจิงพูดจบ เขาก็หยิบกริชออกมาจากเอวด้านหลังของเขา

กริชยาวประมาณหนึ่งฟุต มีสีแดงทั้งเล่ม ราวกับเป็นพลังงานที่ชั่วร้ายและแปลกประหลาดเมื่อได้พบเห็น

“อาวุธอันโหดร้าย!”

เยี่ยชิวหรี่ตาลง

“เยี่ยชิว แกจะใช้อาวุธอะไรมาต่อสู้กับฉันล่ะ?”ไป๋หยูจิงยิ้มเย้ยหยันแล้วพูดว่า “ดาบจักรพรรดิก็ไม่เลวนะ แต่น่าเสียดายที่มันหักเสียแล้ว”

“แม้ว่าดาบจักรพรรดิจะหัก แต่ฉันก็มีวิธีที่จะฆ่าแกได้อยู่แล้ว” เยี่ยชิวพูดจบ เขาเหยียดแขนขวาออกไป

ฟึ่บ

ภาชนะสัมฤทธิ์รูปสี่เหลี่ยมบินลงมา เยี่ยชิวจับขามันไว้ข้างหนึ่ง

ไป๋หยูจิงมองเห็นหม้อเฉียนคุน เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “หม้อของแกไม่เลวนี่ ฉันฆ่าแกแล้ว พวกมันก็เป็นของฉันแล้ว”

“ฝันไปเถอะ แกมีชีวิตอยู่รอดไม่เกินวันนี้หรอก” เยี่ยชิวแสดงเจตจำนงฆ่าออกมา

สงครามได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ไป๋หยูจิงและเยี่ยชิวต่างยืนกันคนละฝั่ง และมองเห็นกันจากระยะไกล พลังฆ่าที่มองไม่เห็นสาดซัดอยู่ท่ามกลางพวกเขาทั้งสอง

ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ นั่นทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนตกลงไปในห้องน้ำแข็ง

เจตจำนงของการต่อสู้พุ่งออกมา

จิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที......

สิบวินาที!

ทันใดนั้น ไป๋หยูจิงก็เคลื่อนไหว

“ฆ่ามัน!”

ไป๋หยูจิงตะโกนเสียงดัง และเจตจำนงฆ่าของเขาเปรียบเสมือนคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้าหาเยี่ยชิว

กริชในมือของเขา เปล่งแสงออกมาราวกับเลือดที่แดงฉานพุ่งเข้าหาเยี่ยชิวเหมือนสายฟ้าแลบ

พลังสังหารพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

“ฆ่ามัน!”

เยี่ยชิวตะโกนเสียงดังเช่นกันและใช้มือขวาออกแรงแกว่งหม้อเฉียนคุนและทุบไปที่ไป๋หยูจิง

แค่พริบตาเดียว กริชและหม้อเฉียนคุนก็ปะทะกันบนอากาศ

“ติ๊งติ๊งติ๊ง!”

ประกายไฟกระจายไปทั่วทิศ

กริชในมือของไป๋หยูจิงราวกับงูพิษตัวหนึ่งที่พร้อมจะฉกคนอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเจอกับหม้อเฉียนคุนที่มีน้ำหนักมากกว่าหมื่นกิโลกรัม อาวุธที่ดุร้ายนี้ชนเข้าอย่างดุเดือด แต่กลับไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด

เมื่อมองไปที่เยี่ยชิวอีกครั้ง ประหนึ่งว่าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม กวัดแกว่งหม้อเฉียนคุนไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดของเขาพุ่งพล่านไปทั่วตัว พละกำลังเกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

ทั้งสองต่อสู้กันหนักขึ้นเรื่อยๆ

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เพิ่มสูงขึ้น

“ตูม!”

ทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด

ไม่กี่นาทีต่อมา

ทั้งสองถอยหลังกลับพร้อมกัน

“ขืนสู้กันอย่างนี้ต่อไป เห็นว่าสามวันสามคืนก็ยังไม่มีผู้ชนะ เยี่ยชิว มาใช้ไพ่ตายของเรากันเถอะ”

“ต่อจากนี้ไป ฉันจะทำให้แกรู้ว่าความสิ้นหวังคืออะไร”

“และอะไรคือเกินต้านลิขิตสวรรค์!”

สิ้นสุดคำพูดของไป๋หยูจิง เขาก็โยนกริชขึ้นไปในอากาศ หลังจากนั้นใช้มือทั้งสองสลับกันไปข้างหน้าด้วยความเร็ว