วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1197

เยี่ยชิว ตกตะลึง

วันนี้เป็นวันอะไรกัน ทำไมมีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น?

ต้องรู้นะว่าอมตะชางเหม่ยนั้นผู้ฝึกเซียน โดยปกติแล้ว ดาบปืนไม่สามารถทำร้ายเขาได้ โดยไม่คาดคิด เขาได้รับบาดเจ็บกระดูกหักหลังจากการล้มลงเล็กๆน้อยๆนี้

มันเหลือเชื่อมาก

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "ผู้เฒ่า คุณก็เป็นผู้นำเช่นกัน ทำไมกระดูกของคุณถึงเปราะขนาดนี้?"

อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่เยี่ยชิว: "ฉันกระดูกหัก แกไม่เพียงแต่ไม่ปลอมใจฉัน แกยังพูดประชดประชันอีกด้วย แกยังเป็นมนุษย์หรือเปล่า?"

เยี่ยชิว ยิ้มและพูดว่า: "แน่นอน ฉันเป็นมนุษย์ และฉันก็เป็นคนซื่อสัตย์"

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่อดทนว่า: "เอาล่ะ อย่ามั่วแต่เถียงกับฉันเลย รีบมาพยุงฉันขึ้น"

โดยไม่คาดคิด เยี่ยชิวจะยืนนิ่งและพูดว่า "ผู้เฒ่า คุณเป็นผู้ฝึกฝนเซียนรากฐาน คุณจะไม่สามารถยืนขึ้นได้หลังจากการล้มลงใช่ไหม?"

ไอ่เชี้ยเอ๋ย!

อมตะชางเหม่ยโกรธมากจนหน้าเบี้ยว และเขาก็ตะคอกอย่างเย็นชาว่า: "แกไม่ช่วยฉันใช่ไหม อืม ฉันลุกขึ้นเองก็ได้"

หลังจากพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ลุกขึ้นยืนด้วยมือซ้ายบนพื้น

โดยไม่คาดคิดว่า เท้าจะลื่นไถล และศีรษะก็กระแทกเข้ากับผนังและร่างของเขาก็ล้มลงกับพื้น

คลิ๊ก——

แขนซ้ายหัก!

“โอ๊ย...” อมตะชางเหม่ยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ดวงตาของเยี่ยชิวเบิกกว้างแทบจะหลุดออกมาเมื่อเขาเห็นฉากนี้ นี่มันชั่วร้ายไปมาก

“ไอ้สารเลว ช่วยฉันเร็ว ๆ หน่อยเถอะ ฉันเจ็บมาก”อมตะชางเหม่ยรู้สึกน้อยใจมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา

เยี่ยชิวช่วยอมตะชางเหม่ยลุกขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "หมอทำนายที่เก่งที่สุดในโลก? เป็นลางดี? ฮ่าฮ่า ผู้เฒ่า การทำนายของคุณแม่นยำจริงๆ!"

อมตะชางเหม่ยแขนหักทั้งสองข้างและรู้สึกหดหู่ใจแล้ว เมื่อได้ยินคำเหน็บแนมของเยี่ยชิวเขาก็โกรธทันที

“ไอ้สารเลว แกไม่พูดแล้วมันจะตายไหม แกทำให้ฉันโกรธระวังฉันทุบแกนะ”

เยี่ยชิวพูดลอยว่า: "เดิมทีฉันวางแผนที่จะช่วยคุณต่อกระดูก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นแล้ว..."

"อย่า!" ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ อมตะชางเหม่ย พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า: "เยี่ยชิว หมอเยี่ย เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน รีบช่วย ฉันต่อกระดูกด้วย"

เยี่ยชิวพูดว่า: "ผู้เฒ่า คุณรู้ไหมว่าเวลาคุณยิ้มนะ มันดูน่ากลัวมาก"

“จริงเหรอ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของอมตะชางเหม่ยก็กว้างขึ้น “ขอบคุณสำหรับคำชม”

เยี่ยชิว: "..."

ต่อมา เยี่ยชิวช่วยอมตะชางเหม่ยรักษาแขนของเขา เพียงชั่วพริบตา แขนของอมตะชางเหม่ย ก็กลับสู่สภาพเดิม

อมตะชางเหม่ยขยับแขนและพูดคำชมคพอวยอย่างดุเดือด

“ไอ้สารเลว สมแล้วที่เป็นเทพแพทย์ ทักษะทางการแพทย์ของแกนั้นอยู่ในจุดสุดยอด ในโลกนี้ไม่มีใครเทียบได้”

“ฉันผจญภัยรอบโลกมาหลายปี พูดตามตรง ชายหนุ่มที่โดดเด่นเช่นแก ชีวิตนี้ฉันได้เจอแค่แก”

“ความชื่นชมของฉันที่มีต่อแกเปรียบเสมือนแม่น้ำที่ไหลไม่มีที่สิ้นสุดและเหมือนกับแม่น้ำเหลืองที่ท่วมจนควบคุมไม่ได้ แกเป็นคนมีความสามารถ สง่างามและอ่อนโยน รูปร่างสูงหล่อ มีความรู้รอบรู้ ไม่เพียงแต่แกจะมีความสามารถทุกด้าน แต่ยังมีรูปร่างหน้าตาที่ใครเห็นใครก็ต้องหลงรัก แม้ว่าคนอย่างปันอันและซ่งหยูจะฟื้นตัวถ้ามาเจอแกพวกเขายังต้องละอายใจ แกเป็นผู้ที่ไม่มีใครเทียบได้…”

“หยุดก่อน!” เยี่ยชิวพูด “สิ่งที่คุณพูดนั้น ฉันไม่ยคู่ควร”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า "ถ้าแกไม่คู่ควร แล้วใครจะคู่ควรล่ะ?"

เยี่ยชิว กล่าวว่า: "สุนัขจิ้งจอกปากพล่อย!"

อมตะชางเหม่ยสับสน: "ใครคือสุนัขจิ้งจอกปากพล่อย ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย"