วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1198

เจ็ดโมงเย็น

หลงเหมิน ริมแม่น้ำอี้

พระจันทร์สว่าง ดวงดาวมีนิดเดียว

เยี่ยชิว และอมตะชางเหม่ยนั่งบนพื้นหญ้า รอเวลาเที่ยงคืนอย่างเงียบ ๆ ที่เข้ามาใกล้

เวลาค่อยๆผ่านไปที

ชั่วพริบตาก็แปดโมงเย็นแล้ว

“ผู้เฒ่า สมบัติอยู่ที่ไหน” เยี่ยชิวถาม

"ใจเย็น รอจนถึงเที่ยงคืน ปรากฎการณ์ห้าดวงเรียงกัน และสมบัติจะปรากฎ" อมตะชางเหม่ยนึกอะไรบางอย่างออกแล้วพูดว่า: "สมบัติชิ้นนี้ภูเขาหลงหู่เราตามหามานาน ไอ่สารเลว ฉันเตือนแกก่อนนะอย่าแย่งกับฉัน"

“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่สนใจสมบัติ ฉันแค่อยากฟื้นฟูกลังยุทธ์ของฉันโดยเร็วที่สุด” เยี่ยชิวกล่าวต่อ “อย่างไรก็ตาม คุณจะสามารถได้รับสมบัตินั้นหรือไม่มันก็ยังต้องดูโชคชะตาด้วย”

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างมั่นใจว่า: "คราวนี้ฉันได้เตรียมการอย่างเต็มที่ และสมบัตินั้นต้องเป็นของฉัน"

“ฉันขอให้คุณโชคดี” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เริ่มนั่งขัดสมาธิและนั่งสมาธิ

ผ่านไปอีกสิบกว่านาที

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้อง "ปัง" สั่นสะเทือนไปทั่วพื้นที่ และฟ้าแลบที่มีความยาวหลายพันฟุตก็ส่องสว่างบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

หลังจากนั้นไม่นานฝนก็เริ่มตกหนัก

เยี่ยชิว และอมตะชางเหม่ย รีบวิ่งไปที่ศาลาเพื่อหลบฝน

“ผู้เฒ่า คุณคิดว่าคุณยังสามารถเห็นดาวห้าดวงท่ามกลางฝนตกหนักขนาดนี้อีกไหม?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยบีบนิ้วแล้วพูดว่า "อย่ากังวล ฉันทำนายแล้ว ฝนที่ตกหนักอยู่จะหยุดลงในสามนาที"

ไม่นาน สามนาทีก็ผ่านไป

ฝนที่ตกหนักไม่เพียงแต่ไม่หยุดเท่านั้น แต่ยังหนักขึ้นเรื่อยๆ และเม็ดฝนก็ตกลงบนพื้นด้วยเสียงครืนๆ

ในเวลาเดียวกัน ก็มีฟ้าร้องในสวรรค์ด้านบนราวกับกลองหนาทึบ

เยี่ยชิวเตือน: "ผู้เฒ่า ผ่านมาสามนาทีแล้ว"

อมตะชางเหม่ยดูสงบ: "อย่ากังวล ฉันสัญญา อีกสามนาที ฝนที่หนักจะหยุดลงอย่างแน่นอน"

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

เยี่ยชิวพูดว่า: "ผู้เฒ่า ฝนตกมาสามสิบนาทีแล้ว ลองทำนายอีกครั้งว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก"

“ไอ่สารเลว ช่วยหยุดพูดไร้สาระได้ไหม ฉันรำคาญแกแทบบ้าอยู่แล้ว” อมตะชางเหม่ยไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไปในเวลานี้ และคิ้วของเขาก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

หากฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่องก็จะไม่เห็นปรากฏการณ์ห้าดาวเรียงกันอย่างแน่นอน หากปรากฎดาวห้าดวงไม่ปรากฏขึ้นสมบัติก็จะไม่ปรากฏขึ้นอย่างแน่นอน

“บรรพบุรุษอาวุโสของภูเขาหลงหู่ พวกท่านต้องปกป้องฉัน ฉันหวังว่าฝนนี้จะหยุดลงเร็ว ๆ นี้ ฉันขอร้องล่ะพวกท่าน…”

อมตะชางเหม่ยประสานมือและอธิษฐานซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรพบุรุษของภูเขาหลงหู่ที่มีวิญญาณอยู่บนท้องฟ้าหรือว่าพระเจ้าได้ยินคำอธิษฐานของอมตะชางเหม่ยหรือไม่ หลังจากนั้นไม่กี่นาที ฝนที่ตกหนักก็หยุดลงจริงๆ

“ไอ่สารเลว ฉันบอกแล้วว่าฝนจะหยุดลง ตอนนี้แกเชื่อยัง?” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

หลังจากฝนหยุดลง ดวงดาวนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง และพระจันทร์เสี้ยวก็เหมือนตะขอ

ลมพัดมาช้าๆ คลื่นน้ำก็สงบ

สงบและสบายๆ

เวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง และก็ใกล้ถึงเที่ยงคืนมากขึ้นเรื่อยๆ และสีหน้าของอมตะชางเหม่ยก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นกังวล

เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง

ทันใดนั้นก็มีลมพัดแรง

ลมหวีดหวิวราวกับใบมีดโกน พัดมาบนใบหน้าทำให้รู้สึกถึงความเจ็บปวด

จากนั้น ปรากฏการณ์แปลกๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้นในแม่น้ำอี้

ผิวน้ำที่สงบนิ่งเริ่มกลิ้งโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าใดๆ ราวกับน้ำเดือด