วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1199

เยี่ยชิวลืมตากว้างขึ้น พยายามดูให้ชัดว่าแสงสีขาวนั้นคืออะไร แต่แสงสีขาวนั้นมันสว่างเกินไป และเขาแทบจะมองอะไรไม่ออกเลย

เห็นเพียงแสงสีขาวลอยขึ้นมาจากน้ำแล้วลอยขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้น มังกรน้ำตัวใหญ่สองตัวก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและบินไปทางแสงสีขาว

“ไปให้พ้น สมบัตินั้นเป็นของฉัน อย่ามาแย่งกับฉัน!”

อมตะชางเหม่ยตะโกนเสียงดังแล้วบินออกไป

ความเร็วของเขาเร็วมากและหลังจากกระโดดไม่กี่ครั้งเขาก็ไปถึงสะพานหลงเหมิน จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นและคว้าแสงสีขาวด้วยมือขวา

ดูเหมือนว่ามังกรน้ำทั้งสองตัวจะรู้สึกได้ว่ามีคนต้องการแย่งชิงสมบัติกับพวกมัน และพวกมันก็ส่งเสียงคำรามดังออกมา

"กรร"

เสียงคำรามของมังกรตัวใหญ่กังจนเกือบจะทำลายแก้วหูของอมตะชางเหม่ย อย่างไรก็ตาม อมตะชางเหม่ยก็เพิกเฉยและยังคงคว้าแสงสีขาวต่อ

"บูม!"

ร่างของมังกรน้ำบิดตัวอย่างรวดเร็ว หางอันใหญ่โตของมันก็กวาดไปและโจมตีอมตะชางเหม่ย

มังกรเหวี่ยงหางของมัน

ทุกอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

อมตะชางเหม่ยได้เตรียมการไว้แล้ว เมื่อหางของมังกรกวาดมา เขาก็รีบหลบแล้วต่อยหางของมังกร

"ติ้ง!"

เสียงสะเทือนดังขึ้น

อมตะชางเหม่ยตกใจทันที

เขาค้นพบว่าแม้ว่ามังกรน้ำจะถูกสร้างขึ้นจากน้ำที่ควบแน่น แต่ร่างกายของมันก็แข็งราวกับแผ่นเหล็ก หมัดที่เขาต่อยออกไปเมมื่อกี้นั้นไมม่เพียงไม่สามารถขับไล่มังกรน้ำไปได้แต่ยังได้รับความปวดจากการกระแทกอีกด้วย

"บูม!"

มังกรน้ำดูเหมือนจะโกรธเคือง และด้วยหัวมังกรขนาดใหญ่ของมัน มันจึงชนคนอมตะชางเหม่ย

“สัตว์ร้าย ไปให้พ้น!”

อมตะชางเหม่ยตะโกนอย่างแรง รวบรวมพลังของเขาไว้ที่ฝ่ามือขวา จากนั้นจึงกดฝ่ามือลงบนหน้าผากของมังกรน้ำอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ มังกรน้ำอีกตัวหนึ่งได้โจมตีจากด้านหลังอมตะชางเหม่ย และกรงเล็บมังกรอันแหลมคมของมันก็คว้าเสื้อของอมตะชางเหม่ยไว้

“ระวังนะผู้เฒ่า——”

ทันทีที่ เยี่ยชิว ตะโกนเตือน ปราณมังกรยาวสามฟุตก็ปรากฏขึ้นด้านหลังอมตะชางเหม่ย และมีม่านแสงห้อยลงมาเพื่อปกป้องหลังของเขา

โดยไม่คาดคิดว่า ทันทีที่มังกรน้ำที่อยู่ข้างหลังเขาเห็นแราณมังกรมันก็คำรามและดูโกรธอย่างมาก

"บูม--"

มังกรน้ำตัวนี้ระเบิดโกรธอย่างสมบูรณ์ โจมตีแราณมังกรอย่างสิ้นหวังด้วยพลังอันน่าอัศจรรย์ ŴŴŴ

ในไม่ช้า ปราณมังกรที่ปล่อยออกมาโดยอมตะชางเหม่ยก็เริ่มแกว่งไปมา ราวกับว่ามันไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

ในเวลาเดียวกันเอง

เมื่อมังกรน้ำที่อยู่ตรงหน้าเห็นฝ่ามือของอมตะชางเหม่ยกดลง มันก็ขยับหัวเล็กน้อย มันไม่เพียงแต่จะไม่ถอย แต่มันกลับใช้เขามังกรของมันชนเข้าหาฝ่ามือของอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว

"พัฟ!"

ฝ่ามือของอทตะชางเหม่ยถูกกระแทกออกมาเป็นหลุมเลือดหนึ่ง และก็มีเลือดออกมาก

ในเวลานี้เอง มังกรน้ำที่อยู่ข้างหลังเขาเปลี่ยนวิธีการโจมตีกะทันหัน ละทิ้งการโจมตีแราณมังกรของอมตะชางเหม่ย และเข้าโจมตีที่ซี่โครงของอมตะชางเหม่ยด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

"คลิ๊ก!"

ซี่โครงของอมตะชางเหม่ยหักและร่างของเขาก็กระเด็นออกไปทันที

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะตกลงไปในน้ำ ทันใดนั้น ร่างของอมตะชางเหม่ยก็พลิกกลับตีลังกาแล้วลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าและคว้าแสงสีขาวราวอย่างรวดเร็ว

คราวนี้เขามาที่หลงเหมินเพียงเพื่อที่จะได้รับสมบัติที่หายากชิ้นนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ

"กรร--"

มังกรน้ำทั้งสองเห็นอมตะชางเหม่ยไม่ยอมแพ้ พวกมันก็โกรธจัด และคำรามทีละตัว เข้าโจมตีอมตะชางเหม่ยทั้งซ้ายอละขวา

“ฮึ่ม ถ้าเสือไม่แสดงพลังที่แท้จริงออกมา คงจพคิดว่าฉันเป็นแมวป่วยสินะ!”

อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกหงุดหงิดเช่นกัน เขาส่งเสียงอย่างเย็นชาและกัดนิ้วกลางของมือขวา และมีสายเลือดพุ่งออกมา จากนั้นเขาก็ใช้สายเลือดเพื่อวาดยันต์ในอากาศ

ในไม่ช้า คำว่า "สายฟ้า" ก็ปรากฏขึ้น