วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1200

“หืม?”

เยี่ยชิวแปลกใจเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกได้ว่า มังกรน้ำทั้งสองตัวนี้ดูเหมือนหวาดกลัวเขา

“ทำไมพวกมันถึงได้กลัวผมล่ะ?”

เยี่ยชิวสังเกตมังกรน้ำทั้งสองอย่างระมัดระวัง ไม่นาน เขาก็รู้สาเหตุ

เขาสังเกตเห็นว่ามังกรน้ำทั้งสองตัวมักจะจ้องมองไปที่หม้อเฉียนคุนบนศีรษะของเขาอยู่หลายครั้งด้วยความกังวล

“ผมรู้แล้ว พวกมันไม่ได้กลัวผมหรอก แต่พวกมันกลัวหม้อเฉียนคุนต่างหาก”

เมื่อเยี่ยชิวเห็นว่ามังกรน้ำทั้งสองหยุดโจมตีเขา ก็ถามขึ้นว่า “ตาเฒ่า ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

อมตะชางเหม่ยตอบกลับว่า “ข้ายังมีชีวิตอยู่ ยังตายไม่ได้”

“ยังมีแรงอยู่หรือเปล่า?”

“มี!”

“อย่าชักช้า รีบใช้โอกาสนี้รีบเอามันมา”เยี่ยชิวกล่าว

“ขอบใจมาก”อมตะชางเหม่ยกล่าวคำขอบคุณแล้วรีบลอยตัวเข้าไปหาแสงสีขาวนั่นทันที

เกือบจะเวลาเดียวกันที่มังกรน้ำทั้งสองตัวก็มีการเคลื่อนไหว

เคลื่อนตัวไปด้านหน้าอยู่ฝั่งซ้ายและขวาของอมตะชางเหม่ยเพื่อขัดขวาง

“ฉันขอเตือนพวกแกอีกครั้งนะ รีบหลบไปซะ ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าฉันใจร้าย”

เยี่ยชิวพูดจบ เขานำหม้อเฉียนคุนออกมา

ทันใดนั้น มังกรน้ำทั้งสองก็ถอยออกไปหลายสิบเมตร นัยตาหวาดกลัว

แต่ทว่า พวกมันยังคงอยู่หน้าแสงสีขาวกลุ่มนั้น ดูเหมือนว่าพวกมันไม่ต้องการให้อมตะฉางเหม่ยเข้าไปถึงสมบัติได้

“ทำไม พวกแกอยากจะสู้ให้ถึงที่สุดงั้นเหรอ?”

เยี่ยชิวเรียกหม้อเฉียนคุนใบที่สามออกมา

หม้อเฉียนคุนทั้งสาม แสดงพลังของจักรพรรดิที่น่าหวาดกลัวออกมาปกคลุมไปทั่วบริเวณของมังกรน้ำทั้งสอง

วินาทีต่อมา มังกรน้ำทั้งสองก้มหัวและหมอบลงบนผิวน้ำดูคล้ายกับพวกมันกำลังคุกเข่าลงกราบ

“ไอ้เด็กเปรต หม้อเฉียนคุนเหล่านั้นของเจ้าไม่เลวเลยนี่” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“หยุดพูดไร้สาระแล้วรีบเอาสมบัตินั้นมาให้ได้เถอะ” เยี่ยชิวเร่งเร้า

ถึงแม้ว่า มังกรน้ำสองตัวจะกลัวหม้อเฉียนคุน แต่เยี่ยชิวก็ยังคงกังวลอยู่ดี ถ้าหากว่ามังกรน้ำสองตัวพยายามอย่างยิ่งที่จะขัดขวาง เขาและอมตะชางเหม่ยคงจะเจอกับปัญหาใหญ่แน่ๆ

ยิ่งกว่านั้น พลังยุทธ์ของเขายังไม่ฟื้นตัวดีนัก เดิมทีก็ไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของมังกรน้ำทั้งสองตัวนี่หรอกนะ

“ไอ้เด็กเปรต ขอบใจมากที่เจ้ามีน้ำใจกับข้า ไว้เสร็จเรื่องที่นี่เมื่อไหร่ ข้าจะเลี้ยงเหล้าเจ้าแล้วกัน”

อมตะชางเหม่ยพูดจบ ก็ลอยตัวออกไปอย่างเร็วคว้าแสงสีขาวนั่นเอาไว้ในฝ่ามือของเขา

มังกรน้ำทั้งสองไม่มีท่าทีที่จะขัดขวางอีกต่อไป

ในใจของอมตะชางเหม่ยตื่นเต้นมาก ตอนนี้เวลานี้เขารู้สึกเหมือนน้ำตาปริ่ม

“บรรพบุรุษในอดีตของภูเขาหลงหู่ พวกท่านเห็นหรือยัง สมบัติล้ำค่าที่พวกท่านหาไม่เจอ วันนี้มันอยู่ในมือของลูกศิษย์แล้ว”

เขามองดูและกำลังที่จะคว้าแสงสีขาวนั่นมาไว้ในมือ ทันใดนั้น ก็มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น

“ตูม!”

กลุ่มแสงสีขาวระเบิดแสงสว่างออกมา ทันใดนั้นอมตะชางเหม่ยรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลราวกับทะเลที่มีคลื่นและซัดเขาตกลงไปในน้ำ

“ตาเฒ่า!”

เยี่ยชิวส่งเสียงร้องทันที

ร่างของอมตะชางเหม่ยพุ่งออกมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว ตัวของเขาเปียกชุ่มปากมีเลือดไหลออกมา เขาเหมือนลูกหมาตกน้ำและอับอายมาก

“ไอ้เวรเอ้ย สมบัติล้ำค่าจะได้มาง่ายๆเสียเมื่อไหร่” อมตะชางเหม่ยพูดไปด่าไป

เขามองไปที่แสงสีขาวกลุ่มนั้นอีกครั้ง มันเหมือนกับพระอาทิตย์ที่ย่อส่วน แสงของมันสว่างจ้าจนไม่กล้าที่จะจ้องมองโดยตรง

“ตาเฒ่า ท่านรู้มั้ยว่าเจ้านี่คือสมบัติล้ำค่าอะไร?” เยี่ยชิวถามขึ้น

“ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ ไม่งั้นข้าจะมาหลงเหมินทำไมกัน?” หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็พุ่งตัวไปด้านหน้าแสงสีขาวอีกครั้ง