วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1201

หลังจากเยี่ยชิวคว้าสุยโห่วจู๋ได้ยังไม่ทันได้สังเกตดูดีๆ ไข่มุกเม็ดนั้นมีความมหัศจรรย์อย่างไร จู่ๆสุยโห่วจู๋ก็แตกละเอียดเป็นผุยผงในกำมือเขา

"ไอ่เด็กเปรตนี้ ทำไมถึงขยี้สุยโห่วจู๋"

ทันใดนั้นอมตะชางเหม่ยโกรธจัดและตะคอกใส่เยี่ยชิว"นายคืนสุยโห่วจู๋ของฉันมา"

เยี่ยชิวพูด"ฉันไม่ได้ขยี้มัน มันแตกเอง"

"ฉันเห็นเองกับตานายยังจะปฏิเสธอีก?"อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ"นายรู้หรือเปล่า พวกเราชาวภูเขาหลงหู่ตามหาไข่มุกเม็ดนี้มาเป็นพันกว่าปี ตอนนี้ถูกข้าหาเจอแล้วแต่นายกับขยี้มันแตก"

"เจ้าเด็กเหลือขอนายทำแบบนี้กับฉันทำไม?"

"ทำไม!"

อมตะชางเหม่ยตะคอกเสียงดังจนแทบจะเป็นบ้า

กว่าเขาจะหาสุยโห่วจู๋เจอมันไม่ง่ายเลย แต่ใครจะไปรู้ว่าไข่มุกเม็ดนั้นร้อนจนทำให้มือของเขาพุพอง เขาไม่มีทางเลือกเลยให้เยี่ยชิวช่วยลองใครจะไปรู้ว่าพอถึงมือเยี่ยชิวไข่มุกนั้ก็แตก

เยี่ยชิวก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน เขายังไม่ทันได้ทำอะไรสุยโห่วจู๋ก็แตกแล้ว

ในเวลาเดียวกันในใจเขาก็รู้สึกเศร้า

นี่คือสมบัติล้ำค่าที่สูญหายไปสองพันปี กลับมาแตกแบบนี้จะบอกว่าไม่เศร้าก็คงโกหก

เยี่ยชิวอธิบายอีกครั้ง"ไอ่แก่ ฉันไม่ได้โกหกนายจริงๆนะ ไข่มุกเม็ดนั้นฉันไม่ได้เป็นคนขยี้มันแตก มันแตกเอง......"

เขายังไม่ทันได้พูดจบอมตะชางเหม่ยพูดว่า"เจ้าเด็กเหลือขอ นายก็อยากได้ไข่มุกเม็ดนั้นใช่ไหม? นายอยากได้ก็บอกกันตั้งแต่แรกสิ! ไม่งั้นฉันเอาให้นายเลยก็ได้ แต่นายกลับขยี้มันนี้หมายความว่าอะไร?"

"ไอ่แก่ นายเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันเป็นคนยังไงนายไม่ใช่ไม่รู้สักหน่อย ถ้าหากฉันอยากได้จะบอกกับนายตรงๆแน่นอน"เยี่ยชิวเน้นย้ำอีกครั้ง"ฉันไม่ได้เป็นคนขยี้มันแตกจริงๆ มันแตกของมันเอง"

อมตะชางเหม่ยมองไปที่เยี่ยชิวสักครู่แล้วถาม"นายไม่ได้โกหกฉัน?"ŴŴŴ.

"ฉันไม่ได้โกหกนายจริงๆ"

"ฉันขอเตือนนายไว้เลย นายกล้าโกหกฉันละก็ระวังไม่ว่าจะความสัมพันธ์พี่น้องฉันก็จะฆ่านายให้ตายเลย"

"เรื่องมันเป็นขนาดนนี้แล้วฉันยังจะโกหกอะไรนายอีก?"

หึ！

อมตะชางเหม่ยหึอย่างเย็นชา สายตามาตกอยู่ตรงบริเวณฝ่ามือของเยี่ยชิวมองสุยโห่วจู๋ที่แตกละเอียดเป็นผุยผง คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

"มันไม่ใช่ไข่มุกธรรมดาอยู่ดีๆทำไมจู่ๆก็แตกละ?"

พอสิ้นเสียงอมตะชางเหม่ย ก็เห็นผงสุยโห่วจู๋ที่แตกละเอียดมีแสงสีเขียวเข้มเปล่งออกมา

เม็ดผงแต่ละเม็ดเปล่งประกายแสงเจิดจ้าเหมือนดาวดวงน้อยๆให้ความรู้สึกลึกลับกับคน

"เอ๊ะ สุยโห่วจู๋ที่แตกละเอียดไปแล้วยังสามารถเปล่งแสงออกมาได้ด้วย......"

อมตะชางเหม่ยยังไม่ทันได้พูดจบ จู่ๆก็เห็นผงแต่ละเม็ดติดเข้าที่ฝ่ามือของเยี่ยชิวหายไปกับตา

เยี่ยชิวตกใจรีบสบัดมืออย่างแรง อยากจะสบัดผงสุยโห่วจู๋ออก ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่ผงพวกนี้เข้าสู่เส้นลมปราณละลายกลายเป็นความร้อน เดินไปมาในส้นลมปราณพิเศษที่แปด

ทันใดนั้นเยี่ยชิวรู้สึกเส้นลมปราณทั่วร่างกายเหมือนถูกไฟเผา เจ็บปวดจนทนไม่ไหว

แต่นี้พึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

สักพักเส้นลมปราณเยี่ยชิวก็ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงแตกหักทีละเส้น

"อ๊าก......"

เยี่ยชิวทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องโอดครวญเจ็บปวด ใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

"ฉันเข้าใจแล้ว!ฉันเข้าใจแล้ว!"