วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1202

เยี่ยชิวถูกปกคลุมไปด้วยแสงดาวห้าดวง เขาเพียงแต่รู้สึกว่าร่างกายของเขาเหมือนขนนก เบามาก และไม่มีตัวตน

ในเวลาเดียวกัน ทุกรูขุมขนในร่างกายก็เปิดออก ดูดซับแสงของดาวห้าดวง

“เจ้าสารเลวตัวน้อยนั้นเป็นบุตรแห่งโชคชะตาจริงๆ เขาโชคดีมาก สมบัติที่ภูเขาหลงหูตามหามานานหลายพันปีก็ตกอยู่ในมือของเขาในที่สุด”

“ซุยโหวจูมีความสามารถในการเปลี่ยนรูปร่างของตนเอง เมื่อประกอบกับพลังของดาวห้าดวงต่อเนื่อง เจ้าเด็กน้อยก็ได้รับความเป็นอมตะในตำนานด้วยโอกาสนี้”

“จากนี้ไป เส้นทางสู่การเป็นอมตะก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม”

หลงเหม่ยคนอัมตะดูอิจฉา

สี่ชั่วโมงต่อมา แสงของดวงดาวทั้งห้าก็สลายไป

เมื่อเยี่ยชิวลืมตา เขาได้กลิ่นแปลก ๆ เมื่อเขามองลงไปเขาพบว่าร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชั้นเมือกสีดำ

แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังถูกย้อมจนกลายเป็นสีดำราวกับหมึก

“นี่เป็นสิ่งเจือปนในร่างกายของฉันหรือเปล่า?”

“ซุยโหวจูช่วยฉันบังคับมันออกมาหรือเปล่า?”

"น่าอัศจรรย์มาก!"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นจึงรู้สึกอย่างระมัดระวัง และต้องตกใจเมื่อพบว่าพลังงานที่แท้จริงโดยกำเนิดทั้งสิบของเขาถูกสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์

คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่เยี่ยชิว ปลูกฝังพลังงานที่แท้จริงโดยกำเนิดในอดีต เขาจะต้องผ่านภัยพิบัติก่อนที่พลังงานที่แท้จริงจะเกิดขึ้น

แต่วันนี้ หลังจากได้รับการบำรุงเลี้ยงจากไข่มุก พลังลมปราณวิถีทั้งสิบก็ก่อตัวขึ้นโดยตรง และไม่มีหายนะจากสวรรค์เกิดขึ้น

“เป็นเพราะฉันรอดจากภัยพิบัติเมื่อก่อนและตอนนี้กำลังฟื้นตัวแล้ว จึงไม่มีภัยพิบัติเกิดขึ้น?”

เยี่ยชิวมีความสุขมาก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ระดับพลังยุทธ์ของเขาก็ฟื้นตัวได้มากในที่สุด

"ฉันไม่คิดว่าการเดินทางไปหลงเหมินจะให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ มันเยี่ยมมาก"

เยี่ยชิวกระโดดลงไปในบ่อน้ำ อาบน้ำแล้วหยิบชุดถัง สีขาวออกจากกระเป๋าเฉียนคุณ แล้วสวมเมื่อเขายืนอยู่บนสะพานหลงเหมินอีกครั้งฉางเหม่ยสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวอารมณ์ของเขาเปลี่ยนไป

เขาเป็นเหมือนหยก มีหมอกเหมือนมังกร

ฉางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงบทกวีโบราณบทหนึ่งในใจของเขา และเขาก็ท่องอย่างเงียบๆ "ผู้คนบนท้องถนนเป็นเหมือนหยก และเขาก็ไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้!"

รูปร่างหน้าตาของเยี่ยชิว ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน คิ้วของเขาหนาราวกับดาบ ดวงตาของเขาราวกับดวงดาว และผิวหนังของเขาราวกับหยกเนื้อแกะที่ดีที่สุด ซึ่งดีกว่าผิวของผู้หญิงหลายคน

ไม่เพียงเท่านั้น ความสูงของเขายังเพิ่มขึ้นอีกสองเซนติเมตรอีกด้วย

ชายคิ้วยาวจ้องมองตรงไปที่เยี่ยชิว กำหมัดแน่น และคำรามในใจอย่างไม่เต็มใจ "พระเจ้า พระองค์ทรงทำให้เขาโชคดี ทำไมถึงช่วยให้เขาหล่อ"

“ถ้าฉันเดินจากไปตรงนี้ จะมีสาวคนไหนมองฉันบ้างล่ะ”

"โกรธมาก!"

แทนที่จะบอกว่าฉางเหม่ยโกรธ คงจะดีกว่าถ้าบอกว่าเขาอิจฉาเยี่ยชิว

เยี่ยชิวสังเกตเห็นดวงตาฉางเหม่ยจึงถามว่า “ผู้เฒ่าตงชีคุณกำลังมองฉันเพื่ออะไร? มีดอกไม้อยู่บนใบหน้าของฉันบ้างไหม?"

ฉางเหม่ยรู้สึกตัวและสาปแช่ง "มันน่ารำคาญมากที่ผู้คนแตกต่างกันมาก ทำไมคุณถึงได้รับผลประโยชน์ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับคุณ"

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง "ฉันได้คิดเกี่ยวกับคำถามนี้อย่างรอบคอบแล้ว และฉันคิดว่ามีเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือหล่อและโชคดี"

ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้หลอกฉันอีกแล้ว

เกลียดที่สุด!

ฉางเหม่ยจ้องมองเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "ถ้าข้าไม่พาคุณไปที่หลงเหมิน คุณจะไม่ได้ซุยโหวจู"

“ซุยโหวจูเปลี่ยนรูปร่างของคุณ พูดได้เลยว่าทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากข้า”

“เด็กเหลือขอ คุณคิดว่าฉันพูดถูกหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวพยักหน้า "คุณพูดถูก!"