วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1203

ท้องฟ้าทั้งเก้าจู่ๆก็ร้องและผ่เสียงดัง และสายฟ้าที่หนาเท่ากับมังกรน้ำก็บินผ่านท้องฟ้าเป็นระยะทางหลายพันไมล์ ภาพนั้นช่างน่าสะพรึงกลัว

"ชิบหาย…!"

ฉางเหม่ยสะดุ้งและรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเยี่ยชิว โดยพูดอย่างกังวล “ไอเจ้าเด็กน้อยคุณไม่กลัวฟ้าร้อง รีบช่วยข้าป้องกันเสียงฟ้านี้ที"

เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาสังเกตเห็นว่าฟ้าร้องไม่ได้เข้ามาหาพวกเขา

"บูม!"

ฟ้าร้องตกลงมาในบ่อน้ำข้างหน้า เหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ระเบิดในน้ำ และทันใดนั้นคลื่นขนาดใหญ่ก็ซัดขึ้นไปบนท้องฟ้า

ฉางเหม่ยปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วพูดด้วยความกลัวอย่างต่อเนื่อง "ฉันคิดว่ามันจะฆ่าข้าสะแล้ว"

เยี่ยชิวเตือน "ท่าน ครั้งหน้าอย่าโกหกอีก ระวังจะถูกฟ้าผ่า"

ฉางเหม่ยกล่าว "ข้าไม่ได้โกหกเจ้าจริงๆ หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าจะสาบานต่อพระเจ้าให้เลย"

เยี่ยชิวกล่าว "คุณยังจะสาบาน คุณอยากโดนฟ้าผ่าเหรอ?"

หลงเหม่ยยักคอแล้วพูดว่า “ไอเด็กน้อยบางทีข้าอาจโกหกเจ้ามาก่อน แต่วันนี้ข้าไม่ได้โกหกเจ้าเลยจริงๆ"

“ร่างกายอมตะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไปและเป็นอมตะ”

“ถ้ายังไม่เชื่อก็ลองดูก็ได้”

เยี่ยชิวถาม "จะเชื่อหรือทดสอบได้อย่างไร?"

ฉางเหม่ยตอบ "ให้ฉันแทงคุณสิ"

เยี่ยชิว "???"

ฉางเหม่ยพูดอย่างจริงจัง "ถ้าฉันแทงคุณที่หัวใจ ฉันรับประกันได้ว่าคุณจะไม่มีวันตาย"

เยี่ยชิว "???"

อาจารย์ฉางเหม่ยหยิบมีดเล็ก ๆ ออกมาจากข้อมือของเสื้อคลุมลัทธิเต๋าของเขา แล้วพูดด้วยความตื่นเต้น "ฉันอยากจะดูว่าร่างที่เป็นอมตะนั้นมีมนต์ขลังจริง ๆ เหมือนที่ตำนานกล่าวไว้หรือเปล่า เจ้าเด็กน้อย อย่าชักช้าเลย เร็วเข้า!"

เยี่ยชิวโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ให้ตายเถอะ ชายชราคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นหนูตะเภาจริงๆ

หัวใจทำด้วยอะไร!

ฉางเหม่ยหัวเราะเบาๆ และพูด "อย่ากลัวไปเลย ไอเด็กน้อย แกจะรู้อย่างเร็วด้วยมีดเพียงเล่มเดียว"

"แกพร้อมไหม?"

“ข้าจะเริ่มแล้วนะ!”

ขณะที่เขาพูด ฉางเหม่ยก็ยกมีดขึ้นและชี้ไปที่หัวใจของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวพูดอย่างเคร่งขรึม "ท่าน เก็บมีดไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะตีคุณ"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉางเหม่ยก็พับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดว่า “ไอเด็กน้อย เจ้ากล้าแสดงตัวอวดดีต่อหน้าชายผู้น่าสงสารก่อนที่ระดับพลังยุทธ์ของเจ้าจะฟื้นตัว ดูเหมือนว่าเจ้าสมควรถูกทุบตีจริงๆ ฮ่าฮ่า อย่าโทษเลย เข้าใจแล้ว"

ตะลึง!

ฉางเหม่ยตีเยี่ยชิวด้วยฝ่ามือ

เยี่ยชิวไม่กลัวเลย ตอนนี้เขาได้ฟื้นพลังลมปรานมาแล้วสิบระดับ ด้วยความสามารถของเขาในการฆ่าศัตรูที่เกินระดับ เขามีความมั่นใจในการต่อสู้กับผู้ฝึกฝนที่เป็นอมตะในขอบเขตการสร้างรากฐาน

กำลังจะลงมือดำเนินการแล้ว

"บูม— —"

ทันใดนั้น หางมังกรขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา และโจมตีฉางเหม่ยที่เอว

บูม!

ฉางเหม่นกระเด็นออกแล้วอาเจียนเป็นเลือด

จากนั้นเสียงคำรามของมังกรฟ้าร้องก็ดังขึ้น

"พ่าง — —"

มังกรน้ำสองตัวปกป้องด้านข้างของเยี่ยชิว โดยเชิดหัวมังกรไว้สูงและคำรามใส่อาจารย์ฉางเหม่ย

ดูเหมือนพวกเขาจะพูดว่า ถ้าคุณกล้าแตะต้องเยี่ยชิวเราจะฆ่าคุณ!

ฉากนี้ไม่เพียงแต่ทำให้เยี่ยชิวตกใจ แต่ยังทำให้อาจารย์ฉางเหม่ย ตกใจด้วย

ฉางเหม่ยตกใจและโกรธมาก เขาชี้ไปที่เยี่ยชิวและสาปแช่ง "ไอเด็กสารเลว แกตีฉันแรงเกินไปแล้ว ฉันเป็นแค่คนแก่... ฉันเป็นคนแก่ ข้าจะไม่ยุ่งกับแกอีกแล้ว”

เยี่ยชิวยิ้มและพูด "ท่าน คุณต้องพูดด้วยมโนธรรมของคุณ ดวงตาข้างไหนของคุณที่เห็นฉันเคลื่อนไหว"

ฉางเหม่ยถาม “เจ้าไม่ได้สั่งมังกรน้ำที่โจมตีข้าหรือ?”