วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1230

“ใคร?”

หลี่เฉิงตี้ตกใจ รีบหันกลับไป เห็นเเต่ว่าในที่ไม่ไกล มีชายชราสกปรกที่ใส่ขาด เดินมาที่ฝั่งนี้

ชายชราเต็มไปด้วยขาว และเหี่ยวเฉามาก และมีดาบหินเสียบอยู่บนหัวของเขา

ตอนที่ชายชราเดิน ฝ่าเท้าของเขาไม่ส่งเสียงออกแม้แต่สักนิด เหมือนเป็นวิญญาณ

หลี่เฉิงตี้จ้องชายชราไว้ ดวงตาของเขาลึกทึ่ง และถามอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นใคร?”ชายชราสกปรกพูดคํานี้ซํ้าๆในปาก สายตาของเขากลวง เหมือนซากศพที่เดินได้

“เป็นคนบ้าที่สมองมีปัญหานี่เอง ฮิฮิ......”

หลี่เฉิงตี้ยิ้มอ่อน ไม่สนใจชายชราอีกต่อไป และสายของเขาก็ตกไปที่เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยอีกครั้ง

“ฉันแนะนําพวกนายสองคนอย่าวิ่งหนีเแล้ว ด้วยทักษะแค่นั้นของพวกนาย เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีจากเงื้อมมือของฉัน ”

“ยอมรับชะตากรรมเถอะ!”

“ถ้ามีชาติหน้า ยินดีพวกนายมีแก้แค้นฉันได้!”

หลังจากที่หลี่เฉิงตี้พูดจบ เขาออกมือพร้อมกันทั้งสองข้าง และตีไปที่เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย

“ไอ้เเก่ รีบหนี ”

เยี่ยชิวพูดกับอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว และสังเวยหม้อเฉียนคุนทั้งสี่หม้อออกไป และในขณะนั้น ตัวหม้อที่ขนาดใหญ่ปิดกั้นฝ่ามือของหลี่เฉิงตี้ไว้

“ต้าง!ต้าง!”

เสียงดังลั่นสองครั้ง

หม้อเฉียนคุนทั้งสี่ถูกหลี่เฉิงตี้ตบออกไปด้วยมือสองข้าง และบินออกไปในระยะพันเมตร ชนยอดเขาเล็กจากตรงกลางจนหัก

“นี่……”

เยี่ยชิวน่าขนลุก

จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงรับรู้ถึงว่า วิธีการของหลี่เฉิงตี้นั้น เกินความเข้าใจของเขาไปแล้ว

พูดได้ไม่เวอร์เลยว่า หลี่เฉิงตี้ในสายตาเยี่ยชิวตอนนี้ เป็นเหมือนเซียนองค์หนึ่ง

“เมื่อก่อนฉันเคยเจอปรมาจารย์ขั้นราชาหลายคน ยกเว้นบรรพบุรุษ คนอื่นๆที่เทียบกับหลี่เฉิงตี้ เป็นเหมือนขยะเลย ”

“ดูเหมือนว่า ปรมาจารย์ขั้นราชาเทียบกับผู้เเข็งเเกร่งยอดขั้นราชาเเล้ว ต่างกันไม่น้อยเลย”

“เกรงว่าจะตายอยู่ที่นี่เเล้ว ”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวจําได้ว่าอมตะชางเหม่ยบอกว่าเขาเป็นร่างอมตะ สามารถไม่ตายไม่เสียได้

“ไม่รู้ว่า สิ่งที่ไอ้แก่พูดจริงหรือปลอม?ช่างมัน สู้ก่อนค่อยว่า ”

เยี่ยชิวคิดถึงตรงนี้ ก็ออกมือต่อ

เขาใช้ท่าไม้ตายของตนเอง เหมือนเทถั่ว เทออกมาหมดเลย

ไทเก๊กสิบสามท่า!

หมัดมังครสังหาร!

วิชาดาบไร้เทียมทาน!

วิชาฆ่าทั้งเป็น!

ดรรชนีกระบี่หกชีพจร!

......

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับการโจมตีของเขา ร่างกายของหลี่เฉิงตี้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวหนึ่งชั้น หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว

เยี่ยชิวปะทุไปหลายท่า แต่ก็ไม่สามารถเอาชั้นปกป้องกันของหลี่เฉิงตี้แตกได้

หลี่เฉิงตี้พูดอย่างเฉยเมย“ผู้คนบนโลกคิดว่า ตราบใดที่บรรลุขั้นรากฐาน ก็คือผู้ฝึกเป็นเซียน ”

“แต่ไม่รู้ว่า ขั้นรากฐานและขั้นเคารพ ไม่ถือว่าเป็นผู้ฝึกเป็นเซียนที่แท้จริงสักหน่อยภ”

“มีแต่บรรลุขั้นราชาไปเท่านั้น ถึงจะก้าวสู่ผู้ฝึกเป็นเซียนอย่างเป็นทางการ ”

“เยี่ยชิว นายอ่อนแอเกินไป!”

เสียงของหลี่เฉิงตี้จบลง ยื่นมือออกไป ในฝ่ามือมีแสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมา

แสงศักดิ์สิทธิ์นี้เปรียบเสมือนเมฆรูปเห็ด น่าสะพรึงกลัว เพิ่งปรากฏขึ้น ก็มีพลังที่จะทําลายโลกได้

ฝ่ามือของหลี่เฉิงตี้ยังไม่ตบลงมา เยี่ยชิวก็ถูกคุมขังไว้เเล้ว ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ตาย!”

เสียงของหลี่เฉิงตี้เป็นเหมือนเสียงหมิงจากนรกทั้งเก้า กดเยี่ยชิวไว้ด้วยมือ

เยี่ยชิวใช้ความสามารถทั้งหมดในตัว แต่ก็ยังขยับไม่ได้ และระหว่างความเป็นและความตาย ฉางหงสองสายกรีกผ่านท้องฟ้าอันยาวเหยียด ราวกับสายฟ้าสองสาย และเฉือนไปที่ฝ่ามือของหลี่เฉิงตี้

ดาบเเฝดจื่อชิง!

“เชียงๆ”