วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1231

ชายชราสกปรกถูกหลี่เฉิงตี้ตบไปที ไม่เพียงแต่ว่าไม่เป็นอะไรเลย ไม่ถอยหลังสักก้าว แล้วในปากยังพูดอยู่ว่า

“เอาดาบมาให้ฉัน!”

เมื่อเห็นฉากนี้ เยี่ยชิวตกใจอ้าปากกว้าง

ต้องรู้ว่าหลี่เฉิงตี้เป็นผู้แข็งแกร่ง่งยอดขั้นราชา การโจมตีเมื่อกี๊ แม้แต่เยี่ยชิวก็ไม่สามารถปิดกั้นไหว แต่ไม่เคยคาดคิดว่า ชายชราสกปรกที่คนนี้ที่สติปัญญาไม่ดีไม่เป็นอะไรเลย?

หรือว่า ชายชราสกปรกคนนี้เป็นผู้แข็งเเกร่งขั้นราชาไร้เทียมทันระดับหนึ่ง?

เมื่อเยี่ยชิวคิดถึงตรงนี้ ก็รีบหยิบใบไม้ทองคำศักดิ์สิทธิ์สีออกมา แล้วยัดเข้าไปในปาก และพลังงานก็ฟื้นตัวทันที

อมตะชางเหม่ยทําเสียงประหลาดใจอยู่ข้างๆ“ ชายชราคนนี้เป็นใคร ทำไมมจึงเก่งกว่าข้า?”

อีกฝั่งหนึ่ง

ดวงตาของหลี่เฉิงตี้ลึกขึ้น จ้องมองชายชราสกปรก ราวกับว่าจะมองทะลุชายชรา

เขาไม่คาดคิดว่า ชายชราจะการโจมตีของเขาไปแล้ว ไม่เป็นอะไรเลย

อย่างไรก็ตาม หลี่เฉิงตี้ก็ไม่กลัว

การโจมตีเมื่อกี๊เขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด อีกอย่าง เขาเป็นผู้แข็งแกร่งที่ขั้นราชา มองไปทั่วโลก ปรมาจารย์ที่สามารถสู้กับเขาได้นับออกมาได้เลย

“สามารถรับการโจมตีของฉันไหว นายน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ฉันอยากลองดู ว่านายสามารถรับได้กี่ครั้ง”

หลังจากหลี่เฉิงตี้พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้น แล้วตบออกไป

ฝ่ามือของเขาเหมือนโม่หิน ตอนที่เหวี่ยงไปมา จะส่งเสียงคําราม ซึ่งน่ากลัวมาก

อย่างไรก็ตาม ชายชราสกปรกดูเหมือนจะไม่ตระหนักถึงอันตราย ดวงตาว่างเปล่า และปากของเขายังคงพูดว่า“เอาดาบให้ฉัน”

ปั้ง!

ในที่สุดฝ่ามือของหลี่เฉิงตี้ก็ตกลงมา และตบไว้ที่หัวชายชราสกปรกอย่างแรง

ฉากที่น่าทึ่งเกิดขึ้นอีกครั้ง

ชายชราสกปรกถูกตบไปทีหนึ่ง หัวศีรษะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และดูเหมือนว่า เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดสีกนิด

อะไร?

ดวงตาของหลี่เฉิงตี้แคบลง

คนอื่นอาจไม่รู้ว่าฝ่ามือของเขาทรงพลังแค่ไหน แต่ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าฝ่ามือนั้น สามารถทําลายร่างเซียนของผู้แข็งแกร่งขั้นเคารพได้

แต่ชายชราสกปรกตรงหน้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย น่าเหลือเชื่อจริงๆ

“นายเป็นใครกันแน่?”

หลี่เฉิงตี้ถามด้วยเสียงทุ้ม

ในเวลานี้ เขาตระหนักถึงว่า ชายชราสกปรกที่สติปัญญาไม่ดีตรงหน้าเขา มีแนวโน้มที่จะมีภูมิหลังไม่ธรรมดา

“ฉันเป็นใคร?ฉันเป็นใคร?”ดวงตาที่ว่างเปล่าของชายชราสกปรกมีความสับสนปรากฏขึ้น ราวกับว่าเขาพยายามนึกอยู่ว่าตนเองเป็ยใคร แต่ยังไงก็นึกไม่ออก

ผ่านไปสักครู่

ชายชราสกปรกจับหัวสองมือ แล้วส่ายหัวอย่างสู้ชีวิน“เจ็บ เจ็บ......”

หลี่เฉิงตี้เห็นเเล้ว ก็ก้าวขึ้นไปในอากาศ และเหยียบลงมาอย่างเเรง

ความว่างเปล่าสั่นคลอน

หลี่เฉิงตี้เห็นว่าชายชราสกปรกกําลังอยู่ในความเจ็บปวด ก็เลยอยากถือโอกาสฆ่าชายฉลาสกปรกทิ้ง เผื่อจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไร

ตอนที่เท้าของเขาเหยียบลงมาจากอากาศ แล้วเริ่มใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ยาวหลายกว่าเมตร เจตนาฆ่าน่าทึ่ง

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปอย่างมาก ดูออกว่าหลี่เฉิงตี้โกรธแล้ว ถ้าเท้านี้เหยีบโดน ชายชราสกปรกก็มีแนวโน้มที่จะตายแน่

“ระวัง”

เยี่ยชิวตะโกน เเล้วเอาหม้อเฉียนคุนทั้งสี่ออกไปอีกครั้ง โยนเข้าหาหลี่เฉิงตี้ และในขณะเดียวกัน ก็รีบวิ่งออกไปเหมือนสายฟ้า กอดเอวของชายชราสกปรกไว้ แล้วหลบไปอย่างรวดเร็ว

ต้าง!

หลี่เฉิงตี้ชกหม้อเฉียนคุนทั้งสี่ออกไป และเท้านั้นก็เหยียบไว้ที่พื้น

“ตู้ม!”

หลุมลึกปรากฏขึ้นบนพื้น ตามด้วยเสียง “คร้ากๆๆ”และมีรอยแตกปรากฏขึ้นรอบหลุม กระจายไปถึงหลายร้อยเมตร

เยี่ยชิวควงชายชราสกปรกถอยแล้วถอยอีก

ชายชราสกปรกไม่รู้ว่าตนเองเพิ่งประสบกับความตายไปเมื่อกี๊ จับหัวไว้สองมือ ทำหน้าอย่างทรมาน ในปากก็พูดไม่หยุดว่า“ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นใคร......”