วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1239

ชาวบ้านนั้นเรียบง่าย ไม่เคยเห็นผู้ฝึกเซียนมาก่อน และพวกเขาทั้งหมดก็ตกตะลึงกับความสามารถของเยี่ยชิว

“โอ้พระเจ้า เขาต่อยรถขุดจนปลิวได้!”

“เขาเป็นมนุษย์ด้วยเหรอ?”

“เด็กหนุ่มคนนี้เป็นพระเจ้า! เป็นพระเจ้าอย่างแน่นอน!”

“เทพลงมาแล้ว เทพลงมาแล้ว..….”

มีคนตะโกนจนสุดปอด ทันใดนั้น ชาวบ้านหลายคนก็คุกเข่าลงเพื่อบูชาเยี่ยชิว

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นฉากนี้ รู้สึกอิจฉาจนน้ำตาไหล

“ให้ตายเถอะ เมื่อเทียบกับการแกล้งเป็นเทพแล้ว ฉันยังด้อยกว่าเจ้าหนูนี้มาก”

“ถ้าฉันรู้ ฉันก็ควรจะลงมือก่อน”

“ตอนนี้มันยุ่งวุ่นวายไปหมด โอกาสที่จะอวดตัวต่อหน้าทุกคนถูกเจ้าหนูขโมยไป”

เยี่ยชิวไม่เคยคาดหวังว่า ชาวบ้านจะเห็นเขาในฐานะเทพ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ทุกคนได้โปรดลุกขึ้นเถอะ ฉันไม่ใช่พระเจ้า ฉันเป็นแค่หมอ”

ชาวบ้านไม่เชื่อเขาเลย “หมอจะต่อยรถขุดปลิวได้ยังไง? อย่าโกหกเรา คุณต้องเป็นพระเจ้า”

เยี่ยชิวสับสนและอธิบายว่า “ฉันเป็นหมอจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณสามารถถามเหล่าเซี่ยงได้”

ทุกคนหันไปมองเหล่าเซี่ยง

“ทุกคน ผู้อำนวยการเยี่ยเป็นหัวหน้าแผนกการแพทย์แผนจีนที่โรงพยาบาลเจียงโจวและยังเป็นหัวหน้าของฉันด้วย เหตุใดผู้อำนวยการเยี่ยจึงสามารถต่อยรถขุดปลิวได้ นั่นเป็นเพราะว่า...…”

เหล่าเซี่ยงหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงขึ้นเสียงและพูดต่อ “นั่นเป็นเพราะหมอเยี่ยรู้ศิลปะการต่อสู้ภายใน”

“พวกคุณรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ภายในหรือไม่?”

ชาวบ้านพยักหน้า

“ใช่ เรารู้ในภาพยนตร์เทียนหลงปา เฉียวเฟิงและซวีจู๋มีศิลปะการต่อสู้ภายในระดับสูง"

“อันที่จริง ศิลปะการต่อสู้ภายในของต้วนอวี้นั้นทรงพลังยิ่งกว่านั้นอีก”

“ไร้สาระ ต้วนอวี้จะมีพลังมากกว่าเฉียวเฟิงและซวีจู๋ได้อย่างไร?”

“เฉียวเฟิงรู้จักฝ่ามือปราบมังกรทั้งสิบแปด และซวีจู๋เป็นเจ้านายของพระราชวังอีแร้ง ต้วนหยูจะทำอะไรได้ล่ะ แค่เด็กน่ารัก”

“คุณรู้อะไร ต้วนอวี้รู้ถึงความเบาของการเป็นและดาบเทพแห่งเส้นเมอริเดียนทั้งหก”

“ดาบเทพแห่งเส้นลมปราณทั้งหก? ฮ่าฮ่า ชนิดที่ใช้ได้ผลบางครั้งและบางครั้งก็ใช้ไม่ได้?”

“……”

เยี่ยชิวตกตะลึง

เขาไม่เคยคาดหวังว่าชาวบ้านจะโต้เถียงอย่างดุเดือดกับตัวละคร ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

แต่เมื่อคิดดูแล้วก็เข้าใจ

ด้วยการปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่และการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของความมั่งคั่งทางวัตถุ อารยธรรมทางจิตวิญญาณก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

หากสิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน ต่อให้ชาวบ้านรู้เกี่ยวกับตัวละครอย่างเฉียวเฟิงและต้วนอวี้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ พวกเขาก็จะไม่มีเวลาว่างเพื่อหารือ เนื่องจากพวกเขาจะยุ่งอยู่กับการทำงาน

ทั้งหมดนี้ เป็นผลมาจากความพยายามในการบรรเทาความยากจน!!!

“ผู้อำนวยการ ขอบคุณที่มาจัดการเรื่องนี้ที่บ้านของฉันเป็นการส่วนตัว ฉันรู้สึกผิดจริงๆ กับเรื่องนี้” เหล่าเซี่ยงกล่าวอย่างขอบคุณ

“เหล่าเซี่ยง คุณต้องไม่พูดแบบนั้น ด้วยความสัมพันธ์ของเรา แม้ว่าฉันจะไม่มา ผู้อำนวยการไป๋ก็คงมาเอง” เยี่ยชิวตอบแล้วบ่นว่า “ว่าแต่คุณ ที่บ้านเกิดเรื่อง ทำไมไม่บอกฉัน?”

“ถ้าฉันไม่มาถึงวันนี้ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อนึกถึงการกระทำของชายหัวล้านก่อนหน้านี้ เยี่ยชิวก็ตัวสั่น หากเขาสายไปสักหน่อย เหล่าเซี่ยงอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส

เหล่าเซี่ยงกล่าวว่า “ปกติฉันมักจะอยู่ไกลบ้าน ไม่ค่อยได้กลับบ้านเกิด ไม่คิดว่าพวกอันธพาลเหล่านี้จะผิดกฎหมายขนาดนี้ โชคดีที่คุณมา ผู้อำนวยการ”

“อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถามด้วยความกังวล

“ไม่มีปัญหา แค่มีบาดแผลเพียงผิวเผิน” เหล่าเซี่ยงยิ้ม

เยี่ยชิวเหลือบมองและสังเกตเห็นว่าแขนซ้ายของเหล่าเซี่ยงกะเผลกอยู่ ซึ่งเป็นสัญญาณที่ชัดเจนของกระดูกหัก