วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1240

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเดินตามหลังเหล่าเซี่ยงอย่างใกล้ชิดโดยไม่ลังเล และในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงบ้านของชาวนา

ขณะนี้ พื้นที่ด้านนอกเล้าหมูของชาวนาถูกชาวบ้านรายล้อม

“เหล่าเซี่ยง คุณมาทันเวลา หู่จื่อไม่สบายอีกแล้ว” ชาวบ้านเห็นเหล่าเซี่ยงแล้วพูดอย่างกังวลว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม คุณต้องหยุดหู่จื่อ ไม่เช่นนั้นหมูของฉันก็ตาย”

เหล่าเซี่ยงเดินไปหาเล้าหมูด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยติดตามอย่างใกล้ชิด และในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นหู่จื่อ

พวกเขาเห็นหู่จื่อจับหมูหนักสองร้อยปอนด์ด้วยมือ กัดคอหมูและดูดเลือดอย่างสิ้นหวัง

หมูอีกสามตัวรวมตัวกันอยู่ที่มุมหนึ่ง ตัวสั่นด้วยความกลัว

เหล่าเซี่ยงตะโกนเสียงดัง “หู่จื่อ หยุดเดี๋ยวนี้”

หู่จื่อดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และยังคงดูดเลือดต่อไป

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” อมตะชางเหม่ยถาม

เหล่าเซี่ยงอธิบายว่า “หูจื่อป่วยด้วยอาการป่วยแปลกๆ ทุกๆ หกเดือนเขาจะเป็นบ้าและจำเป็นต้องดูดเลือด”

อมตะชางเหม่ยเหรินรู้สึกประหลาดใจ “มีความเจ็บป่วยที่แปลกประหลาดในโลกนี้จริงๆ หรือ เจ้าหนู คุณเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนหรือไม่?”

เยี่ยชิวส่ายหัว

ทันใดนั้น เหล่าเซี่ยงก็หยิบเสาไม้ไผ่เคาะหัวหู่จื่อผ่านเล้าหมู แล้วตะโกนว่า “หู่จื่อ หยุดดูดเลือด หยุดเดี๋ยวนี้...…”

กร๊าก!

หู่จื่อก็เงยหน้าขึ้น ปล่อยเสียงคำรามดังๆ ทำให้เหล่าเซี่ยงและชาวบ้านตกใจกลัว ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ในขณะนี้ หู่จื่อดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน โดยมีจุดสีม่วงปรากฏบนใบหน้าของเขา และดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด

นอกจากนี้ เขี้ยวทั้งสองของหู่จื่อก็ยาวและแหลมคม มีเลือดไหลออกมา

รูปร่างหน้าตานี้ค่อนข้างชวนให้นึกถึงตำนานตะวันตก...…

แวมไพร์!

เหล่าเซี่ยงตั้งสติและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว จากนั้นจึงใช้เสาไม้ไผ่ทุบหัวของหู่จื่อต่อไป

“หูจื่อ ตื่นได้แล้ว.…..”

พรึบ!

หู่จื่อคว้าเสาไม้ไผ่แล้วดึงมันขึ้นมา ยกเหล่าเซี่ยงขึ้นจากพื้นในทันที

“อา!” เหล่าเซี่ยงกรีดร้องด้วยความกลัว

เยี่ยชิวลงมืออย่างรวดเร็ว คว้าตัวเหล่าเซี่ยงทันเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาถูกโยนและได้รับบาดเจ็บ

เหล่าเซี่ยงเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก แล้วพูดอย่างขอบคุณ “ขอบคุณหัวหน้า”

“ด้วยความยินดี” เยี่ยชิวถามว่า “ปกติหู่จื่อจะหายจากอาการป่วยจะใช้เวลานานแค่ไหน?”

“ประมาณครึ่งชั่วโมง!”

ขณะเดียวกัน หมูที่หู่จื่อจับอยู่ก็แทบจะหายใจไม่ออก

“เหล่าเซี่ยง คุณต้องคิดหาทางแก้ไขโดยเร็ว หากยังเป็นเช่นนี้ หมูของฉันก็ตายหมด” ชาวบ้านพูดอย่างกังวล ขณะที่เขาพูดจบ หู่จื่อก็ปล่อยหมูและรีบตะครุบตัวอื่นอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมที่จะดูดเลือดของมัน

ชาวบ้านเกือบร้องไห้และพูดว่า “เราจะทำยังไงดี อาชีพของครอบครัวเราทั้งหมดขึ้นอยู่กับหมูเหล่านี้ในปีนี้”

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า พร้อมที่จะเข้าแทรกแซงและหยุดหู่จื่อ

เมื่อเห็นสถานการณ์ อมตะชางเหม่ยก็กระโดดไปข้างหน้าและกระโดดเข้าไปในเล้าหมูก่อนคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “ให้ฉันจัดการเรื่องนี้!”

เมื่อพลาดโอกาสในการแสดงความเทพต่อหน้าผู้อื่นครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาไม่อาจพลาดอีกครั้งได้

เยี่ยชิวเตือนเขาว่า “ผู้เฒ่าระวังด้วย หู่จื่อแข็งแกร่ง”

อมตะชางเหม่ยโบกมือทิ้งความกังวล “เด็กจะมีพละกำลังได้มากแค่ไหน เขาจะแข็งแกร่งกว่าอาจารย์อย่างฉันได้ไหม?”

“แค่ระวัง...…”

“เอาล่ะ เอาล่ะ การปราบเด็กเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉัน”

ขณะที่อมตะชางเหม่ยพูด เขาก็เอื้อมมือไปจับไหล่หู่จื่อ แล้วสั่งอย่างเข้มงวดว่า “ไอ้หนู หยุด!”

โห่

หู่จื่อก็หันกลับมา ขู่อมตะชางเหม่ย ด้วยสีหน้าดุร้าย

อมตะชางเหม่ยตกใจกับท่าทางดุร้ายของหู่จื่อ ไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้นหมัดของหู่จื่อก็ฟาดไปที่ท้องของอมตะชางเหม่ย

ปัง!