วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1246

"การลงโทษของสวรรค์ยังไม่จบ เยี่ยชิวรีบกลับมา!"

อมตะชางเหม่ยตะโกนเรียกเสียงดัง

"ครื่น!"

จู่ๆ ก็มีพลังที่น่าสะพรึงเข้ามาปกคลุมราวกับเข้ามาปิดกั้นการหายใจของผู้คน

"เปรี้ยง......."

เสียงฟ้าร้องแทรกทะลุไปทั่วทุกมุมพร้อมกับทะลุทะลวงความว่างเปล่า สายฟ้าเจ็ดสายวาดลวดลายยาวไปทั่วทั้งฟ้าและตกลงมายังพื้นดิน

"ปัดโธ่ ไม่จบไม่สิ้นกันเลยใช่ไหม?"

เยี่ยชิวเริ่มโกรธพร้อมกับหยิบหม้อเฉียนคุนขึ้นมาและยกไว้เหนือศีรษะ เขาเตรียมจะช่วยหู่จื่อและงูเหลือมยักษ์รับมือกับการลงโทษของสวรรค์

ขณะเดียวกันก็คิดจะทดสอบดูว่าคำพูดของอมตะชางเหม่ยว่าจริงไหมที่บอกว่าร่างอมตะนั้นไม่สามารถทำอะไรได้?

เมื่อเห็นว่าสายฟ้ากำลังจะตกลงมา

"ถอยไป!"

เยี่ยชิวตะโกนเสียงดังและกระโดดขึ้นไปชนกับสายฟ้าพร้อมกับหม้อเฉียนคุน

อมตะชางเหม่ยเห็นเข้าก็ทั้งตกใจและโมโห

"เจ้าจะไปมีเรื่องกับการลงโทษของสวรรค์ทำไมกัน? เจ้าไม่เพียงช่วยพวกเขาไม่ได้เท่านั้น แต่ตัวเจ้าเองก็ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ที่จะตามมา......ปัดโธ่!"

อมตะชางเหม่ยร้องเรียกแลกจากนั้นก็เห็นสายฟ้าทั้งเจ็ดที่เดิมโฉบลงมาจากที่สูงหดตัวกลับทันทีเหมือนหวาดกลัวกับอะไรบางอย่าง

"จริงเหรอเนี่ย?"

"ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?"

"พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้าง

ทำไมการลงโทษของสวรรค์ถึงหดตัวกลับไปเองแบบนี้?

สถานการณ์แบบนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนเลย

"หรือว่าเพราะหม้อเฉียนคุนนั่น? พวกมันทำให้การลงโทษของสวรรค์ตกใจ?"

อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่หม้อเฉียนคุนนั้นอย่างไม่ละสายตา จากนั้นแววตาของเขาก็ร้อนระอุ "หม้อเฉียนคุนนี่ได้มายังไงกัน? ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้?"

"หรือว่าเป็นอาวุธโบราณศักดิ์สิทธิ์?"

"แต่ต่อให้เป็นอาวุธโบราณศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่เคยได้ยินว่าจะมีอิทธิฤทธิ์แบบนี้มาก่อน!"

"หรือว่าการลงโทษของสวรรค์จะกลัวเยี่ยชิว?"

"ไม่ใช่สิ ห้าการลงโทษของสวรรค์กลัวเยี่ยชิวละก็ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ใช้สายฟ้าฟาดทำร้ายเขาได้?"

"เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่นะ?"

อมตะชางเหม่ยยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย

ทว่าเขาไม่รู้เลยว่าเยี่ยชิวกลับรู้สึกสงสัยยิ่งกว่าเขาเสียอีก

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ทำไมการลงโทษของสวรรค์ถึงหดตัวกลับไปได้?"

"หรือเพราะฉันหน้าตาดี?"

เยี่ยชิวครุ่นคิดเหตุผลร้อยแปด

"ไม่สนแล้ว ถึงยังไงการลงโทษของสวรรค์ก็หายไปแล้วและทุกคนต่างก็ปลอดภัย"

ไม่นานสายฟ้าก็ค่อยๆ มลายหายไปและฝนที่โหมกระหน่ำก็หยุดลง

หู่จื่อเห็นเข้าก็มองไปที่เยี่ยชิวอย่างยกย่องชื่นชม

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขายังตกอยู่ท่ามกลางการลงโทษของสวรรค์ เขาเกือบเอาตัวไม่รอดแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวแค่คำรามออกไปคำเดียวก็สามารถทำให้สิ่งเหล่านี้มลายหายไปได้

"อาจารย์เป็นเซียนจริงๆ!"

หู่จื่อแอบครุ่นคิดในใจ

"นายเป็นยังไงบ้าง?" เยี่ยชิวถามหู่จื่อ

หู่จื่อส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร

"นายประมาทมากเกินไป การลงโทษของสวรรค์ถือเป็นเจตจำนงของสวรรค์ คนธรรมดาทั่วไปคงตายไปนานแล้ว แต่นายกลับยืนหยัดสู้กับการลงโทษของสวรรค์ได้ขนาดนี้"

เยี่ยชิวกล่าวกำชับ "ต่อไปห้ามประมาทแบบนี้อีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควรจะนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลักเสมอ"