วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1247

งูหลามมีเขาสองเขาบนหัว แต่ละเขายาวประมาณสามนิ้ว

ในเวลาเดียวกัน มันก็มีหนวดยาวสองอันอยู่ใต้กราม มีกรงเล็บอยู่ใต้ท้อง และเกล็ดของมันกลายเป็นสีทองจางๆ

ตัวของงูหลามมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าสองเท่า

“มันสำเร็จ!”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของมันควรจะคล้ายกับความแข็งแกร่งของผู้ฝึกเซียนขั้นรากฐาน”

เยี่ยชิวยังสัมผัสได้ถึงรัศมีอันแข็งแกร่งที่เล็ดลอดออกมาจากงูหลาม

หลังจากนั้นไม่นาน

งูหลามก็แปลงร่างเสร็จ ลงมาจากต้นวิลโลว์ ตอนนี้มีหัวและเขาเหมือนมังกร ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า ดูสง่างามมากขึ้น

เมื่อเข้าใกล้เยี่ยชิว งูหลามก็เงยหัวขึ้นสูงแล้วลดระดับลงสองสามครั้ง

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน ความสำเร็จของคุณคือโชคชะตาของคุณเอง”

เยี่ยชิวกล่าว “อีกอย่าง ถ้าจะขอบคุณใครสักคน ก็ควรเป็นหู่จื่อ”

“ถ้าหู่จื่อไม่ใช่ลูกศิษย์ของฉัน ฉันคงไม่ช่วยเธอ”

ดูเหมือนว่างูหลามจะเข้าใจคำพูดของเยี่ยชิว จึงหันกลับมาแล้วปีนกลับไปข้างหู่จื่อ และวนเวียนอยู่สองสามครั้ง

ทันใดนั้น ร่างกายส่วนบนของงูหลามก็ยืนตัวตรง จากนั้นกรงเล็บทั้งสองของมันคุกเข่าลงต่อหน้าหู่จื่อ แสดงท่าทีที่เคารพ ด้วยสายตาที่เคร่งครัด ราวกับแสดงความเคารพต่อผู้ปกครองสูงสุด

จากนั้น งูหลามก็โบกกรงเล็บของมันและชี้นิ้วไปที่หู่จื่ออย่างต่อเนื่อง

หู่จื่อเข้าใจเจตนาของงูหลามทันที

“คุณอยากจะตามฉันมาเหรอ?” หู่จื่อถาม

หลามพยักหน้า

“ก็...…” หู่จื่อมองไปที่เยี่ยชิว

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดได้ อมตะชางเหม่ยก็พูดก่อนว่า “หู่จื่อ ในเมื่อมันต้องการติดตามคุณ คุณควรเห็นด้วย!”

“งูหลามตัวนี้ได้กลายร่างเป็นมังกรและอาจกลายเป็นพันธมิตรของคุณในอนาคต”

“ยิ่งกว่านั้น มังกรจะต้องถูกใครสักคนควบคุม ไม่เช่นนั้นธรรมชาติอันดุร้ายของมันจะปะทุขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป”

แม้ว่าหู่จื่อจะได้ยินคำพูดของอมตะชางเหม่ย แต่การจ้องมองของเขายังคงอยู่ที่เยี่ยชิว

เห็นได้ชัดว่า เขาทำตามคำสั่งของเยี่ยชิวเท่านั้น

“ผู้เฒ่าพูดถูก หากมันต้องการติดตามคุณก็ยอมรับมัน!” เยี่ยชิวกล่าว

จากนั้นหู่จื่อก็พยักหน้าและเอื้อมมือไปลูบหัวของงูหลาม

เมื่อเห็นหู่จื่อและงูหลามเข้ามาใกล้ เยี่ยชิวก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยและกระซิบว่า “ผู้เฒ่า ถ้านี่คือมังกรจริงๆ ฉันได้ยินมาว่ามังกรมีนิสัยดุร้าย มันจะไม่ทำร้ายหู่จื่อใช่ไหม?”

ผู้อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ง่ายมาก แค่ทำให้มังกรรับรู้ว่าหู่จื่อเป็นนายของมัน จากนั้นถ้ามังกรทรยศหู่จื่อ มันจะไม่มีที่พำนักในความตาย”

“มันจำนายของมันได้ยังไง?” เยี่ยชิวถาม

“ก็...…” ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็เห็นหู่จื่อกัดนิ้วชี้ขวาของเขา จากนั้นชี้ไปที่หน้าผากของงูหลาม

ช่วงเวลาต่อมา แสงประหลาดก็ปกคลุมทั้งสองไว้

มือขวาของหู่จื่อขยับอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้า อักษรรูนก็ปรากฏขึ้นและเข้าไปที่หน้าผากของงูหลาม

หลังจากนั้นประมาณสามสิบวินาที

หู่จื่อก็ดึงมือของเขาออก

ขณะนั้น ร่างกายของงูหลามหดตัวลงอย่างรวดเร็ว โดยมีความยาวเพียงฟุตกว่าๆ เท่านั้น จากนั้นก็พันรอบคอของหู่จื่อ

หากไม่สังเกตดีๆ คุณอาจคิดว่าหู่จื่อสวมสร้อยคออยู่

“มันแปลกมาก เขารู้วิธีการฝึกสัตว์อสูรวิญญาณได้อย่างไร?” อมตะชางเหม่ยค่อนข้างประหลาดใจ