วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 126

เมื่อการมอบรางวัลเสร็จสิ้นไป

ช่วงเวลาต่อไปเป็นช่วงถ่ายภาพร่วมกัน

ในเวลานี้ก็มีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกประการหนึ่งปรากฏขึ้น

เดิมทีรองนายกเทศมนตรีหวงและผู้อำนวยการหลี่จากสำนักงานสาธารณสุขยืนอยู่ตรงกลาง ขณะที่พวกเขากำลังจะถ่ายภาพร่วมกัน ผู้อำนวยการหลี่ก็โบกมือให้กับเย่ชิวที่ยืนอยู่ตรงข้าง ๆ แล้วตะโกนว่า "เสี่ยวเย่ มานี่สิ"

ใบหน้าของเย่ชิวเดินไปอย่างสงสัย

“คุณอายุน้อยที่สุด ยืนตรงกลาง!” ผู้อำนวยการหลี่ดึงเย่ชิวไปที่ตำแหน่งตรงกลาง

“ผู้อำนวยการหลี่ นี่...เหมาะสมเหรอ?” เย่ชิวรู้สึกเคอะเขิน

นอกเหนือจากแพทย์ที่โดดเด่นที่ได้รับรางวัล ยังมีผู้นำบนเวทีด้วย เขาแค่ป็นผู้เยาว์ ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมที่จะยืนอยู่ตรงกลาง

“ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม ยืนอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้วนี่” ผู้อำนวยการหลี่กล่าวอย่างกระตือรือร้น

รองนายกเทศมนตรีหวง ยิ้มและพูดว่า: "เสี่ยวเย่ นายหล่อมาก แค่ยืนตรงกลางแล้วบอกให้ประชาชนชาวเจียงโจว รู้ว่าแพทย์ของเราไม่เพียงแต่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่ยังดูดีอีกด้วย"

เย่ชิวที่ทำอะไรไม่ถูกและไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากต้องยืนอยู่ระหว่างผู้นำทั้งสอง

สิ่งนี้ทำให้แพทย์ที่ได้รับรางวัลคนอื่น ๆ รู้สึกอิจฉา

ส่วนแขกในงานก็คุยกันด้วยเสียงเบาๆ อีกครั้ง

“ต้นกำเนิดของเย่ชิวมาจากไหนกัน?”

“รองนายกเทศมนตรีหวงไม่เพียงแต่ปฏิบัติต่อเขาแตกต่างออกไปจากคนอื่นเท่านั้น ผู้อำนวยการหลี่ก็ยังสนใจในตัวเขาอีกด้วย”

“เขาเป็นลูกชายของคนสำคัญหรือเปล่า?”

แขกทุกคนในงานล้วนแต่มีความคิดเดียวกัน พวกเขาจะต้องทราบสถานะที่แท้จริงของเย่ชิวให้ได้

หลังจากที่ถ่ายภาพร่วมกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย่ชิวนึกว่จะสามารถลงจากเวทีได้

แต่ใครจะไปนึกได้ว่าเขาถูกพิธีกรขอสัมภาษณ์เข้าแล้ว

"ต่อไป ขอเชิญตัวแทนที่ได้รับรางวัล คุณหมอเย่ชิว จากโรงพยาบาลประชาชนเจียงโจวกล่าวพูด ขอเสียงปรบมือต้อนรับด้วย"

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ไม่มีเสียงปรบมือในกลุ่มผู้ชม มีแต่ความโกลาหลเกิดขึ้น

"ทำไมเย่ชิวถึงได้พูด?"

"เย่ชิวมีคุณสมบัติอะไรที่จะสามารถพูดได้"

"ยังมีผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์หลายคนที่ได้รับรางวัล แต่ทำไมต้องเป็นเย่ชิว? "

แพทย์อื่นๆที่ได้รับรสงวัลก็แสดงออกสีหน้าที่ไม่ดี

ในกลุ่มแพทย์ที่ได้รับรางวัล เย่ชิวเป็นคนที่อายุน้อยที่สุด เป็นรุ่นน้องมากที่สุด และไม่สำคัญที่สุด ถ้าเย่ชิวได้รับอนุญาตให้พูดตอนนี้ ก้ไม่เท่ากับว่าเขาได้ทำให้พวกรุ่นพี่แพทย์เหล่านั้นรู้สึกอับอายหรอ?

ในความเป็นจริง ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่เย่ชิวเองก็สับสนเล็กน้อยเช่นกัน เพราะไม่มีใครทักทายเขาล่วงหน้าและบอกว่าเขาต้องกล่าวพูด

ในปกติแล้วการจะกล่าวพูดในงานสำคัญเช่นนี้ จะต้องมีมีการเตรียมการล่วงหน้าว่าใครพูดอะไรได้บ้าง และพวกเขาสามารถพูดได้นานแค่ไหน

แต่เย่ชิวไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน

หมู่ผู้ฟังก็เริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลานี้ ผู้อำนวยการหลี่ยืนขึ้น

“ทุกคน โปรดเงียบและฟังสิ่งที่ฉันจะพูด”

หลังจากเหตุการณ์เงียบลง ผู้อำนวยการหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ในอดีต ในงานประกาศรางวัลสำหรับแพทย์ดีเด่น เราจะเลือกผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับความเคารพอย่างสูงมาพูด แต่ปีนี้ฉันตัดสินใจเปลี่ยนเหมือนเช่นเคย ให้คุณหมอเย่ชิวพูดแทน"

"ใคร ๆ ก็เห็นว่าคุณหมอเย่ชิวอายุน้อย หล่อเหลา และมีระดับมืออาชีพสูง เขาเป็นแบบอย่างของหมอหนุ่มที่ดีของพวกเรา”

“เพราะฉะนั้น ฉันอยากฟังคุณหมอเย่ชิวพูดอะไรสักหน่อย”

“ฉันจะเปิดเผยความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ทุกคนฟังนะ” ผู้อำนวยการหลี่แสร้งทำเป็นลึกลับแล้วพูดว่า: “ยกเว้นฉันและรองนายกเทศมนตรีหวง แท้จริงแล้วไม่มีใครสักคนที่รู้ว่าเย่ชิวจะพูดในฐานะตัวแทน รวมถึงตัวของเย่ชิวเองด้วย

จากนั้นทุกคนจึงเข้าใจว่าการให้เย่ชิวพูดเป็นความตั้งใจของผู้นำ

"เอาล่ะ ยินดีต้อนรับคุณหมอเย่ชิวกล่าวพูด ขอเสียงปรบมืออย่างด้วย!"

หลังจากที่ผู้อำนวยการหลี่พูดจบ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นเป็นระยะ

พิธีกรมอบไมโครโฟนให้กับเย่ชิว เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดต่อหน้าคนจำนวนมาก

เย่ชิวคิดอยู่หลายสิบวินาที และเขาค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ : "ฉันมีคำถามสำหรับทุกคน ใครกันที่มีความสุขที่สุดในโลก?"