วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 127
เยี่ยชิวคิดว่าตัวเองได้ยินผิด มองไป๋ปิงด้วยความแปลกใจ
ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังเชิญเขาไปบ้านเธอทำไม?
เขาไม่ใช่ผู้ชายใจง่ายเถอะ
ไป๋ปิงมองปราดเดียวก็เข้าใจความคิดของเยี่ยชิว กลอกตามองบน พูดอย่างไม่สบอารมณ์“นายกำลังคิดไร้สาระอะไร?ฉันเรียกนายไปกินข้าวที่บ้านฉัน ฉันหิวจะตายแล้ว”
“เดิมทีคือกินข้าวเท่านั้นเอง แค่ไม่กินผมก็พอแล้ว”เยี่ยชิวหัวเราะพลางพูด
“เชอะ แบบนาย ให้ฉัน ฉันก็ไม่กิน”ไป๋ปิงสีหน้ารังเกียจ
“ผมเป็นแบบไหนล่ะ?”
“บนตัวนายมีกลิ่นขี้เต่า”
เยี่ยชิวก้มหน้าดม พลางพูด“ไม่ได้มีกลิ่นขี้เต่าเถอะ!”
“อยู่กับหลินจิงจื้อสุนัขจิ้งจอกนานขนาดนั้น ไม่มีกลิ่นขี้เต่าถึงจะแปลก”ไป๋ปิงนำกุญแจรถโยนไปให้เยี่ยชิว“นายขับรถ”
หลังจากนั้นสามนาที
ก็ถึงบ้านของไป๋ปิง
เมื่อเดินเข้าไป ไป๋ปิงก็ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินเข้าห้องครัวแล้ว เริ่มทำกับข้าว
“ผมช่วยคุณเถอะ!”เยี่ยชิวก็ช่วยล้างผัก
หญิงชายอยู่ร่วมมือกัน ปรองดองกัน
ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยชิวก็รู้สึกว่า ฉากแบบนี้เหมือนกับสามีภรรยาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
เร็วมาก อาหารก็ทำเสร็จแล้ว ไป๋ปิงหยิบไวน์แดงออกมาจากในตู้เหล้า
“พี่ปิง ไม่จำเป็นต้องดื่มเหล้าเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ดื่มเครื่องดื่มเถอะ”
เยี่ยชิวมักจะรู้สึกว่า หลังจากดื่มเหล้าก็จะเกิดเรื่องได้ง่าย และยิ่งเป็นชายหญิงที่อยู่ด้วยกันตามลำพังในห้อง เมื่อเมาเหล้าแล้ว ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ปกติไม่ดื่มก็ได้ แต่วันนี้จำเป็นต้องดื่ม”ไป๋ปิงพูดจบ ก็ริมเหล้าให้เยี่ยชิวหนึ่งแก้ว
“ทำไมล่ะ?”เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย
“เพื่อฉลอง”ไป๋ปิงพูด“ฉลองที่วันนี้นายได้รับรางวัล”
ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องต้องดื่มแล้ว
เยี่ยชิวพูด“ถ้าอย่างนั้นดื่มน้อยหน่อย”
“นายไม่ชอบดื่มเหล้าหรือว่ากังวลอะไร?”ไป๋ปิงกลอกตามองบนใส่เยี่ยชิว พลางพูด“วางใจเถอะ ฉันไม่กินนายหรอก”
ผมไม่ได้กังวลว่าเธอจะกินฉันไหม แต่กังวลว่าผมจะกินเธอมากกว่า!
เยี่ยชิวพูดในใจ
ทั้งสองคนกินไปด้วย ดื่มเหล้าไปด้วย และยังพูดคุยไปด้วย
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
เหล้าก็ถูกดื่มจนหมดแล้ว
ไป๋ปิงก็เปิดอีกขวดหนึ่ง
ค่อยๆดื่มไปสักพัก ทั้งสองคนก็มีท่าทางสะลึมสะลือแล้ว
ทันใดนั้นไป๋ปิงก็มือเท้าคาง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองเยี่ยชิว
“พี่ไป๋ คุณมองผมทำไม?”
ถูกไป๋ปิงจ้องมอง เยี่ยชิวก็ทำตัวไม่ถูก
“ฉันพบว่าช่วงนี้นายเปลี่ยนไปมาก”
ไป๋ปิงพูดประโยคเดียว ทำให้เยี่ยชิวในใจตึงเครียดขึ้นมา
หรือว่าเธอจะมองเห็นอะไร?
เยี่ยชิวในใจระวังตัวมาก แต่ยังคงรักษาสีหน้าไว้ ยิ้มพลางพูด“ผมก็คิดว่าตัวเองหล่อขึ้นมากแล้ว”
“ที่ฉันพูดถึงไม่ใช่เรื่องนี้”
“แล้วคุณพูดถึงเรื่องอะไร?”
“ฉันก็ไม่รู้ รู้สึกว่าสองเดือนนี้นายเปลี่ยนไปมาก เป็นผู้ใหญ่กว่าเมื่อก่อน และมีความสามารถมากขึ้น”สายตาของไป๋ปิงจ้องมองบนตัวเยี่ยชิว ไม่กะพริบตา ราวกับจะมองทะลุปรุโปร่งเยี่ยชิว
“พี่ปิง คุณอย่ามองผมแบบนี้ได้ไหม?”เยี่ยชิวพูด“คุณมองผมแบบนี้ ผมจะรู้สึกกดดัน”
ไป๋ปิงยิ้มหวาน“จะไม่พูดก็ไม่ได้ นายหล่อจริงๆ ทำไมก่อนหน้านี้ฉันถึงไม่เห็นล่ะ”
“พี่ปิง ผมก็พบว่าคืนนี้คุณก็สวยเป็นพิเศษ”เยี่ยชิวไม่ได้พูดประจบ แต่พูดความจริง
ความสวยของไป๋ปิงเดิมทีก็สูงมาก สาวสวยที่ล้ำเลิศมีเพียงหนึ่งในล้าน และยิ่งดื่มเหล้าเข้าไปอีก ใบหน้าที่สวยแดงไปด้วยเลือดฝาด สวยหยาดเยิ้มกว่าปกติ
“ใช่เหรอ?ทำไมถึงร้อนแบบนี้?”
ไป๋ปิงพูดจบ ก็ถอดเสื้อคลุมออกทันที เวลาที่เยี่ยชิวกำลังจ้องมอง ก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตหนึ่งเม็ด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ