วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 128

เงียบ!

เงียบสงบ!

เดิมทีในห้องส่วนตัวคึกคักมาก เสียงเงียบขึ้นมาทันที

ดวงตาที่นับไม่ทั่วจ้องไปที่เยี่ยชิว มีประหลาดใจ สับสน และส่วนใหญ่สงสัย

เพิ่งเรียนจบได้ไม่กี่เดือน ก็ได้เป็นถึงหัวหน้า ล้อเล่นเปล่า

เยี่ยชิวหัวเราะ“ล้อเล่นครับ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับทุกคน”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ยดังขึ้น

“ไม่มีกำลังแล้วยังมาเสแสร้งอีก!”

“ไม่ชอบที่สุดเลยคนแบบนี้!”

“ดูแล้วชีวิตคุณก็ไม่ได้ไปดีนะ ยังมีหน้ามางานเลี้ยงรุ่นอีก!”

“เฉินเฉียง คุณไปเป็นเซลล์แล้วไม่ใช่หรอ คนที่นั่งอยู่ในนี้เป็นหมอทั้งนั้น รู้สึกว่าไม่มีที่นั่งของคุณนะ!”

สีหน้าของเฉินเฉียงเปลี่ยนไป

ทันใดนั้น มีชายคนนึงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะของหมอพูดว่า“พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันทั้งนั้น พอกันได้แล้ว เฉินเฉียง เยี่ยชิว หาที่นั่งครับ”

ชายหนุ่มคนนี้ทั้งหล่อขาว ใส่แว่นตา ดูสุภาพเรียบร้อย ใส่ชุดสูทเรียบๆ ดูมีความเป็นผู้นำมาก

“ขอบคุณครับหัวหน้าห้อง”เฉินเฉียงพูดด้วยความซับซึ้ง

ชายคนนี้ชื่อหลี่หยาง เป็นหัวหน้าห้องตอนมหาลัยของพวกเขา

เยี่ยชิวมองแล้ว เต็มทั้งสามโต๊ะ ไม่เหลือเหลือเก้าว่างเลย

นี่หรอคืองานเลี้ยงรุ่นประเภทไหนกัน?

ช่างมันเถอะ มีคนจงใจทำพวกเขา

เฉินเฉียงเห็นปัญหานี้ เปลี่ยนสีหน้าทันที พูดถึง: “เจ้าสี่ เราไปกันเถอะ?”

“ได้ครับ”เยี่ยชิวก็กะจะออกไปเหมือนกัน ถึงแม้เป็นเพื่อนร่วมชั้น แต่ก็มีใครบางคนที่ไม่ต้อนรับพวกเขา ไม่จำเป็นที่ต้องอยู่ต่อไป

พวกเขาสองคนกำลังจะเดินออก ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้นพูดถึง“เยี่ยชิว พวกคุณสองคนมานั่งตรงนี้สิ!”

เยี่ยชิวหันไปมอง ด้วยสีหน้าประหลาดใจ

คนที่พูดคือผู้หญิง

เธอมีผมยาวสลวย ใบหน้ารูปทรงไข่ คิ้วเรียวดั่งใบหลิว และดวงตาที่สดใส เธอสวมชุดสีขาว มีเสน่ห์

เยี่ยชิวมองเธอ เธอยิ้มเล็กๆให้เยี่ยชิว ดวงตาของเธอโค้งเหมือนพระจันทร์ ราวกับว่าออร่าในร่างกายของเขาล้นออกมา มันช่างสวยงามจริงๆ

“เยี่ยชิว เฉินเฉียง พวกคุณมานั่งที่นี่สิ!”หญิงสาวพูดกับพนักงานอย่างอ่อนโยนว่า: “รบกวนช่วยเสริมเก้าอี้ให้สองอัน ขอบคุณค่ะ”

“เจ้าสี่ ผมไม่ได้ดูผิดใช่มั้ย ดาวของมหาลัยเชิญพวกเราไปนั่งกับเขาจริงๆเหรอ?”เฉินเฉียงไม่อยากจะเชื่อเลย

“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปนั่งเร็ว”เยี่ยชิวมาหาเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ขอบคุณนะ ฉินเกอ”

เธอยิ้มพูดว่า“พวกเราต่างเป็นเพื่อนร่วมชั้นด้วยกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอ มานั่งเร็ว”

เยี่ยชิวและเฉินเฉียงนั่งข้างๆของเธอ

“พี่สาม ใครเป็นคนตั้งวงงานเลี้ยงรุ่นครับ?”เยี่ยชิวถามเฉินเฉียงด้วยเสียงเบาๆ

“หัวหน้าห้องครับ!”

เยี่ยชิวเหลือบไปมอง เห็นหลี่หยางนั่งอยู่กลางโต๊ะของแพทย์ พูดคุยและหัวเราะกับผู้คนรอบตัวเขา เหมือนกับว่าเป็นดารา

แปลกนะ ทำไมเขาถึงจงใจทำพวกเราล่ะ?

เยี่ยชิวสงสัยมากๆ

ตอนอยู่มหาลัย พวกเขาและหลี่หยางเป็นมิตรภาพต่อกัน ไม่ล่วงละเมิดซึ่งกันและกัน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันหลังเรียนจบ ตามหลักการแล้ว ไม่น่ามีความแค้นกัน!

“พี่สาม พี่เคยไปทำอะไรให้หัวหน้าห้องไม่พอใจเปล่า?”เยี่ยชิวถาม

“เป็นไปได้ไง!พี่อยู่เมืองจินหลิง เขาอยู่เมืองเจียงโจว พวกเราไม่ได้ติดต่อกันเลย”

“ในเมื่อเรากับเขาไม่มีความแค้นกัน แล้วทำไมเขาต้องจงใจทำพวกเราด้วย?”

“คุณบอกว่าหัวหน้าห้องจงใจทำพวกเรา? เป็นไปไม่ได้มั้ง เมื่อกี้หัวหน้าห้องเพิ่งช่วยเหลือพวกเรานะ”

“เขาเป็นคนตั้งวง หากไม่ใช่เขา แล้วทำไมพวกเราไม่มีที่นั่งล่ะ?”

เฉินเฉียงได้ยินเยี่ยชิวพูดแบบนี้ เขาอึ้งมาก