วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1278

สีหน้าของพระศาสดาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวพูดอะไรเช่นนี้ออกขณะกำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้

"ถ้างั้นผมก็จะไม่เกรงใจพวกคุณแล้วเช่นกัน!"

เยี่ยชิวหมายความว่ายังไง?

หรือว่าเขาคิดจะกำจัดพอลและคาร์ล?

ไม่ เขาหมายความว่าจะกำจัดยอดฝีมือเหล่านั้นต่างหาก!

เป็นไปได้ยังไง!

พระศาสดารู้สึกเหลือเชื่อ เธอรับรู้ได้ว่าเยี่ยชิวมีวรยุทธ์เพียงระดับรากฐานเท่านั้น เธอไม่เข้าใจว่าเยี่ยชิวจะเอาอะไรไปสู้กับพวกเขาได้ยังไง?

"ผู้ชายคนนี้มักสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้ ในเมื่อเขากล้าพูดไปแบบนี้ก็แสดงว่าเขามีความเชื่อมั่นแบบนั้น"

"โป๊ป หวังว่าโป๊ะจะคอยช่วยเยี่ยชิวอยู่บนสวรรค์"

"เพราะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถปกป้องลูกศิษย์สาวกของเราได้"

หลังจากที่เยี่ยชิวทำมือขวาของคาร์ลหักลง เขาก็พูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด "ไร้ประโยชน์!"

"อ๊า......"

คาร์ลตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ

ในฐานะที่เขาเป็นยอดปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งในระดับขั้นราชา ทว่ากลับถูกผู้มีวรยุทธ์ระดับขั้นรากฐานที่อายุน้อยกว่าจัดการได้ เป็นอะไรที่เขารู้สึกคับแค้นใจอย่างมาก

"สารเลว คอยดูเถอะ"

คาร์ลยกแขนขวาขึ้นมาและจากนั้นก็มีแสงสีเขียวเปล่งประกายห่อหุ้มข้อมือของเขาและจากนั้นแขนขวาของเขาก็งอกเงยขึ้นมาใหม่อีกครั้งเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

หืม?

เยี่ยชิวจ้องมองด้วยแววตาที่เยือกเย็นเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะรู้นานแล้วว่ายอดฝีมือที่ไปถึงระดับขั้นราชาได้นั้นจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคาร์ลจะมีความสามารถมากถึงเพียงนี้

"นี่คือทักษะทำให้เกิดใหม่อีกครั้ง!!"

พระศาสดาร้องอุทานด้วยความตกใจพร้อมกับรีบอธิบายให้เยี่ยชิวฟัง "ทักษะนี้สามารถรักษาบาดแผลที่แตกหักลงขึ้นมาใหม่ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น ว่ากันว่าหากฝึกฝนไปถึงระดับขั้นสูงสุดแล้วและต่อให้สูญเสียศีรษะไปก็สามารถงอกเงยขึ้นใหม่ได้อีกครั้ง"

หรือกล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่า การมีทักษะนี้อยู่ก็จะไม่มีใครทำอะไรได้

ทว่าเยี่ยชิวกลับไม่สนใจ

"ไม่ว่าคุณใช้ทักษะลับอะไรคุณก็ไม่ควรทำตัวอวดดีต่อหน้าผม จุดจบของคนที่ทำตัวอวดดีต่อหน้าของผมมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นก็คือตาย"

เยี่ยชิวมองไปที่พอลพร้อมกับกล่าวออกไป "พวกคุณเป็นพวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ งั้นก็เข้ามาพร้อมกันเลย!"

พอลหันไปมองคาร์ล

ตอนนี้คาร์ลกำลังยืนโกรธแค้นอย่างมากพร้อมกับตะคอกออกไป "พอล นายถอยไปซะ ฉันจะเป็นคนจัดการเจ้าหมอนี่ด้วยตัวฉันเอง"

ในฐานะที่เป็นยอดฝีมือระดับขั้นราชา แต่กลับตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเยี่ยชิวตั้งแต่แรกเริ่ม ความอับอายครั้งนี้เขาจะต้องทวงคืนกลับมาด้วยตัวเองเท่านั้น ต่อให้เยี่ยชิวตายก็จะกลายเป็นความแค้นที่ฝังหุ่นติดตัวเขาไปตลอด

ฉะนั้นไม่ว่ายังไงเขาจะต้องเป็นคนจัดการเยี่ยชิวด้วยตัวเองให้ได้

"ระวังตัวด้วย" พอลกล่าวกำชับและค่อยๆ เดินออกไปกว่าร้อยเมตร

"คุณเองก็ถอยห่างไปหน่อย" เยี่ยชิวหันไปพูดกับพระศาสดา

"คุณต้องคอยระมัดระวังให้มาก ยังมียอดฝีมืออีกหลายคนที่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา ระวังพวกเขาจะแอบซุ่มโจมตี" พระศาสดาพูดจบก็ถอยกลับไปที่ประตูห้องลับ

เยี่ยชิวเดินไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมกับหยิบแส้วิเศษชี้ไปที่คาร์ล "สารเลว ไสหัวมารับความตายเสียแต่โดยดี"

"อ๊า......."

เมื่อถูกเยี่ยชิวเรียกว่าสารเลวหลายครั้งก็ทำให้คาร์ลรู้สึกโกรธมากจนเดือดพล่าน ขณะที่เขาตะโกนคำรามออกมา หมัดข้างขวาของเขาก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงสีเขียวที่กำลังพุ่งเข้ามา

"ผัวะ!"

คาร์ลคิดไม่ถึงว่าขณะที่เขายังไม่เข้าใกล้เยี่ยชิวก็กลับถูกเยี่ยชิวใช้แส้วิเศษฟาดจนล้มลงเกลือกกลิ้งไปมาที่พื้น

"ฉันบอกแล้วว่านายมันก็แค่คนสารเลว!"

"อ๊า อ๊า อ๊า......."

คาร์ลตะโกนคำรามอย่างต่อเนื่อง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองที่เป็นถึงยอดฝีมือปรมาจารย์ระดับขั้นราชา แต่กลับตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบให้เยี่ยชิวได้ถึงสองครั้ง

หากจะบอกว่าครั้งแรกเป็นเพราะเขาประมาท เช่นนั้นครั้งนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่?

เขาอยู่ที่ตะวันออกกลางมาหลายปีและแทบไม่มีศัตรูมาก่อน ทว่าครั้งนี้กลับถูกเยี่ยชิวจัดการจนทำให้เขาแทบกระอักเลือดออกมา

อีกฝั่งหนึ่ง

พระศาสดาและพอลที่เฝ้าจับตาดูอยู่ก็แสดงสีหน้าตกใจ