วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1311

เสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวราวกับเสียงฟ้าร้องดังมาจากด้านนอกประตูโรงแรม

ทันใดนั้น สีหน้าของชาวหลงเหมินในปัจจุบันก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาทั้งหมดก็ดูวิตกกังวล

ต้องรู้ว่านี่คืองานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนของลูกสาวของเยี่ยชิว ฉะนั้นการมาก่อเรื่องขึ้นที่นี่ถือเป็นการรนหาที่ตายชัดๆ?

"ลูกพี่ เดี๋ยวผมไปดูเอง"

เซียวจ้านพูดจบก็เดินออกไป

"หยุด" เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อยและตะโกนเรียกเซียวจ้าน "เสียงนี้ทำไมฟังดูคุ้นๆ จัง?"

เมื่อพูดจบ

เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"อมตะชางเหม่ยนายมันสารเลว ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้" หลังจากเสียงที่ดังขึ้น จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา

คือนักบวชเต๋าคนหนึ่ง

เขาสวมชุดของลัทธิเต๋า ศีรษะล้านและมือขวาถือแส้ขนหางจามรี ซึ่งดูขลังเสมือนกับผู้เป็นอมตะยังไงยังงั้น

"ชงซวีเต้าเหริน!"

ผู้อาวุโสเยี่ยและเทพสงครามต่างจำชงซวีเต้าเหรินได้และพากันมองหน้ากัน

ในความคิดของพวกเขานั้น ชงซวีเต้าเหรินเป็นพระอาจารย์ของสำนักอู่ตานและปกติแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมารยาทมาก ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงได้โกรธเกรี้ยวเป็นฟืนเป็นไฟได้ขนาดนี้?

ขณะที่เยี่ยชิวมองเห็นชงซวีเต้าเหรินก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเขาถึงมาหาอมตะชางเหม่ย

ขณะนี้เอง ชงซวีเต้าเหรินเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขากวาดสายตาไปรอบๆ และจากนั้นก็จ้องไปที่อมตะชางเหม่ย

ทว่าชงซวีเต้าเหรินได้เก็บกั้นความโกรธไว้พร้อมกับเดินเข้าไปหาเยี่ยชิว

"เยี่ยชิว ได้ยินมาว่าวันนี้เป็นงานเลี้ยงครบหนึ่งเดือนลูกสาวของเจ้าข้าต้องขอโทษด้วยที่เข้ามารบกวน"

ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบลายครามออกมาและยื่นให้เยี่ยชิวพร้อมกับกล่าว "นี่คือยาทำความสะอาดไขกระดูกของสำนักอู่ตาน ข้ามอบให้กับลูกสาวของเจ้า หวังว่าสิ่งนี้จะมีประโยชน์กับลูกสาวของเจ้าได้บ้าง"

"ขอบคุณมาก" เยี่ยชิวรับขวดกระเบื้องเคลือบลายครามนั้นมาและแสร้งทำเป็นถามออกไป "ผู้อาวุโส ทำไมท่านถึงโกรธมากขนาดนี้?"

ชงซวีเต้าเหรินเริ่มทำหน้าโกรธแค้นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชี้ไปที่อมตะชางเหม่ย "เยี่ยชิว เจ้าลองถามเจ้าหมอนั่นดูว่าเขาได้ทำอะไรลงไป?"

อมตะชางเหม่ยที่กำลังนั่งอย่างเพลิดเพลินก็พูดขึ้นมา "เรื่องดีๆ ที่ข้าทำมีเยอะออกจะตายไป เจ้าพูดถึงเรื่องไหนเหรอ?"

"เจ้า......."

ชงซวีเต้าเหรินโกรธจนหน้าเขียวและจากนั้นก็พูดขึ้นมา "เยี่ยชิว เจ้าไม่รู้อะไร เจ้าหมอนี่ทำลายชื่อเสียงของข้ามาตลอดทางที่เขาลงมาจากเทือกเขาคุนหลุน"

"เขาปลอมตัวเป็นข้าและแอบลักขโมยไก่ของชาวบ้าน"

"เขาปลอมตัวเป็นข้าแอบไปดูภรรยาของคนอื่น"

"เขายังปลอมตัวเป็นข้าและกินข้าวโดยไม่จ่ายเงิน ทำให้บรรดาเจ้าของร้านต่างพากันไปพาข้าที่สำนักอู่ตาน"

"เมื่อวานมีเจ้าของร้ายหลายสิบคนดักเฝ้าอยู่ที่หน้าทางเข้าสำนักอู่ตานโดยไม่ไปไหน ไม่ว่าข้าจะอธิบายกับพวกเขายังไงก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาพูดตะโกนผ่านลำโพงและต้องการให้ข้าจ่ายเงิน สุดท้ายข้าต้องชำระเงินค่าอาหารให้เจ้าหมอนี่แถมยังต้องจ่ายค่าเดินทางให้คนเหล่านั้นอีกด้วย"

หลังจากที่ทุกคนได้ยินที่ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็ต่างมองไปที่อมตะชางเหม่ยอย่างดูถูกและแอบคิดในใจว่าเจ้าหมอนี่หน้าด้านชะมัดเลย

"ชงซวี เจ้าพูดอะไรระวังปากหน่อยเถอะ!"

อมตะชางเหม่ยปฏิเสธด้วยสีหน้าจริงจัง "ข้าเป็นถึงพระอาจารย์ ข้าจะทำเรื่องชั่วๆ เช่นนั้นได้ยังไงกัน?"

"อีกอย่าง ข้ามีเงินมากมาย เป็นไปได้ยังไงที่ข้าจะกินแล้วไม่จ่ายเงิน?"

"เห็นได้ชัดว่าเจ้าถูกคนอื่นหลอกเข้าแล้ว"

"เจ้ายังคิดจะโกหกต่ออีกเหรอ......" ชงซวีเต้าเหรินยังพูดไม่ทันจบ อมตะชางเหม่ยก็พูดแทรกขึ้นมา "ชงซวี ข้าไม่ได้จะว่าเจ้าหรอกนะ เจ้าก็อายุปูนนี้แล้ว แต่ทำไมถึงยอมให้คนอื่นหลอกได้?"

"คนอื่นมาเรียกเงินจากเจ้าโดยไม่มีหลักฐานอะไร หากพวกเขาต้องการภรรยาของเจ้า เจ้าก็คงให้พวกเขาไปอย่างนั้นเหรอ?"

"อ้อ ขอโทษด้วยนะข้าลืมไปว่าเจ้าไม่มีภรรยา"

ทุกคนต่างพากันหัวเราะขบขัน

ชงซวีเต้าเหรินโกรธจนหน้าเขียวพร้อมกับกล่าวด้วยความโมโห "ชางเหม่ย เจ้าอย่าคิดพูดบิดเบือนอะไรอีกเลย เจ้าปลอมตัวเป็นข้าและนักกวีที่ชื่อต้วนต้าเข่อ ทั้งสองคนเขียนบทกวีไร้สาระ เขายังแก้ไขและรวบรวมบทกลอนกวีส่งขึ้นไปที่สำนักอู่ตานด้วยตนเอง"