วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1312

อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินต่อสู้กันแล้ว

ทันใดนั้นเอง ทุกคนก็ต่างพากันถอยห่างออกไป

"ฟรึ่บ!"

ฝ่ามือของทั้งสองปะทะเข้าด้วยกันด้วยพละกำลังที่เชือดเฉือน

"เอ๊ะ เจ้ากลายเป็นเซียนไปแล้วเหรอ?" อมตะชางเหม่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "แต่เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า"

"หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว มาลองดูอีกสักตั้ง" ชงซวีเต้าเหรินเริ่มลงมือก่อน

ผัวะ!

ทั้งสองปะทะฝ่ามือกันอีกครั้งและต่างถอยหลังออกไป

"เอ๊ะ ไอ้ลูกหมา เจ้าเข้าสู่ขั้นรากฐานตั้งแต่เมื่อไรกัน?" ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกตกใจมาก

ฝ่ามือเมื่อสักครู่นั้นเขาได้ใช้พลังระดับขั้นรากฐานปลดปล่อยออกมา ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าอมตะชางเหม่ยจะรับมือได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

"ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าจะพัฒนาไปเร็วขนาดนี้!" อมตะชางเหม่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและคิดไม่ถึงว่าชงซวีเต้าเหรินจะพัฒนาไปสู่ระดับขั้นรากฐานแล้ว "ข้ายังยืนยันคำเดิมว่าเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า"

"เหรอ?" ชงซวีเต้าเหรินลงมืออีกครั้ง

อมตะชางเหม่ยรีบโจมตีกลับอย่างรวดเร็ว

พวกเขาต่อสู้กันไปมาเสมือนกับลูกปืนใหญ่สองลูกที่ต่างซัดใส่กันอย่างดุเดือด จากนั้นทั้งสองก็ถอยหลังออกไปพร้อมกัน

"อะไรกัน เจ้าพัฒนาไปถึงระดับขั้นราชาแล้ว?"

อมตะชางเหม่ยหน้าถอดสี

ที่เขากล้าทำตัวอวดดีฮึกเหิมเช่นนี้ก็เป็นเพราะเขาเชื่อมั่นในพละกำลังของตัวเอง เพียงแต่เยี่ยชิวไม่ลงมือ เขาไม่ได้เกรงกลัวคนอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว

และกลับคิดไม่ถึงเลยว่า ชงซวีเต้าเหรินกลับมีวรยุทธ์ระดับราชาไปแล้ว

"นี่ก็เป็นเพราะเจ้า" ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "หลังจากที่ข้าฝึกฝนจนบรรลุขั้นไปแล้วก็ได้เจอกับอุปสรรค และเมื่อไม่นานมานี้ต้วนต้าเข่อก็ได้นำตำราลามกนั่นมาหาข้า หลังจากที่ข้าได้อ่านก็โมโหมากจนวรยุทธ์ของข้าบรรลุไปถึงระดับขั้นราชา"

ห๋า แบบนี้ก็ทำให้บรรลุได้อย่างนั้นเหรอ?

แถมเป็นเพราะข้าที่ทำให้เขาบรรลุขั้นไปได้?

อมตะชางเหม่ยโกรธมากและกล่าวอย่างเย็นชา "อยู่ในระดับเดียวกัน ข้าไม่กลัวอยู่แล้ว"

"เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้าอย่างนั้นเหรอ?" ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "ตอนนั้นที่มีการแข่งขันรายชื่อมังกร เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม เจ้ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า"

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา "หยุดทำตัวอวดดีต่อหน้าข้าได้แล้ว เรามาตัดสินกันเลยดีกว่า"

"ก็ได้ สู้กันให้ถึงตายรู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย!" ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็เริ่มลงมือ

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ที่นี่เล็กเกินไป เราออกไปสู้กันข้างนอกดีกว่า"

"ตกลง!"

จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปข้างนอกและเริ่มต่อสู้กันหน้าโรงแรม

"ลูกพี่ จะไม่เกิดเรื่องใหญ่ใช่ไหม?" เซียวจ้านรู้สึกกังวลใจ

"ฉันอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร?" เยี่ยชิวหันไปพูดกับบรรดาแขกที่มาร่วมงาน "ทุกท่าน พระอาจารย์สำนักอู่ตานและพระอาจารย์หลงหู่ซานล้วนเป็นยอดปรมาจารย์ที่น่านับถือ นี่เป็นโอกาสที่ไม่ได้พบเห็นได้บ่อยครั้งนัก"

"อีกอย่าง ตอนนี้พวกเขาก็ต่างเป็นยอดฝีมือระดับสูง ฉะนั้นการต่อสู้กันของพวกเขาจะต้องดุเดือดมากและน่าจับตามองอย่างมากแน่"

"เราออกไปดูกันเถอะ ดูว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ?"

เยี่ยชิวพาทุกคนออกไปยืนดูหน้าโรงแรม

เมื่อเดินออกไปก็พบว่าอมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินกำลังต่อสู้กันกลางอากาศอย่างดุเดือด

"พระเจ้า ทำไมพวกเขาถึงเหมือนกับเทพเซียนยังไงยังงั้นเลย?"

"น่าดูมาก น่าดูยิ่งกว่าในภาพยนตร์เสียอีก"

"ไม่รู้ว่าใครจะร้ายกาจกว่ากัน?"

อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือดและต่อสู้กันยาวนานต่อเนื่องเป็นเวลากว่าสามสิบนาที การต่อสู้ของพวกเขามีด้วยกันนับพันกระบวนท่า ทว่ากลับยังไม่มีผู้แพ้ผู้ชนะเกิดขึ้น

สุดท้ายทั้งสองก็ลงมาที่พื้น

"ระดับวรยุทธ์ของเราสองคนเท่าเทียมกัน ต่อให้ต้องสู้กันไปเจ็ดวันเจ็ดคืนก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าใครแพ้ใครชนะ" อมตะชางเหม่ยกล่าว

ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "ข้าไม่สน ถึงยังไงวันนี้ก็ต้องตัดสินให้ได้ว่าใครเป็นผู้ชนะ"