วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1313

"วรยุทธ์ระดับราชาระยะกลาง!"

ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึงอย่างมาก

เดิมทีเขาคิดว่าการพัฒนาบรรลุขั้นวรยุทธ์ของเขานั้นรวดเร็วมากแล้ว ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยชิวจะรวดเร็วกว่าเขามาก

"เป็นไปได้ยังไง?"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเหลือเชื่อ

หลังจากครั้งสุดท้ายที่เขาเพิ่งได้เจอกับเยี่ยชิวก็เพียงหนึ่งเดือนกว่าๆ เท่านั้น เยี่ยชิวตอนนั้นเป็นเพียงผู้มีวรยุทธ์ระดับรากฐานเท่านั้น ทำไมจู่ๆ ถึงได้กลายเป็นยอดฝีมือระดับราชาระยะกลางได้ในเวลาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น?

"หรือเจ้าหมอนี่จะพบเจออะไรดีๆ เข้า?"

ทันใดนั้นเอง อมตะชางเหม่ยก็นึกถึงดอกบัวหิมะหมื่นปีนั่นขึ้นมา

"จะต้องเป็นเพราะฤทธิ์ของบัวหิมะหมื่นปีนั่นแน่ๆ ไม่งั้นเจ้าหมอนี่คงไม่พัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดแบบนี้อย่างแน่นอน"

บนพื้น

แววตาของนางฟ้าไป๋ฮวาเปล่งประกายระยิบระยับ

"ระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือนกว่าเท่านั้น เขาก็บรรลุขั้นและพัฒนาวรยุทธ์ไปอย่างก้าวกระโดด การบรรลุที่รวดเร็วเช่นนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าใครในโลกนี้เสียอีก"

"ไม่แน่อนาคตเขาอาจช่วยฉันตามหาฆาตกรที่ฆ่าอาจารย์ได้ก็เป็นได้"

เยี่ยชิวยืนอยู่กลางอากาศด้วยแสงสีทองที่เปล่งประกายแวววาว พลังมังกรเจ็ดสิบสองวิถีที่ล่องลอยไปมาทำให้เขาดูเหมือนเทพเจ้าที่ทรงพลังคนหนึ่ง

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

"สุดยอดมาก!"

"เพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็จัดการเจ้าสำนักอู่ตานและสำนักหลงหู่ซานได้ โคตรเจ๋งเลย!"

"เรียกว่าเป็นเทพเซียนก็ว่าได้!"

"......."

เยี่ยชิวมองลงไปที่อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ทั้งสอง พวกท่านแพ้แล้ว ยังจะแข่งขันต่อไปอีกไหม?"

ชงซวีเต้าเหรินยกมือโบกไปมา "ไม่จำเป็นต้องแข่งขันอะไรอีกแล้ว วรยุทธ์ของคุณเยี่ยโดดเด่นเหนือความคาดหมาย ข้าไม่มีทางเอาชนะได้แน่"

"ไม่แข่งแล้ว ข้ายอมแพ้" อมตะชางเหม่ยเองก็กล่าวขึ้นมา

ยังจะแข่ง? ถูกจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีแน่

"ในเมื่อทั้งสองต่างยอมแพ้แต่โดยดี งั้นผมจะพูดเงื่อนไขของผมเลยแล้วกัน" เยี่ยชิวกล่าว "ผมอยากให้ทั้งสองคนไปเฝ้าอยู่ที่เทือกเขาคุนหลุนเป็นเวลาหนึ่งปี!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แววตาของเทพสงครามก็เปล่งประกาย

จนถึงตอนนี้เขาก็เพิ่งเข้าใจว่าที่แท้เยี่ยชิวก็วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้วและรอให้พวกเขาสองคนปฏิเสธไม่ได้

"ไม่ได้!" อมตะชางเหม่ยกล่าว "ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่ไปเหยียบสถานที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้อีก"

ชงซวีเต้าเหรินเองก็พูดขึ้นมา "คุณเยี่ย สำนักอู่ตานยังมีเรื่องราวมากมายให้ข้าต้องจัดการ ข้าเกรงว่าจะเดินทางไปที่เทือกเขาคุนหลุนไม่ได้"

"ดูเหมือนว่าแม้ทั้งสองจะยอมแพ้แล้ว แต่กลับไม่ได้รู้สึกยอมจากในจริงสินะ!" เยี่ยชิวพูดจบก็หยิบแส้วิเศษขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง ตาของชงซวีเต้าเหรินและอมตะชางเหม่ยก็กระตุก

"เยี่ยชิว เจ้าคิดจะทำอะไร?"

"คุณเยี่ย เรามีอะไรมาพูดคุยกันดีๆ จะดีกว่า"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คนอย่างผมเป็นคนยึดมั่นในคำพูดมาเสมอ ในเมื่อทั้งสองยังไม่ยอมงั้นผมก็จะทำให้พวกคุณยอมให้ได้"

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวฟาดแส้ลงมือกลางอากาศและทันใดนั้นเอง อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินก็กระเด็นลอยออกไป

เยี่ยชิวขยับตัวไปข้างหน้าและฟาดแส้ลงไปอีกสองครั้ง

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

ทั้งสองที่เป็นถึงเจ้าสำนักและมีวรยุทธ์ระดับราชาต่างก็ต้านทานแส้วิเศษนี้ไม่ได้

อมตะชางเหม่ยตะคอกด้วยความโกรธ "เจ้าไม่มีจรรยาบรรณการต่อสู้เอาเสียเลย ถ้าแน่จริงก็อย่าใช้แส้วิเศษสิ"