วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1315

"ไมค์ ไมค์......."

ชายที่อยู่ปลายสายตะโกนเรียกอยู่หลายครั้งและเมื่อไม่ได้ยินเสียงของไมค์ตอบกลับมาก็ตะคอกเสียงดัง "เยี่ยชิว นายทำอะไรไมค์?"

"ผมฆ่าเขาแล้ว" เยี่ยชิวกล่าว "ให้ผมส่งรูปให้คุณดูไหม? เขาตายลงอย่างน่าอนาถ"

"แกมันสารเลว......."

ชายที่ปลายสาวตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นเยี่ยชิวก็เหยียบย่ำศพอีกครั้ง

"ตุ่บ!"

ศพของไมค์กลายเป็นหมอกเลือดและกระดูกของเขาก็แตกละเอียดไม่เป็นชิ้นดี

"ผมรู้ว่าคุณยุ่งมาก ฉะนั้นคุณไม่ต้องจัดการเรื่องศพของเขาแล้ว เพราะศพของเขาไม่เหลืออยู่แล้ว" เยี่ยชิวกล่าว

ชายที่อยู่ปลายสายเดือดพล่าน ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุด แม้แต่ผู้นำระดับโลกคนอื่นยังไม่มีใครกล้าทำอะไรเช่นนี้ต่อหน้าเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

"เยี่ยชิว แกกล้าฆ่าลูกชายของฉัน แค้นนี้ฉันต้องชำระด้วยเลือดอย่างแน่นอน" ชายคนนั้นตะคอก

"อยากล้างแค้นให้กับลูกชายของคุณก็เชิญมาได้เลย" เยี่ยชิวกล่าว "แต่ผมขอเตือนไว้ก่อนเลยว่า ปกติแล้วผมไม่เคยทำอะไรใครก่อน ถ้าคนนั้นไม่ได้หาเรื่องผมก่อน แต่หากคนนั้นหาเรื่องหรือทำผิดต่อผมขึ้นมา ผมกำจัดไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน"

"ถ้าคุณกล้ามีเรื่องกับคุณ ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะยิ่งใหญ่มาจากไหน ถึงยังไงผมก็กำจัดคุณไม่เลือกหน้าเหมือนกัน"

"ไม่เชื่อคุณก็ลองดู!"

เมื่อพูดจบ เยี่ยชิวก็ตัดสายทิ้งและสั่งเซียวจ้าน "จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"

"ครับ!" เซียวจ้านรีบลงมือจัดการ

เยี่ยชิวกลับเข้าไปในรถและหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดรอเซียวจ้าน

"จัดการเรียบร้อยดีไหม?" เยี่ยชิวถาม

"ลูกพี่วางใจได้ครับ ไม่มีร่องรอยหลงเหลืออยู่เลยครับ" เซียวจ้านกล่าว

"อืม" เยี่ยชิวพยักหน้าพร้อมกับสั่งออกไป "ไมค์เป็นลูกชายของผู้นำตระกูลโรเดล ฉันฆ่าเขา พ่อของเขาจะต้องไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆ อย่างแน่นอน"

"ช่วงนี้นายส่งคนไปแอบคอยคุ้มกันพี่หลินและพี่ปิงมากหน่อยแล้วกัน"

"แล้วก็ แจ้งจูเชวี่ยไปหน่อยว่าให้เธอคอยติดต่อการเคลื่อนไหวของตระกูลโรเดลอย่างใกล้ชิด"

"และคนต่างชาติทุกคนที่เดินทางเข้ามาในเจียงโจว หากใครน่าสงสัยหรือมีพิรุธให้คอยจับตาดูอย่างใกล้ชิดและห้ามให้คลาดสายตาโดยเด็ดขาด"

เซียวจ้านพยักหน้า "เข้าใจแล้วครับ ลูกพี่ เราจะไปไหนเหรอครับ?"

"ไปที่พักของหู่จื่อดูหน่อย" เยี่ยชิวกล่าว "ฉันอยากรู้ว่าวิธีการฝึกฝนวรยุทธ์ของเขาเป็นยังไงกันแน่"

ช่วงนี้เขาคอยติดตามเชียนซานเสวี่ยและชิวหนานซานไปเที่ยวทุกหนทุกแห่งจนไม่ได้สนใจหู่จื่อเลย

เซียวจ้านรีบขับรถมุ่งหน้าไปที่พักของหู่จื่อทันที

เมื่อเดินทางมาถึงคฤหาสน์

เยี่ยชิวเดินลงจากรถและเห็นว่าอมตะชางเหม่ยกำลังนั่งอยู่หน้าประตูในมือของเขาถือขวดเหล้านั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง

"ตาเฒ่า ดึกมากขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีก?" เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยชิวและกล่าวด้วยความโกรธเคือง "ข้านอนไม่หลับ"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ทำไมเหรอ โกรธข้าอย่างนั้นเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยด่าทอ "เจ้ามันคนไร้จิตใจ ข้าอุตส่าห์ดีต่อเจ้า แต่เจ้ากลับทำร้ายข้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ทำให้ข้าอับอายอย่างมาก ข้าจะตัดความสัมพันธ์กับเจ้า"

เยี่ยชิวกล่าว "ก็ข้าไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ ชงซวีเต้าเหรินขอร้องข้า ข้าเองก็ปฏิเสธเขาไม่ได้"

"เจ้าทำร้ายข้าเพียงเพื่อให้ข้าไปเฝ้าที่เทือกเขาคุนหลุน แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย" อมตะชางเหม่ยทำหน้าเศร้าเหมือนคนที่กำลังทพเลาะกับภรรยา

เยี่ยชิวกล่าว "ตาเฒ่า เจ้าอย่าโกรธไปเลย อันที่จริงข้าก็แค่ทำไปโดยไม่คิดอะไรเท่านั้นเอง"

"ตอนที่ข้าลงมือ ข้าเองก็คอยควบคุมแรงกำลังที่ออกไปอยู่"

"เจ้าลองคิดดู จากความสามารถของข้าแล้ว หากข้าคิดจะลงมือจริงๆ ขึ้นมาเจ้าไม่ถึงกับต้องตายเลยเหรอ?"