วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 133

หลี่หยางสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ผู้อำนวยการหลี่มาได้ยังไง?

นี้คือ…

บังเอิญเกินไปแล้วเถอะ!

ต้องรู้ก่อนว่า ก่อนหน้านี้เขานัดแล้วครึ่งเดือน จึงสามารถพบกับผู้อำนวยการหลี่ได้ และครั้งนั้น เขาอยู่ในห้องของผู้อำนวยการหลี่แค่สองนาที ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเลขาของผู้อำนวยการหลี่ไล่ออกไปแล้ว

คิดไม่ถึงว่า วันนี้จะสามารถพบกันที่นี่ เกินความคาดหมายจริงๆ

หลี่หยางในใจกำลังคิดว่า ถ้าหากฉวยโอกาสนี้เชื่อมความสัมพันธ์กับผู้อำนวยการหลี่ หลังจากนี้ก็มีที่พึ่งพาแล้ว ไม่ใช่แค่ไม่มีใครกล้ากวนโมโหตัวเอง แม้แต่การเลื่อนตำแหน่งก็เป็นเรื่องที่ง่ายดาย

คิดมาถึงตรงนี้ หลี่หยางก็รีบจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ เตรียมจะเข้าไปดื่มเหล้าคารวะผู้อำนวยการหลี่

แต่ว่าวินาทีต่อมา รอบยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อ

เห็นหลี่หยางถือแก้วเหล้าในมือ ก้าวเท้ายาวเดินไปด้านข้างเยี่ยชิว ยิ้มพลางพูด“น้องเยี่ย บังเอิญมาก!”

เยี่ยชิวเห็นว่าเป็นผู้อำนวยการหลี่ ก็รู้สึกแปลกใจ รีบลุกขึ้นยืน พูดอย่างมีมารยาท“ผู้อำนวยการหลี่ ทำไมท่านอยู่ที่นี่?”

“ฉันมากินข้าวกับเพื่อนสองสามคนที่นี่ ตอนอยู่ด้านนอกเหมือนเห็นว่าเป็นนาย ดังนั้นจึงเดินเข้ามา น้องเยี่ย พวกเราไม่ได้รบกวนนายใช่ไหม?”

ผู้อำนวยการหลี่ถามพลางหัวเราะ

“เปล่าครับ”หลี่หยางฉวยโอกาสนี้ถลันเข้าไปตรงหน้าผู้อำนวยการหลี่ พลางพูดอย่างเคารพ“ผู้อำนวยการหลี่ ได้พบกับท่านเป็นวาสนาจริงๆ”

ผู้อำนวยการหลี่ชำเลืองมองหลี่หยาง พลางพูดถาม“นายรู้จักฉัน”

“รู้จักแน่นอน คนที่ทำงานในหน่วยงานโรงพยาบาลของเจียงโจว ไม่มีใครไม่รู้จักผู้อำนวยการหลี่ พวกเขาล้วนพูดว่า เพราะว่ามีหัวหน้าที่ดีแบบท่าน ดังนั้นดังนั้นบริการทางการแพทย์และอนามัยของเจียงโจวจึงสามารถพัฒนาก้าวไปอีกระดับได้”

หลี่หยางพูดประจบสอพลอ และพูดอีกว่า“ผู้อำนวยการหลี่ ไม่นานมานี้ผมเคยไปพบท่านที่ห้องทำงาน ไม่รู้ว่าท่านยังจำได้ไหม?ตอนนั้นท่านพูดให้กำลังใจผม หลังจากที่กลับไปผมยังรำลึกถึง….”

หลี่หยางไม่ได้สังเกตเห็น ตอนที่เขาพูดว่ารำลึกถึง สายตาของผู้อำนวยการหลี่สายตากะพริบความไม่พอใจ

เพราะว่าสามคำนี้ ปกติแล้วจะพูดในเหตุการณ์ไว้อาลัยคนตาย

เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้หมายความว่าอะไร?

ฉันแข็งแรงดีมาก เขากลับใช้คำว่ารำลึกถึงมาบรรยายฉัน อยากจะสาปแช่งให้ฉันตายเหรอ?

ผู้อำนวยการหลี่สามารถนั่งตำแหน่งนี้ได้ ก็เป็นบุคคลที่เฉลียวฉลาดมากและเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ความไม่พอใจกะพริบหายไป ถามหลี่หยางด้วยรอยยิ้ม“นายชื่ออะไร?”

“ผมชื่อหลี่หยาง”

“เอ๊ะ นายก็แซ่หลี่เหรอ?ดูเหมือนว่าพวกเราจะเป็นคนแซ่เดียวกัน เป็นไปได้ว่าร้อยกว่าปีที่แล้วพวกเราเป็นญาติกัน”ผู้อำนวยการหลี่อ่อนน้อมเป็นกันเอง ไม่วางมาดแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นก็ถามหลี่หยาง“นายทำงานอะไรล่ะ?”

“ผมทำงานเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลกลางเมือง แต่ไม่นานมานี้มีสำนักอนามัยมาตรวจสอบผลงานของผม ทางนั้นยังขาดรองหัวหน้าสาขา เตรียมจะย้ายผมไป”หลี่หยางพูดอย่างเคารพ“ผู้อำนวยการหลี่ ถ้าหากผมสามารถไปทำงานที่สำนักอนามัย ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ก็คงต้องขอให้ท่านช่วยดูแล”

“พูดได้ดี”

“ผู้อำนวยการหลี่ ผม…”

คำพูดของหลี่หยางยังพูดไม่จบ ก็ถูกผู้อำนวยการหลี่มองข้ามไป และหันไปพูดกับเยี่ยชิวต่อไป

“น้องเยี่ย ยินดีด้วยที่นายได้รับรางวัลแพทย์ดีเด่น ฉันดื่มคารวะนายหนึ่งแก้ว!”

ได้ยินประโยคนี้ ทุกคนก็พากันตกใจ

ส่วนใหญ่พวกเขาก็ทำงานในโรงพยาบาล เป็นธรรมชาติที่จะรู้จักผู้อำนวยการหลี่ คิดไม่ถึงว่าคนที่มีชื่อเสียงแบบนี้จะดื่มเหล้าคารวะเยี่ยชิว

แม้แต่หลี่หยางก็อิจฉาตาร้อน คิดในใจ ถ้าหากผู้อำนวยการหลี่เรียกตัวเองว่าน้องก็คงจะดี หลังจากนี้ตัวเองก็ไม่ต้องเกรงใจใครแล้ว

จนกระทั่งจางลี่ลี่ สีหน้าบูดบึ้ง สองนาทีที่แล้วยังด่าเยี่ยชิวว่าเสแสร้งรวย คิดไม่ถึงว่าจะหน้าแตกเร็วขนาดนี้