วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1339

ชีพจรมังกรเทือกเขาคุนหลุน?

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นดีใจพร้อมกับรีบถามออกไป "ตาเฒ่า เจ้าเจอแล้วจริงเหรอ?"

"ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไมกัน?" อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้น "ข้าจะบอกอะไรเจ้านะเยี่ยชิว ชีพจรมังกรของเทือกเขาคุนหลุนนั้นแข็งแกร่งมาก เมื่อเทียบกับภูเขาไท่ซานแล้วนั้น บอกได้เลยว่าภูเขาไท่ซานด้อยไปเลย"

"ข้าว่าหากได้ชีพจรมังกรของเทือกเขาคุนหลุนไปได้จะทำให้วรยุทธ์เพิ่มพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดอย่างแน่นอน"

"เจ้ารีบเดินทางมาที่เทือกเขาคุนหลุน!"

เยี่ยชิวรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติไป อมตะชางออกจะเป็นคนโลภมากเช่นนั้น หากเขาเจอชีพจรมังกรขึ้นมาจริงละก็ มีหรือที่เขาจะเรียกตัวเองไปที่เทือกเขาคุนหลุน?

จะต้องมีอะไรแอบแฝงอย่างแน่นอน

"เยี่ยชิว ข้าจะบอกอะไรให้ ถ้าเจ้ามาช้าละก็ ชีพจรมังกรก็จะกลายเป็นของข้าและถึงตอนนั้นเจ้าก็อย่าหาว่าข้าโลภล่ะ"

ทว่าเขากลับไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของเขาทำให้เยี่ยชิวยิ่งรู้สึกสงสัยมากกว่าเดิมเสียอีก

ตอนนี้ชงซวีเต้าเหรินก็อยู่ที่เทือกเขาคุนหลุน หากตาเฒ่าเจอชีพจรมังกรเข้าจริง มีหรือที่ชงซวีเต้าเหรินจะปล่อยให้เขาครอบครองคนเดียว?

และขณะนี้เองก็ได้ยินเสียงของชงซวีเต้าเหรินดังขึ้นที่ปลายสาย

"เยี่ยชิว เจ้าอย่าไปฟังที่ตาเฒ่าพูดเพ้อเจ้อไป จริงอยู่ที่เราเจอชีพจรมังกรที่นี่ ทว่าเรากลับไม่สามารถรู้ตำแหน่งที่ตั้งได้ชัดเจน พอปรากฏขึ้นก็หายไปทันที"

"ตาเฒ่านี่หลอกให้ข้าค้นหาอยู่ในทุ่งหิมะน้ำแข็งอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ เลย"

"ไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งหน้าจะได้เจอกับชีพจรมังกรอีกเมื่อไร"

เฮ้อ!

เยี่ยชิวกล่าว "ข้าบอกแล้วว่าหาตาเฒ่านี่เจอชีพจรมังกรขึ้นมาจริง มีหรือที่เขาจะเรียกข้า?"

อมตะชางเหม่ยพูดขึ้นมาทันที

"เยี่ยชิว อย่าฟังที่เจ้าหมอนี่พูดไป เจ้ารีบมาที่เทือกเขาคุนหลุนแล้วเรามาร่วมมือกันตามหาชีพจรมังกรกันเถอะ"

"เพียงแค่ได้ชีพจรมังกรมาครองก็จะทำให้วรยุทธ์ของเราบรรลุไปยังระดับราชาขั้นสูงสุด เราไม่ต้องรอให้ถึงปีหน้าก็สามารถเป็นเซียนได้ก่อนกำหนด"

"เจ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของหวู่ซวงไม่ใช่เหรอ? รีบมาที่เทือกเขาคุนหลุน โอกาสนี้จะรอช้าไม่ได้ หากพลาดไปแล้วก็จะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวแล้ว"

"ตาเฒ่า หยุดพูดหลอกล่อข้าได้แล้ว ไม่งั้นข้าจัดการเจ้าแน่" เยี่ยชิวรู้สึกเดือดพล่านในใจและตะคอกออกไปก่อนจะวางสายลง

จากนั้นเขาก็เดินไปตรงหน้านางฟ้าไป๋ฮวา "คุณลืมคำพูดของผมไปแล้วเหรอ?"

นางฟ้าไป๋ฮวาถามกลับ "คุณหมายถึงคำไหน?"

เยี่ยชิวกล่าว "ก่อนหน้านี้ผมบอกคุณแล้วว่าเมื่อมาถึงที่นี่ให้ทำตามกฎเกณฑ์ปฏิบัติของคนบนโลกมนุษย์และห้ามทำอะไรโดยพลการเด็ดขาด คุณไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลยอย่างนั้นเหรอ?"

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว "ถ้าเจ้าหมอนั่นไม่พูดจาเหยียดหยามฉันก่อน มีหรือที่ฉันจะฆ่าเขา? เขาสมควรตาย"

"จนถึงตอนนี้แล้วคุณยังไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดอีกเหรอ วันนี้ถ้าไม่ใช่ผม คุณคิดว่าตัวเองจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างนั้นเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าว "แม้ว่าความสามารถของคุณจะไม่ธรรมดา แต่คุณอย่าลืมว่าบนโลกมนุษย์ก็มีคนที่มีความสามารถจำนวนมาก"

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวอย่างเกรงกลัว "แล้วจะทำไม? เขาไม่สมควรตายอย่างนั้นเหรอ?"

เยี่ยชิวโกรธมากและจากนั้นก็ยกฝ่ามือจับไปที่เอวของเธอ

"อ๊า......."

นางฟ้าไป๋ฮวาร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด

และขณะเดียวกันก็มีความโมโหปะทุขึ้นพร้อมกับมีสีหน้าแดงก่ำ

"สารเลว กล้าทำร้ายฉันเหรอ ฉันไม่มีทางปล่อยนายแน่" นางฟ้าไป๋ฮวายกฝ่ามือขึ้นตบเยี่ยชิว

ในฐานะที่เป็นเจ้าแห่งวังร้อยดอกไม้และเป็นหญิงงามอันดับหกในโลกเซียน เธอไม่เคยเจอใครทำกับเธอเช่นนี้มาก่อน

และสิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้ที่สุดก็คือคนที่ดูถูกเหยียดหยามเธอคือคนจากโลกมนุษย์

เยี่ยชิวเห็นเธอยกฝ่ามือขึ้นตบมาที่เขา จากนั้นเขาก็ยกมือคว้าข้อมือของเธอพร้อมกับเดินไปข้างหน้า

นางฟ้าไป๋ฮวาเซจนโถมตัวไปทับเยี่ยชิว