วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1338

ยี่สิบนาทีต่อมา

เยี่ยชิวก็เดินทางมาถึงสถานีตำรวจชีหลี่จวง เมื่อเขาลงจากรถก็พบว่ามีทหารยืนอยู่ข้างหน้าจำนวนสามสิบคน

แต่ละคนต่างแต่งกายเต็มเครื่องแบบ

เยี่ยชิวเตรียมจะเข้าไปแต่ก็ถูกทหารคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้

"ขอโทษด้วย เจ้าหน้าที่กำลังทำงานอยู่ คนที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้าไปเด็ดขาด" ทหารคนหนึ่งกล่าวอย่างไม่แยแส

เยี่ยชิวเดินตรงเข้าไปเหมือนมองไม่เห็น

"บังอาจ!" ทหารคนนั้นผลักเยี่ยชิว ทว่าพลังที่ถูกปลดปล่อยมาจากร่างกายของเยี่ยชิวกลับทำให้ทหารคนนั้นกระเด็นลอยออกไป

เมื่อทหารคนอื่นเห็นเข้า เยี่ยชิวก็กำลังเดินเข้าไปในสถานีตำรวจแล้ว

หลังจากที่เขาเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงนางฟ้าไป๋ฮวากล่าวอย่างเย็นชา "เขาสมควรตาย!"

ปัดโธ่ ฆ่าคนไปแล้วยังแข็งกร้าวขนาดนี้อีก ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย!

เยี่ยชิวเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

เขาคิดไว้แล้วว่าหลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดได้ เขาจะทำการลงโทษนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างหนัก

"หยุด!"

ขณะนี้เอง ทหารจำนวนหนึ่งก็วิ่งตามเข้ามาพร้อมกับยกปืนเล็งไปที่เยี่ยชิว

การเคลื่อนไหวของบริเวณหน้าประตูทำให้ผู้คนที่อยู่ข้างในตกใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง ทุกคนต่างก็มองไปที่ประตู

เยี่ยชิวมองเห็นฉินหวั่น เธอยืนอยู่กับนางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัว ส่วนเฉาชิงเฉิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

อีกฝั่งหนึ่ง มีชายและหญิงวัยกลางคนยืนอยู่

หญิงวัยกลางคนมีรูปร่างอ้วนท้วมและแต่งหน้าจัด ซึ่งดูออกว่าเป็นคนที่มีฐานะ

แต่เวลานี้ เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอกลับเต็มเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

เยี่ยชิวกวาดสายตาไปที่หญิงวัยกลางคนและจากนั้นก็จ้องมองไปที่ชายวัยกลางคน

ชายคนนี้อายุประมาณห้าสิบปี คิ้วเข้มและดูมีภูมิฐานแสดงถึงการอยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็นเวลานาน

ส่วนคนในสถานีตำรวจต่างพากันแอบซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งเพื่อคอยสังเกตการณ์

"เกิดอะไรขึ้น? ฉันบอกให้พวกนายเฝ้าหน้าประตูให้ดีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแบบนี้?"

ชายวัยกลางคนมองไปที่เยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวตำหนิบรรดาทหารเหล่านั้น

"เขาบุกเข้ามาเอง ผม.....ผมห้ามเขาไว้ไม่ได้" ทหารคนหนึ่งอธิบายอย่างลำบากใจ

"ไร้ความสามารถ!"

ชายวัยกลางคนสบถด่าทหารและจากนั้นก็หันไปพูดกับเยี่ยชิวอย่างไม่ไยดี "รีบไสหัวออกไป ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ"

"ไม่เกรงใจ? คุณจะทำยังไงเหรอ?" เยี่ยชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเดินเข้าไปข้างกายฉินหวั่น

ชายวัยกลางคนกวาดสายตามองเยี่ยชิวและหันไปมองดูฉินหวั่นพร้อมกับถามออกไป "พวกนายเป็นพวกเดียวกัน?"

ขณะนี้เอง ลู่หลัวก็พูดขึ้นมา "คุณเยี่ย ในที่สุดคุณก็มาจนได้ พวกเขาต้องการฆ่าเรา"

"ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อผมมาแล้ว ผมจะไม่ยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น? ปากดีนัก!" ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ฆ่าลูกชายของฉัน ก็ต้องแลกด้วยชีวิต"

"ลูกชายของคุณสมควรตาย!" นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว

เฉาชิงเฉิงเองก็พูดขึ้นมา "วังเหลียงซิน อย่าโทษฉันเลยนะ เรื่องชั่วๆ ที่ลูกชายคุณทำลงไปก็มากพอที่จะถูกกระหน่ำยิงแล้ว......"

ยังพูดไม่ทันจบ

ชายวัยกลางคนก็ตะคอกเสียงดัง "เฉาชิงเฉิงหุบปากเดี๋ยวนี้! นี่คือเรื่องในครอบครัวของฉัน ต่อให้พี่ชายของเธอเฉายวนยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็ไม่มีทางไว้เธอเขาอย่างแน่นอน"

"แม้ว่าลูกชายของฉันจะแย่มากแค่ไหน แต่ถึงยังไงเขาก็ถือเป็นลูกชายของฉัน"

"ตอนนี้เขาตายไปแล้ว ฉะนั้นคนที่ฆ่าเขาจะต้องตามไปด้วย"

เยี่ยชิวกล่าว "เกรงว่าจะทำตามความต้องการของคุณไม่ได้"

ชายวัยกลางคนตะคอกไปที่ทหาร "ยิงพวกเขาให้เละไปเลย!"

ชายวัยกลางคนทำหน้าเกรี้ยวกราด