วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1352

หลังจากที่ชงซวีเต้าเหรินเข้าไปในถ้ำ นางฟ้าไป๋ฮวาก็ไม่ลังเลเลย และรีบเข้าไปในถ้ำอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ในฐานะสาวใช้ของนางฟ้าไป๋ฮวา ลู่หลัวจึงต้องติดตามนายหญิงของเธอ

“พวกคุณทั้งสองเข้าไปก่อน ฉันจะคลุมด้านหลังกับเจ้าหนู”

อมตะชางเหม่ยกล่าวกับหู่จื่อ “การฝึกฝนของคุณอยู่ในระดับสูง ดูแลเซียวจ้านด้วย”

“ตกลง” หู่จื่อตอบรับและพาเซียวจ้านเข้าไปในถ้ำ

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะก้าวไปข้างหน้า อมตะชางเหม่ยก็หยุดเขาไว้

“เกิดอะไรขึ้น?” เยี่ยชิวถามด้วยความสับสน

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู หลังจากที่สังเกตอย่างระมัดระวังเมื่อสักครู่นี้ ยักษ์ทองสัมฤทธิ์โบราณทั้งสองนี้เป็นสมบัติของชาติอย่างแน่นอน ใช้กระเป๋าเฉียนคุนของคุณเพื่อรวบรวมพวกมัน เราจะขายพวกมันในภายหลังและแบ่งผลกำไร”

เพื่อระงับความโกรธของเขา เยี่ยชิวจึงถามว่า “ผู้เฒ่า คุณขาดแคลนเงินหรือเปล่า?”

“ไม่” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “เงินคืออำนาจ ต่อให้มีแล้วก็อยากได้อีก”

“ฉันไม่สนใจพวกมัน” เยี่ยชิวพูดพร้อมผลักมือของอมตะชางเหม่ยออกไปและเตรียมที่จะเข้าไปในถ้ำ

“เดี๋ยวก่อน!”

อมตะชางเหม่ยหยุดเยี่ยชิว และพูดว่า “เนื่องจากคุณไม่ต้องการยักษ์ทองสัมฤทธิ์สองตัวนี้ ฉันจึงไม่บังคับคุณ ฉันจะบอกอย่างอื่นให้คุณ”

“มันคืออะไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “คุณสังเกตไหมว่า นางฟ้าไป๋ฮวาดูไม่ค่อยดีนัก?”

“มีอะไรผิดปกติกับเธอ?”

“เธอดูกระตือรือร้นมากที่จะได้เส้นเลือดมังกร”

“แล้วไง?” เยี่ยชิวกล่าว “นางฟ้าไป๋ฮวาต้องการเส้นเลือดมังกรเพื่อที่เธอจะได้ฟื้นฟูการฝึกฝน จะได้รีบกลับสู่โลกฝึกเซียน เพื่อหาทางแก้แค้นให้กับอาจารย์”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า “ฉันกังวลว่าคุณจะถูกชักพาให้หลงทางด้วยตัณหา แต่ดูเหมือนว่า คุณจะสังเกตเห็นแล้ว ฉันกังวลมากเกินไป”

“อย่างไรก็ตามเจ้าหนู เส้นเลือดมังกรแห่งภูเขาคุนหลุนจะต้องไม่ตกไปอยู่ในมือของนางฟ้าไป๋ฮวา”

“สมบัติทางโลก ไม่ควรถูกแตะต้องโดยผู้ที่อยู่ในโลกฝึกเซียน”

“ฉันขอเตือนคุณ หากคุณกล้าช่วยนางฟ้าไป๋ฮวาในการได้รับ เส้นเลือดมังกร อย่าตำหนิฉันที่หันหลังให้กับคุณ”

กรี๊ด

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องดังของลู่หลัวก็ก้องมาจากภายในถ้ำ

“ไม่นะ!” ใบหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไป และเขาก็พุ่งเข้าไปในถ้ำอย่างรวดเร็ว

โดยมีอมตะชางเหม่ยตามมาอย่างใกล้ชิด

ในไม่ช้า พวกเขาก็ตามเซียวจ้านและคนอื่นๆ ทัน โดยมีลู่หลัวอยู่ในหมู่พวกเขา ใบหน้าของเธอซีดเซียว

“ลู่หลัว คุณไหวไหม?” เยี่ยชิวถาม

ลู่หลัวส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไหว”

ชงซวีเต้าเหรินอธิบายว่า “ลู่หลัวเหยียบเลือดหมาป่าโดยไม่ได้ตั้งใจและกลัว”

เยี่ยชิวหันศีรษะ สังเกตเห็นหมาป่าสีเทาที่ตายแล้วหลายตัวอยู่บนพื้น

เลือดกระเซ็นไปทั่ว

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “พูดถึงเรื่องนี้ พวกเราเดินมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ไม่เห็นหมาป่าสีขาวตัวนั้นเลย ฉันสงสัยว่าสัตว์ร้ายตัวนั้นไปไหน?”

ชงซวีเต้าเหรินตอบว่า “มันจะหายไปไหนอีกล่ะ สัตว์ร้ายนั่นคงจะไปไล่ล่าเส้นเลือดมังกรแล้ว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “มาเร่งฝีเท้ากันเถอะ และอย่าให้สัตว์ร้ายนั้นขโมยเส้นเลือดมังกรไป”

จากนั้นทุกคนก็เดินต่อไปตามถ้ำ

ขณะที่พวกเขาเดิน กลิ่นดอกไม้จางๆ ลอยมาเหนือพวกเขา

“กลิ่นเหมือนดอกพลัมเหรอ?” เซียวจ้านถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่ถ้ำแห่งนี้จะมีดอกพลัมบาน?”

ชงซวีเต้าเหรินกล่าวว่า “ภูเขาคุนหลุนมีหิมะตลอดทั้งปี ดังนั้นการปรากฏของดอกพลัมจึงไม่ใช่เรื่องแปลก”

เซียวจ้านหัวเราะเบาๆ “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันมองข้ามสภาพอากาศที่นี่”

กลิ่นหอมของดอกพลัมก็ค่อยๆ เข้มข้นขึ้น

หลังจากเดินได้ไม่กี่นาที

ในที่สุดทุกคนก็ออกมาจากถ้ำ

ต่อหน้าต่อตาพวกเขาคือป่าพลัมอันกว้างใหญ่

ที่มีต้นพลัมนับร้อยต้น