วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1371

กลิ่นหอมส่งกลิ่นเล็ดลอดออกมาจากข้างในทำให้ผู้คนต่างรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนลอยอยู่ในอากาศ

"ต้องมีสมบัติอยู่ข้างใน!"

อมตะชางเหม่ยพุ่งเข้าไปข้างในเป็นคนแรก

คนอื่นๆ ต่างก็เดินตามเข้าไป

ตำหนักนี้มีขนาดใหญ่มาก เมื่อทุกคนเดินเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนที่ถาโถมเข้าใส่และเมื่อมองดูก็พบว่ามีสระน้ำขนาดใหญ่มหึมาอยู่ตรงกลางตำหนัก

ภายในสระน้ำมีดอกบัวไฟขนาดใหญ่อยู่ดอกหนึ่ง

แต่ละกลีบของดอกบัวไฟมีความยาวประมาณสามเมตรและมีสีแดงมากราวกับไฟที่กำลังลุกไหม้

"นี่คือ.....ดอกบัวไฟหมื่นปี!"

อมตะชางเหม่ยร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้นดีใจและจากนั้นก็ลูบมือตัวเองแล้วพูดว่า "ข้าเป็นคนเห็นดอกบัวไฟนี้ ใครก็ห้ามมาแย่งข้า ไม่งั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนล่ะ"

เมื่อพูดจบก็กระโดดพุ่งเข้าไปบนดอกบัวไฟพร้อมกับยื่นมือเตรียมจะเด็ด

ตอนนี้มือของอมตะชางเหม่ยอยู่ห่างจากดอกบัวไฟเพียงแค่ครึ่งเมตรเท่านั้น จู่ๆ ก็มีลมพัดจนดอกบัวไฟสั่นไหวเล็กน้อย

วินาทีนั้น ดอกบัวไฟก็ปะทุเปลวไฟสูงหลายเมตรขึ้นทันที

อมตะชางเหม่ยรีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

"ตาเฒ่า เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" เยี่ยชิวถาม

"ข้าไม่เป็นไร......โอ๊ย.....เจ็บเหลือเกิน" อมตะชางเหม่ยร้องโอดครวญ

เยี่ยชิวก้มลงมองและรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาเห็นผิวหนังของอมตะชางเหม่ยฉีกขาดจนเห็นกระดูก ดูแล้วสาหัสอย่างมาก

ต้องรู้ว่าอมตะชางเหม่ยถือเป็นยอดฝีมือที่มีวรยุทธ์ระดับราชาคนหนึ่ง ปกติแล้วเปลวไฟธรรมดาไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

สิ่งนี้ทำให้รู้ได้ว่าดอกบัวไฟหมื่นปีนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้

"เจ้าอย่าขยับ ข้าจะรักษาให้เจ้า"

เยี่ยชิวพูดจบก็รีบทำแผลให้อมตะชางเหม่ย

ชงซวีเต้าเหรินจ้องมองสระน้ำและพบว่ามีเปลวไฟที่ลุกโชนห่อหุ้มดอกบัวไฟหมื่นปีเอาไว้พร้อมกับกล่าวออกไป "ดอกบัวไฟหมื่นปีนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!"

เมื่อพูดจบ

ชงซวีเต้าเหรินก็เดินไปข้างหน้าและคิดจะเด็ดดอกบัวไฟนี้เหมือนกัน ทว่าเมื่อเข้าใกล้เปลวไฟเขาก็ต้องรีบถอยหลังกลับออกไป

"เปลวไฟที่ดอกบัวไฟปลดปล่อยออกมาร้ายกาจมาก มันสามารถเผาไหม้ยอดฝีมือระดับราชาได้เลย" ชงซวีเต้าเหรินกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ฉันขอลองดูหน่อย" นางฟ้าไป๋ฮวาพูดจบก็เดินก้าวเท้าไปที่สระน้ำเช่นกัน

"คุณระวังตัวด้วย" เยี่ยชิวกล่าวเตือน

"ไม่ต้องเป็นห่วง" นางฟ้าไป๋ฮวาเดินไปที่สระน้ำด้วยความระมัดระวัง จากนั้นเธอก็ยกมือทั้งสองขึ้นพร้อมกับประสานนิ้วมือที่เรียบเนียนของเธอไว้ด้วยกัน

อมตะชางเหม่ยหัวเราะอย่างไม่แยแส "ข้าเป็นถึงยอดฝีมือระดับราชา แม้แต่ข้ายังไม่สามารถจับดอกบัวไฟได้ เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ คิดจะได้ไปครอง.......ปัดโธ่!"

อมตะชางเหม่ร้องอุทานด้วยความตกใจ

จากนั้นก็เห็นนางฟ้าไป๋ฮวาผนึกฝ่ามือทั้งสองพร้อมกับท่องคาถา เวลาผ่านไปผนึกรูปเปลวไฟที่หน้าผากของเธอก็สว่างขึ้น ทันใดนั้นเอง นางฟ้าไป๋ฮวาก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีแดง

จากนั้นนางฟ้าไป๋ฮวาก็เดินกลางอากาศทะลุเข้าไปในเปลวไฟและเข้าไปถึงดอกบัวไฟหมื่นปีได้สำเร็จ

กลีบดอกกำลังสั่นไหวราวกับต้อนรับนางฟ้าไป๋ฮวา

หลังจากนั้น นางฟ้าไป๋ฮวาก็ยื่นฝ่ามือออกมาแล้วกดลงบนกลีบดอกบัวไฟหมื่นปีทันที

ทันใดนั้น ดอกบัวไฟหมื่นปีก็หลอมละลายและกลายเป็นแสงสีแดงที่ทะลุเข้าไปบนหน้าผากของนางฟ้าไป๋ฮวา

เพียงชั่วพริบตา เปลวไฟก็หายไปจนหมดอย่างไร้ร่องรอย

นางฟ้าไป๋ฮวาหลับตาและรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ จากนั้นจึงกลับไปยังที่เดิมและดับแสงสีแดงบนร่างกายของเธอ

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่านางฟ้าไป๋ฮวาจะได้ดอกบัวไฟหมื่นปีไปครอง

"ยินดีด้วย" เยี่ยชิวกล่าว

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มเล็กน้อย

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างโศกเศร้า "ข้าเป็นคนค้นพบดอกบัวไฟหมื่นปีนี่เป็นคนแรก....."

เขายังพูดไม่ทันจบ เยี่ยชิวก็กล่าวขึ้นมา "ตาเฒ่า ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดไว้ว่า ผู้ที่มีความสามารถเท่านั้นที่จะเก็บรักษาสมบัติเอาไว้"

อมตะชางเหม่ยจ้องตาเขม็ง