วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1372

อมตะชางเหม่ยคาดไม่ถึงว่าคางคกจะเคลื่อนตัวได้ไวเช่นนี้ เขายังไม่ทันดึงสติ เจ้าคางคกตัวนี้ก็เข้าไปอยู่ในปากแล้ว

"ออก......"

อมตะชางเหม่ยอยากจะพูดออกไป แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเขาอ้าปาก เจ้าคางคกตัวนั้นก็กระโดดเข้าไปในลำคอของเขาทันที

เพียงชั่วพริบตา อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกหายใจติดขัดจนหน้าแดง

สถานการณ์อันตรายและวิกฤติอย่างมาก

หากไม่รีบจัดการคางคกที่อยู่ในคอออก เช่นนั้นเขาอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้

เมื่อมาถึงช่วงเวลาสำคัญ

อมตะชางเหม่ยเริ่มทำการช่วยตัวเองโดยกระตุ้นพลังชี่แท้ที่ฝ่ามือและจับคอของตัวเองไว้เพื่อให้พลังชี่แท้ผ่านเข้าไปในลำคอ

ทันใดนั้นเอง เหมือนว่าคางคกตัวนั้นจะตกใจอย่างมากพร้อมกับรีบกระโดดเข้าไปในท้องของอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว

"เฮ้อ......"

อมตะชางเหม่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าตึงเครียด

"หนอย คางคกตัวเล็กนิดเดียว แต่กลับทำให้ข้าเกือบหายใจไม่ออก ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าพวกสาวๆ ฝรั่งทนกับความใหญ่โตของสามีพวกเธอได้ยังไง......"

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ อมตะชางเหม่ยก็เบิกตากว้าง

"ปัดโธ่! ข้ากินคางคกเข้าไปเหรอเนี่ย?"

เมื่อนึกถึงตุ่มบนหลังของคางคกที่น่าขยะแขยง อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกอยากอาเจียน เขาพยายามล้วงมือเข้าไปในลำคอเพื่อให้ตัวเองอาเจียนเอาคางคกออกมา

ทว่าไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"บ้าชะมัด! อ้อใช่ ใช้พลังชี่แท้ผลักให้มันออกมา!"

อมตะชางเหม่ยรีบนั่งขัดสมาธิและเริ่มกระตุ้นพลัง จากนั้นท้องไส้ที่ปั่นป่วนของเขาก็เริ่มแสดงอาการ

ฤทธิ์ยาปาโต้วเริ่มทำงานแล้ว

อมตะชางเหม่ยทำได้เพียงรีบไปหามุมปลดทุกข์และบ่นด่าพึมพำไปพร้อมกัน "ไม่รู้ว่าใครกันที่เอาปาโต้วมาทำเป็นยาไว้กลั่นแกล้งผู้คน นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย"

เวลาผ่านไป

อมตะชางเหม่ยปลดทุกข์เสร็จก็กลับมานั่งขัดสมาธิและกระตุ้นกำลังภายในเพื่อผลักให้คางคกที่อยู่ในห้องออกมา

แต่ใครจะไปรู้ว่าขณะที่พลังชี่แท้เข้าไปถึงจุดชีพจร ท้องไส้ของเขาก็เริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง

"ปัดโธ่ จะให้ขี้ให้ตายเลยหรือยังไง!"

จากนั้นอมตะชางเหม่ยก็รีบหามุมทำการปลดทุกข์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

"ฤทธิ์ยาของปาโต้วร้ายแรงมาก เพียงแค่ข้ากระตุ้นกำลังภายใน ท้องไส้ก็ปั่นป่วนมีอาการขึ้นมาทันที"

"ดูเหมือนว่า การจะใช้พลังชี่แท้ผลักเจ้าคางคกออกมาคงจะไม่สำเร็จ"

"ทำยังไงดี?"

"จะปล่อยให้เจ้าคางคกนั่นอยู่ในท้องตลอดไปอย่างนั้นเหรอ คิดแล้วก็ขยะแขยงที่สุด"

"หรือให้เยี่ยชิวมาช่วย?"

อมตะชางเหม่ยนึกถึงตรงนี้ก็รีบส่ายหน้า "ไม่ได้ ถ้าเจ้าหมอนั่นรู้ว่าข้ากลืนคางคกเข้าไป เขาจะต้องหัวเราะข้าแน่!"

"หากข้าไปขอให้เยี่ยชิวช่วย ชงซวีเต้าเหรินก็ต้องรู้ พวกเขาจะต้องหัวเราะเยาะข้าแน่ๆ แบบนี้ต่อไปข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

"หัวขาดได้ เสียเลือดได้ แต่เสียศักดิ์ศรีไม่ได้"

"ข้าต้องคิดหาวิธี"

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็คิดออกวิธีหนึ่ง

"ฤทธิ์ของปาโต้วดีออกขนาดนี้ เช่นนั้นก็น่าจะทำให้มันออกมาได้?"

"ฮ่าๆๆ วิธีที่ดีแบบนี้ ในที่สุดข้าก็คิดขึ้นมาได้ ข้าช่างฉลาดหลักแหลมเสียเหลือเกิน"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะชอบใจและจากนั้นก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

"แม้ว่าเจ้าคางคกตัวนั้นจะมีขนาดเล็ก แต่มันก็มีตุ่มไปทั้งตัว แบบนี้ถ้าถ่ายออกมาจะต้องเจ็บมากแน่ๆ?"

"ไม่แน่เสมอไป ถ้าเจ็บมากละก็ เช่นนั้นสาวฝรั่งเหล่านั้นจะชอบของใหญ่ของสามีของเธออย่างนั้นเหรอ......"

"หรือข้าลองทดสอบดูสักหน่อย"

อมตะชางเหม่ยหันไปเห็นแท่งไม้ที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับแก้วน้ำ พร้อมกับครุ่นคิด......

และขณะนี้เอง