วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1373

อมตะชางเหม่ยเพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้นมาและยังอยู่ในสภาพมึนงง จู่ๆ เขาก็ได้ยินที่ชงซวีเต้าเหรินพูดถึงคางคกขึ้นมา ทำให้เขามีสติตื่นขึ้นทันที

"จะปล่อยให้พวกเขารู้เรื่องคางคกไม่ได้ ไม่งั้นข้าคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่"

อมตะชางเหม่ยคิดถึงตรงนี้ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องพร้อมกับถามออกไป "คางคกอะไรเหรอ?"

"ก็คางคกที่เจ้ากินเข้าไปไง เจ้าเจอมันที่ไหนเหรอ?" ชงซวีเต้าเหรินมองไปที่อมตะชางเหม่ยด้วยแววตาที่ลุกวาว

เขาคิด ในเมื่ออมตะชางเหม่ยกินคางคกเข้าไปจนทำให้วรยุทธ์ของเขาบรรลุขั้นได้ เช่นนั้นหากเขากินเข้าไป วรยุทธ์ของเขาจะต้องเพิ่งสูงขึ้นหรืออาจบรรลุขั้นเลยก็เป็นได้

แต่ใครจะไปรู้ว่าอมตะชางเหม่ยยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและกล่าวออกไป "เจ้าเพี้ยนไปแล้วหรือยังไงกัน พูดจาเหลวไหลเพ้อเจ้ออะไรกัน"

"เจ้าว่ายังไงนะ เจ้าบอกว่าข้ากินคางคกเข้าไป?"

"เหลวไหล ข้าจะทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นไปทำไม!"

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง คนที่ไม่รู้อาจถูกเขาหลอกเอาได้

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็สับสนงุนงง

"ทำไมพวกเจ้าถึงมองข้าด้วยสายตาที่แปลกประหลาดเช่นนี้?"

"หรือพวกเจ้าก็คิดว่าข้ากินคางคกเข้าไปอย่างนั้นเหรอ?"

"ข้าจะบอกอะไรพวกเจ้า เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน....."

ชงซวีเต้าเหรินพูดแทรกขึ้นมาทันที "พอได้แล้วตาแก่ หยุดหลอกคนอื่นได้แล้ว ทุกคนต่างรู้หมดแล้วว่าเจ้ากินคางคกเข้าไป"

อะไรนะ!

อมตะชางเหม่ยมองไปที่เยี่ยชิวและจากนั้นเขาก็พยักหน้า

ทันใดนั้นเอง สีหน้าของอมตะชางเหม่ยก็แดงก่ำจนแทบอยากจะมุดดินหนี

"แย่แล้วๆ ชื่อเสียงของข้าถูกทำลายแล้ว"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ทำไมชงซวีเต้าเหรินถึงดูสนใจคางคกตัวนั้นเหลือเกิน "เจ้าถามถึงคางคกไปทำไม?"

"ข้าอยากกิน" ชงซวีเต้าเหรินกล่าวออกไปอย่างตรงไปตรงมา

อมตะชางเหม่ยเบิกตากว้างและมองไปที่ชงซวีเต้าเหรินพร้อมกับด่าทอ "เจ้าบ้าไปแล้ว"

ชงซวีเต้าเหรินกล่าว "หยุดพูดเหลวไหลเสียที รีบบอกข้ามาว่าเจ้าเจอคางคกตัวนั้นที่ไหน? ยังมีอีกไหม?"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ดูเหมือนว่าเจ้าหมอนี่จะอยากกินคางคกจริงๆ

แต่คางคกมันน่ากินตรงไหนกัน?

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ข้าบังเอิญไปเจอเข้ากับคางคกตัวนั้น การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วมากและจู่ๆ ก็กระโดดเข้ามาในปากของข้าจนข้าเกือบหายใจไม่ออก"

"มีเพียงตัวเดียว?" ชงซวีเต้าเหรินถาม

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า "มีแต่ตัวเดียว"

"ปัดโธ่ โชคอะไรทำไมถึงไปเจอกับเจ้าได้ ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย" ชงซวีเต้าเหรินตะโกนด่าทออย่างหมดหวัง

เดิมทีเขาต้องการจะกินคางคกด้วยเพื่อเพิ่มพละกำลังวรยุทธ์ ทว่าใครจะไปรู้ว่าจะออกมาเป็นแบบนี้

อมตะชางเหม่ยกล่าว "ข้าไม่ได้จะว่าเจ้าหรอกนะ คางคกมันอร่อยตรงไหนเหรอ เจ้าก็ชอบกินอะไรประหลาดๆ!"

ชงซวีเต้าเหรินนึกว่าอมตะชางเหม่ยแสร้งโกหกทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงกล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชา "ได้ของดีไปแล้วทำมาเป็นนิ่ง น่ารังเกียจที่สุด"

อมตะชางเหม่ยงุนงง "ได้ของดี? ข้าได้อะไรมา? เจ้าพูดมาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้นะ"

เยี่ยชิวกล่าว "ตาเฒ่า เจ้าไม่รู้เลยเหรอว่าวรยุทธ์ของเจ้าแข็งแกร่งมาก?"

วรยุทธ์แข็งแกร่งขึ้น?

อมตะชางเหม่ยตกใจและจากนั้นก็รีบตรวจดูอย่างละเอียด ผ่านไปไม่นานเขาก็ตกตะลึง

"ข้า ข้า วรยุทธ์ของข้าบรรลุไปถึงระดับขั้นราชาสูงสุดแล้ว?"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเหมือนฝันไป