วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1376

ระหว่างทางไปสวนหลังบ้าน

อมตะชางเหม่ยดึงแขนเสื้อเยี่ยชิวเล็กน้อย ทั้งสองคนตั้งใจก้าวขาช้าลงเดินอยู่ด้านหลัง

"เจ้าเด็กเหลือขอ เมื่อกี้ที่นาพูดกับเต๋าแก่เรื่องจริงหรอ จะพาข้าหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุน?"

"อืม"เยี่ยชิวพยักหน้า

อมตะชางเหม่ยพูด"นายเตรียมตัวจะไปแดนบำเพ็ญเพียรใช่ไหม?"

"อืม"เยี่ยชิวพยักหน้าอีกครั้งพูดว่า"หลังจากกลับไป พวกเราเตรียมการบางอย่าง จากนั้นไปแดนบำเพ็ญเพียร"

เขากังวลความปลอดภัยของลู่หวู่ซวงเป็นหลัก

"ดีมากเลย"อมตะชางเหม่ยยิ้มหน้าบานพูดว่า"สถานที่ทุรกันดารแบบนี้ข้าก็ไม่อยากจะอยู่ตั้งนานแล้วเหมือนกัน"

"เจ้าเด็กเหลือขอ หลังจากไปจากที่นี้ ข้าจะกลับไปที่ภูเขาหลงหู่ก่อน จัดการเรื่องให้เสร็จก่อน จากนั้นข้าค่อยไปเจียงโจวหานาย"

"ได้"เยี่ยชิวตกลง

และในเวลานี้ เสียงของเซียวจ้านก็ดังมาจากข้างหน้า"ลูกพี่รีบมานี้ ตรงนี้มีของดี"

อมตะชางเหม่ยพอได้ยินว่าเป็นของดีรีบทิ้งเยี่ยชิว"ซวบ"รีบพุ่งไปทันที

เยี่ยชิวเข้ามาสวนหลังบ้าน รู้สึกตรงนี้เหมือนสวนด้านไม้หลังบ้าน พื้นที่ใหญ่มากมีดอกไม้เบ่งบานที่ไม่รู้จักมากมาย

จู่ๆก้มีกลิ่นผลไม้ลอยมากระทบหน้า

เยี่ยชิวหันกลับไปมอง เห็นเพียงแค่ต้นผมไม้เก่าแก่บริเวณมุมสวนหลังบ้าน

ผลไม้ต้นนี้หนาเท่าอ่างล้างหน้า สูงประมาณสิบกว่าเมตร สวยงามและยิ่งใหญ่ด้านบนมีผลไม้แดงสดสิบกว่าลูก

ผลไม้พวกนี้เหมือนกับชานจา ขนาดความใหญ่เล็กเท่ากันเลย สีสันสดใส มีกลิ่นหอมเข้มข้นทำให้คนอยากกิน

ในเวลานี้ คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันบริเวรใต้ต้นไม้ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

"นี้เป็นผลไม้อะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็นเลย?"

"ที่นี้มีหิมะตกตลอดทั้งปี สามารถมีผลไม้ออกได้ในสถานที่แบบนี้หาเจอยากนะ"

"พวกนายรู้สึกไหม ผลไม้ชนิดนี้กลิ่นหอมเข้มข้นมาก เพียงแค่สูดดมก็รู้สึกว่าความเหนื่อล้าได้หายไปหมดเลย"

"ดูเหมือนผลไม้นี้จะเป็นสมบัติ!"

"สมบัติก็บ้าแล้ว!"อมตะชางเหม่ยพูด"ผลไม้พวกนี้มีพิษร้ายแรง"

อไรนะ?

พอทุกคนได้ยินแบบนี้ก็ถอยกันออกมา

"ไอ่แก่ นายรู้จักผลไม้นี้ด้วยหรอ?"ชงซวีเต้าเหรินถาม

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว"ไม่รู้จัก"

"งั้นนายรู้ได้ยังไงว่ามีพิษร้ายแรง"ชงซวีเต้าเหรินสงสัย

อมตะชางเหม่ยพูด"ดังสุภาษิตที่ว่า ยิ่งสวยงามก็ยิ่งอันตราย ก็เหมือนกับผู้หญิง ยิ่งสวยงามจิตใจ

ก็ยิ่งโหดร้าย ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่าผู้หญิงโหดเหี้ยม"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวก็มองอมตะชางเหม่ยด้วยสายตาเย็นชา

ให้ตายเถอะ ลืมพวกเธอสองคนไปได้ไง?"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะกลบเกลื่อนอธิบายว่า"ข้าก็แค่เปรียบเทียบ ไม่ได้หมายถึงพวกเธอ นางฟ้าทั้งสองคนจิตใจงดงาม ทุกคนบนโลกนี้รู้หมด"

ต่อมาอมตะชางเหม่ยพูดต่อว่า"ถ้าหากพวกคุณคิดว่าข้ากำลังพูดหลอกลวงอยู่ งั้นข้าสามารถพิสูจน์ให้พวกคุณดู"

ซ่า！

อมตะชางเหม่ยพูดจบ กระโดดขึ้นและลอยไปอยู่บนต้นไม้

แระในขณะที่ทุกคนกำลังมองว่าอมตะชางเหม่ยจะพิสูจน์ยังไง จู่ๆก็สังเกตเห็นว่าไอ่แก่นี้ใช้มือทั้งสองรีบเก็บผลไม้

"แม่งเอ่ย ไอ่แก่นี้กำลังหลอกพวกเรา"

"เร็ว รีบเก็บผลไม้"