วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1377

“เจ้าวายร้าย คุณเป็นอะไร?”

ชงซวีเต้าเหรินถาม

อมตะชางเหม่ยจับท้องด้วยมือทั้งสองข้าง กลิ้งไปบนพื้นแล้วพูดว่า “มันเจ็บมาก...…”

“อาจเป็นเพราะเจ้าวายร้ายนั้นกินปาโต้วหรือเปล่า?”

เมื่อคิดเช่นนี้ ชงซวีเต้าเหรินก็เยาะเย้ยว่า “ใครบอกให้คุณโลภ สมน้ำหน้า……”

ก่อนที่จะพูดจบประโยค

ใบหน้าของชงซวีเต้าเหรินก็เปลี่ยนสีไปทันที จากนั้นเขาก็เอามือกุมท้อง โน้มตัวลงมากระแทกพื้นอย่างดัง และร้องอุทานว่า “เจ็บมาก”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของนางฟ้าไป๋ฮวา ขณะที่เธอคิดขอบคุณตัวเองที่เธอฟังคำแนะนำของเยี่ยชิว และไม่ได้ไปเก็บผลไม้ ไม่เช่นนั้นเธอก็จะต้องบิดตัวด้วยความเจ็บปวดบนพื้น

ในฐานะเจ้าวังแห่งวังร้อยดอกไม้ มันคงน่าอายเกินไปที่จะกลิ้งตัวลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

เมื่อคิดเช่นนี้ นางฟ้าไป๋ฮวาก็มองดูเยี่ยชิวอย่างขอบคุณ

“คุณชายเยี่ย เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?” ลู่หลัวถามด้วยความสับสน

“ถูกวางยาพิษ” เยี่ยชิวมองไปที่ชายชราสองคน ยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสทั้งสิง คุณชอบผลไม้จากต้นไม้ไหม?”

“เจ้าหนู โปรดช่วยฉันด้วย” วิงวอนอมตะชางเหม่ยอย่างเร่งด่วน

ชงซวีเต้าเหรินเจ็บปวดมาก เหงื่อออกมากขณะที่เขากลิ้งตัวลงบนพื้น อ้อนวอนมองเยี่ยชิวเพื่อขอความช่วยเหลือ

“จุ๊จุ๊จุ๊ คุณทั้งคู่เป็นผู้นำสำนัก ถ้าโลกได้เห็นพวกคุณในสภาพปัจจุบัน ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร?”

หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว เยี่ยชิว ก็หยิบเข็มทองออกมาอย่างสบายๆ

จากนั้น เขาก็เริ่มปักเข็มอมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหริน ในเวลาไม่นาน ชายชราทั้งสองก็หยุดร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

“เยี่ยชิว ขอบคุณ”

ชงซวีเต้าเหรินดูละอายใจ ในฐานะหัวหน้าของภูเขาอู่ตาน การกลิ้งไปบนพื้นต่อหน้าทุกคนช่างน่าอายจริงๆ

เยี่ยชิวตอบว่า “ผู้อาวุโส ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน แค่ระวังอย่ากินอะไรสุ่มๆ ในอนาคต”

ชงซวีเต้าเหรินเต็มไปด้วยความลำบากใจ จากนั้นดุว่า “โทษเจ้าวายร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนั้น ฉันคงไม่ถูกวางยาพิษ”

“เห็นได้ชัดว่าคุณเป็นคนกินผลไม้ จะโทษคนอื่นทำไม?” อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่ชงซวีเต้าเหริน ลุกขึ้นจากพื้นดินแล้วชี้ไปที่เยี่ยชิวและดุว่า “เจ้าหนู ช่างเนรคุณ คุณรู้ว่าผลไม้นั้นมีพิษ ทำไมคุณไม่หยุดฉัน?”

“ผู้เฒ่า คุณกำลังกล่าวหาฉันผิด ฉันเพิ่งรู้ว่าผลไม้นั้นมีพิษเมื่อฉันเห็นคุณและชงซวีเต้าเหรินกลิ้งอยู่บนพื้น”

เยี่ยชิวโกหกแบบเนียนๆ จากนั้นพูดต่อว่า “ผู้เฒ่า ฉันช่วยล้างพิษให้คุณ และแทนที่จะรู้สึกขอบคุณ คุณกลับกล่าวหาว่าฉันไร้หัวใจ นี่มันพฤติกรรมแบบไหนกัน นี่มันความอกตัญญู!”

เซียวจ้านกล่าวเสริมว่า “สิ่งที่พี่เขยฉันพูดนั้นถูกต้อง ผู้อาวุโส รีบขอโทษพี่เขยฉัน”

คำขอโทษเป็นไปไม่ได้

อมตะชางเหม่ยตะคอกอย่างเย็นชาและหันหลังกลับ

เขาไม่รู้เลยว่า การกระทำนี้ทำให้ลู่หลัวไม่พอใจ อุทานด้วยความโกรธว่า “ชางเหม่ย ให้ฉันบอกคุณว่า ถ้าคุณกล้าที่จะดูหมิ่นคุณชายเยี่ยอีกครั้ง ระวังฉันจะไม่สุภาพกับคุณ อย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ เพียงเพราะคุณน่าเกลียด”

อมตะชางเหม่ยเยาะเย้ย “สาวน้อย คุณยังไม่เคยใช้ชีวิตรวมอยู่กับเขา ก็เชื่อใจเขาแล้ว อะไรนะ ผู้พิทักษ์อสูรคลั่ง?

เมื่อถึงจุดนี้ ลู่หลัวก็หน้าแดงด้วยรอยยิ้ม “ผู้เฒ่า หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “คุณรู้ว่าฉันกำลังพูดเรื่องไร้สาระอยู่ สาวน้อย หากคุณต้องการอยู่กับเจ้าหนู ฉันสามารถให้คำแนะนำบางอย่างแก่คุณได้ เช่น การใช้...…ยา”

ลู่หลัวโกรธและขุ่นเคือง ชี้ไปที่อมตะชางเหม่ย “ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น ไม่แสดงความเคารพกันเลย”

“มีปัญหาเหรอ? ถ้ามีปัญหาก็ตีฉันสิ!” อมตะชางเหม่ยไม่แสดงความกลัว โดยรู้ว่าตราบใดที่เยี่ยชิวและหู่จื่อไม่เข้ามาแทรกแซง คนอื่นๆ ก็ไม่ได้คุกคามเขา

“คุณ” ลู่หลัวน้ำตาแทบไหลด้วยความโกรธ

“เอาล่ะ ทุกคนเรามาสงบสติอารมณ์กันหน่อย” เยี่ยชิวปลอบใจ ลู่หลัว “ผู้เฒ่าคนนี้มีนิสัยแบบนี้ ภายนอกดุร้าย แต่จริงๆ แล้วค่อนข้างใจดี อย่ารังเกียจเขา”