วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1407

“ทำไมถึงล้มเหลวอีกแล้วนะ?”

เยี่ยชิวคิดไม่ตก ได้แต่ขมวดคิ้วแน่น

เขาทำตามตำราปรุงยา แต่หม้อกลับระเบิดถึงสองครั้ง

หม้อปรุงยาเสียหายแค่เรื่องเล็ก แต่เราเสียเถาวัลย์พันปีไปอย่างเปล่าประโยชน์

ตอนนี้เถาวัลย์พันปีในกระเป๋าเฉียนคุนเหลืออยู่แค่หนึ่งก้าน

และนี่ยังเป็นยาวิเศษพันปีเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในมือของเยี่ยชิวอีกด้วย

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะทำยาอายุวัฒนะให้สำเร็จให้ได้ มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้พี่หลินรักษารูปลักษณ์ให้คงเดิมไว้ได้”

เยี่ยชิวรู้สึกลำบากใจ

หม้อเผาระเบิดไปแล้ว จะใช้อะไรมาปรุงยาล่ะ?

ทันใดนั้นนัยตาของเขาเป็นประกาย ถึงแม้ว่าเตายาจะระเบิดไปแล้ว แต่ฉันยังมีหม้อเฉียนคุนอยู่นี่นา!”

ปิ๊ง!

เยี่ยชิวแค่คิดขึ้นมา หม้อเฉียนคุนก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเขา เขานำรากเถาวัลย์พันปีที่เหลืออยู่ออกมา

คราวนี้ เยี่ยชิวนำรากเถาวัลย์พันปีทั้งหมดมาบดละเอียดเป็นผง หลังจากนั้นเขาใส่มันลงไปในหม้อเฉียนคุน

“จะได้ผลหรือไม่ ก็รอดูครั้งนี้ล่ะ”

เยี่ยชิวเริ่มทำการปรุงยาตามขั้นตอนเหมือนกับก่อนหน้า

หลายชั่วโมงผ่านไป

ของเหลวส่วนที่สำคัญค่อยๆกลายเป็นรูปเป็นร่าง เยี่ยชิวใจจดใจต่อ ดวงตาจับจ้องไปที่หม้อเฉียนคุน

ในไม่ช้า เม็ดยาลูกกลอนก็ค่อยๆปรากฏขึ้นในหม้อ ส่งกลิ่นหอมหวนไปรอบๆ

“สำเร็จแล้ว!”

เยี่ยชิวตื่นเต้นดีใจ รีบหยิบยาลูกกลอนกว่าสามสิบเม็ดออกมาจากหม้อเฉียนคุนทันที

แม้ว่ายาแต่ละเม็ดจะมีขนาดเท่านิ้วก้อย สีดำเข้ม ผิวสัมผัสของมันหยาบเล็กน้อย แต่นี่ก็เป็นผลสำเร็จแล้ว

“คิดไม่ถึงว่า รากเถาวัลย์พันปีเพียงแค่หนึ่งราก จะสามารถทำยาได้มากขนาดนี้”

“มียาติ้งเหยียนพวกนี้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าพวกพี่หลินจะแก่แล้ว”

“ดีจัง”

เยี่ยชิวรีบเก็บยาติ้งเหยียน จากนั้น เขาก็เกิดความสงสัยในใจขึ้น

“แปลกแฮะ การปรุงยาทั้งสามรอบนั้นก็เหมือนกันทุกรอบ แต่ทำไมสองรอบก่อนหน้านั้นถึงไม่สำเร็จกันล่ะ?”

“มันมีปัญหาตรงไหนกันนะ?”

เยี่ยชิวคิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็นึกขึ้นได้ว่า ปัญหาอยู่ที่เตาปรุงยานั่นเอง

“ดูเหมือนฉันจะมองข้ามบางอย่างไป ไฟที่เผาไหม้โดยยันอัคนีนั้นสูงกว่าอุณหภูมิของไฟปกติ นอกจากนี้เมื่อพลังมังกรถูกใช้เพื่อกลั่นของเหลว พลังก็มากเกินไป ดังนั้นเตาธรรมดาจึงไม่สามารถต้านทานได้”

“โชคดีที่ฉันมีหม้อเฉียนคุน ไม่งั้นคงล้มเหลวอีกรอบแน่”

เยี่ยชิวมีความสุขอย่างมาก

“คิดไม่ถึงว่า หม้อเฉียนคุนจะมีประโยชน์ขนาดนี้ เกิดมาเพื่อเป็นเตาปรุงยาเลยนะเนี่ย ดีจริงๆ”

หลังจากนั้น เยี่ยชิวนำหยกเขียวจักรพรรดิเม็ดนั้นออกมาจากกล่องไม้

เขาวางมันลง หลังจากนั้นปล่อยพลังแห่งดาบจากปลายนิ้วของเขาเพื่อผ่าหยกออกมา

เยี่ยชิวยังคงปล่อยพลังงานดาบต่อไปด้วยปลายนิ้วของเขา และในที่สุด หยกเขียวจักรพรรดิหนักห้ากิโล ถูกผ่าแยกออกมาเป็นจี้หยกชิ้นเล็กชิ้นน้อย

มีจำนวนหลายสิบชิ้น

ทุกเม็ดมีขนาดเท่ากับไข่ไก่

เยี่ยชิวใช้พลังแห่งดาบวาดลวดลายลงบนจี้หยก เพราะพลังแห่งดาบนั้นมีความคมมากและจี้หยกก็มีความบอบบาง ดังนั้นเวลาที่แกะสลักเขาต้องระมัดระวังอย่างมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว