วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1414

ทันทีที่เยี่ยชิวลงจากเครื่องบิน เซียวจ้านก็เดินขึ้นไปหาเขาแล้วพูดว่า "พี่เขย น้องสาวของฉันกำลังรอคุณอยู่ที่ร้านดอกไม้ ฉันจะพาคุณไปที่นั่น"

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันจะกลับมาในเวลานี้” เยี่ยชิวถาม

เซียวจ้านยิ้มและพูดว่า "ฉันจองตั๋วให้คุณบ่อยครั้งและฉันก็มีข้อมูลประจำตัวของคุณ หากมีข่าวใด ๆ ซอฟต์แวร์การจองจะเตือนฉันทันที"

“พี่เขย ปกติพี่จะทิ้งเรื่องแบบนี้ไว้กับผม ทำไมวันนี้คุณจองตั๋วเองล่ะ?”

“ไม่อยากเจอพี่สาวฉันเหรอ?”

“เป็นไปได้ยังไง” เยี่ยชิวพูด “วันนี้ฉันว่าง เลยจองตั๋วด้วยตัวเอง”

“เพื่อไม่ให้เสียเวลา ฉันจะพาคุณไปที่นั่น” เซียวจ้านขับรถและพาเยี่ยชิวไปที่ร้านดอกไม้

เดิมทีเยี่ยชิววางแผนที่จะอธิบายให้เซียวอี้เหรินก่อนออกเดินทาง แต่เป็นเวลากลางคืน...

คืนนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?

ไม่นานรถก็มาจอดหน้าร้านดอกไม้

เยี่ยชิวลงจากรถและเห็นเซียวอี้เหรินออกมาจากร้านดอกไม้ เธอสวมเสื้อยืดสีขาว เรียบง่ายและบริสุทธิ์ราวกับดอกไม้ขี้อายที่รอการปล่อย

“มาเหรอ?” ดวงตาของเซียวอี้เหริน โค้งไปยังพระจันทร์เสี้ยว ราวกับว่ารัศมีทั้งหมดของเขากำลังจะล้นออกมา

“ใช่แล้ว” เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย

“เข้ามาเร็วเข้า ฉันเตรียมอาหารไว้แล้ว” เซียวอี้เหรินเชิญเยี่ยชิวเข้าไปในบ้าน

เยี่ยชวรีบเข้าไปในบ้าน

เมื่อเห็นเซียวจ้านยังคงนั่งอยู่ในรถ เซียวอี้เหรินเร่งเร้า "คุณยังรออะไรอยู่ รีบเข้ามาเร็ว ๆ นี้!"

เซียวจ้านเปิดประตูรถหยิบถุงออกมาแล้วมอบให้เซียวอี้เหริน

"อะไรนะ?" เซียวอี้เหริน มองลงไปและพบว่าถุงนั้นมีไวน์แดงสองขวด

“นี่คือลาไฟต์ปี 1982 ของแท้ รสชาติดี ฉันจะให้คุณลอง” เซียวจ้านหันหลังกลับแล้วขึ้นรถ "พี่สาว ฉันไปก่อนนะ"

“คุณไม่อยากอยู่ทานอาหารเย็นเหรอ?” เซียวอี้เหรินกล่าว “ฉันทำอาหารมาหลายจาน รวมทั้งหมูตุ๋นที่คุณโปรดปรานด้วย”

“ไปกินข้าวกันที่อื่นเถอะ คืนนี้ฉันจะไม่รบกวนโลกของคุณ” เซียวจ้านลดเสียงลงและพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เขยกำลังจะไปแล้ว ลองพาเขาลงไปคืนนี้ ฉันมองโลกในแง่ดี เกี่ยวกับคุณ~"

“คุณกำลังพูดไร้สาระเรื่องอะไร? คุณกำลังมองหาการต่อสู้อยู่หรือเปล่า?” ใบหน้าของเซียวอี้เหริน เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย และเธอก็ชูกำปั้นสีชมพูของเธอขึ้นราวกับจะโจมตีเซียวจ้าน

เซียวจ้านยิ้มแล้วขับรถออกไป

“เด็กสารเลวคนนี้กล้าล้อเลียนฉันตอนนี้ ปีกของเขาแข็งแกร่งจริงๆ ฮะ”

เซียวอี้เหรินตะคอก หันหลังกลับแล้วเข้าไปในห้อง ปิดประตู

ภายในร้านอาหาร แสงไฟสลัวและมีเสียงเปียโนที่ผ่อนคลายดังมาจากลำโพง

เยี่ยชิวนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารและมองดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอร่อยและอร่อย เขารู้สึกสะเทือนใจมาก

ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

เขารู้ความรู้สึกของเซียวอี้เหริน ที่มีต่อเขา แต่เขามีคนสนิทมากเกินไป และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะตกหลุมรักกัน

“ทำไมคุณไม่กินข้าวล่ะ” เซียวอี้เหริน เข้ามาและถามเมื่อเธอเห็นเย่ชิวนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารด้วยความงุนงง

“ฉันกำลังรอคุณอยู่” เยี่ยชิวถาม “เซียวจ้านอยู่ที่ไหน”

“เขาไปแล้ว” เซียวอี้เหริน กล่าว

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่นในใจ เขาจะไม่เข้าใจความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของเซียวจ้านได้อย่างไร?

“กินเร็วๆ!”

เซียวอี้เหรินหยิบตะเกียบและหยิบผักมาให้เย่ชิวแล้วพูด "กินให้มากกว่านี้เพื่อเติมเต็มร่างกายของคุณ"

“ไม่ต้องห่วงฉัน คุณก็กินได้เหมือนกัน!”

ทั้งสองเป็นเหมือนคู่รักที่คอยเสิร์ฟอาหารให้กันและเคารพซึ่งกันและกันในฐานะแขก

เซียวอี้เหรินเปิดไวน์แดงอีกขวดแล้วเทไวน์สองแก้วแล้วพวกเขาก็ดื่มขณะรับประทานอาหาร

หลังอาหาร

เซียวอี้เหรินหน้าแดงแล้วพูดว่า "ฉันจะไปอาบน้ำ"

คำง่ายๆ สี่คำนี้ไม่ใช่คำใบ้อีกต่อไป แต่เป็นข้อความที่ชัดเจน