วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1419

เดิมทีเยี่ยชิวคิดว่ามีความแตกต่างอย่างมากระหว่างโลกแห่งการเพาะปลูกและโลกทางโลก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้จะเหมือนกับจีนโบราณมากกว่า

ถนนในเมืองสร้างจากหินบลูสโตน มีโรงน้ำชา และร้านอาหารมากมายทั้งสองฝั่งถนน และมีแผงขายของเล็กๆ น้อยๆ มากมายริมถนน

มีคนเดินถนนมากมายทั้งชายและหญิง ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ สวมเสื้อคลุมยาวและผมยาว และคุณสามารถเห็นรถม้าสองสามคันเป็นครั้งคราว

เยี่ยชิวได้สังเกตเป็นพิเศษและพบว่าคนเดินถนนส่วนใหญ่มีระดับพลังยุทธ์ และส่วนใหญ่อยู่ในขอบเขตการสร้างรากฐานและขอบเขตอันน่านับถือ

ราชครูนั้นหายาก

นอกจากนี้ยังมีคนกลุ่มเล็กๆ ที่ไม่มีระดับการฝึกฝนด้วยซ้ำ

“นี่คือโลกแห่งการฝึกฝน ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนได้เดินทางไปในสมัยโบราณ?” อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าว

เยี่ยชิวกล่าว "ฉันคิดว่าทุกคนในโลกแห่งการฝึกฝนเป็นปรมาจารย์และสามารถบินขึ้นไปบนฟ้าและหลบหนีจากโลกได้ ทำไมที่นี่ถึงมีคนธรรมดามากมายขนาดนี้?"

นางฟ้าไป๋ฮวาอธิบาย "แม้ว่านี่จะเป็นโลกแห่งการฝึกฝน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีการฝึกฝน"

“นอกจากนี้ สถานที่ที่เราอยู่ตอนนี้คือเมืองเล็กๆ บริเวณชายแดนตงหวง การมีพระภิกษุมากมายที่นี่เป็นเรื่องดีจริงๆ”

“ก็เหมือนกับเมืองเล็กๆ อื่นๆ ที่มีคนธรรมดามากกว่า”

“เฉพาะในเมืองใหญ่หรือเมืองที่อยู่ใกล้กับอาณาเขตของนิกายใหญ่เท่านั้นที่จะมีปรมาจารย์มากมาย”

อาจารย์ฉางเหม่ยกล่าว "แล้วเหตุใดผู้คนในโลกฆราวาสจึงต้องมีความแข็งแกร่งของกษัตริย์เพื่อเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝน"

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว "ฉันคิดว่านี่น่าจะเป็นความเข้าใจผิด"

“บางทีปรมาจารย์อาวุโสในโลกฆราวาสอาจเคยไปสู่โลกแห่งการฝึกฝนและรู้ว่ามันโหดร้ายเพียงใด ดังนั้นพวกเขาจึงบอกกับคนรุ่นอนาคตว่าเฉพาะผู้ที่ถึงจุดสูงสุดของความแข็งแกร่งของราชาเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝนได้”

“ประการแรก มันเป็นเพราะพวกเขาถูกปราบปรามโดยกฎแห่งสวรรค์และโลก การดำรงอยู่นอกเหนือจากจุดสูงสุดของราชาจะถูกสวรรค์สังหารหากพวกเขายังคงอยู่ในโลกฆราวาสต่อไป”

“ประการที่สอง โลกแห่งการฝึกฝนนั้นโหดร้ายมาก แค่แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นคุณก็จะมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นที่นี่”

อาจารย์ฉางเหม่ยพูดอย่างจริงจัง "นางฟ้า ฉันมักจะได้ยินคุณพูดว่าโลกแห่งการฝึกฝนนั้นโหดร้าย คุณบอกฉันได้ไหมว่ามันโหดร้ายแค่ไหน"

“ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานคุณจะได้เห็นความโหดร้ายของโลกแห่งการฝึกฝน” ไป๋ฮวานางฟ้าพูดสิ่งนี้และถอนหายใจ “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็คิดถึงโลกฆราวาส”

“ถ้าฉันไม่มีอาฆาตโลหิต ฉันก็ไม่อยากกลับมาจริงๆ”

“โลกฆราวาสของคุณมีความสามัคคี เป็นมิตร และมั่นคงทางสังคม นี่คือสิ่งที่โลกการเพาะปลูกของเราไม่มี”

“ไปหาโรงเตี๊ยมกันเถอะ!”

หลังจากที่นางฟ้าไป่ฮวาพูดจบ เธอก็นำเยี่ยชิวและคนอื่น ๆ ไปข้างหน้า

เยี่ยชิวและฉางเหม่ยมาที่โลกแห่งการฝึกฝนเป็นครั้งแรกและอยากรู้เกี่ยวกับทุกสิ่งที่นี่มาก พวกเขามองไปรอบ ๆ ในขณะที่เดิน

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่านอกเหนือจากการขายเกาชัวสีแดงและของว่างแล้ว แผงขายริมถนนยังขายวัสดุทางการแพทย์อีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น แต่ละสายพันธุ์ยังเป็นวัตถุดิบทางการแพทย์ที่มีอายุร่วมศตวรรษอีกด้วย

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือไม่มีใครมาถาม เห็นได้ชัดว่า วัสดุยาอายุนับศตวรรษสามารถพบได้ทุกที่ที่นี่

“โลกแห่งการฝึกฝนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ!” เยี่ยชิวกระซิบ

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว "วัตถุดิบยาอายุร้อยปีไม่มีค่าที่นี่ มีเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีการเพาะปลูกเท่านั้นที่จะซื้อพวกมันเป็นครั้งคราวและใช้พวกมันในการรักษาโรค"

“วัตถุดิบยาอายุพันปีก็มีอยู่ทั่วไปที่นี่ พระสงฆ์สนใจแค่ยาอายุหมื่นปีเท่านั้น”

“แต่สำหรับนิกายที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น วัสดุยาของว่านเหนียนก็เป็นขยะเช่นกัน”

ไม่นานหลังจากนั้น

นางฟ้าไป๋ฮวาหยุดอยู่หน้าโรงแรมโบราณแห่งหนึ่งแล้วพูดว่า "คืนนี้มาค้างที่นี่กัน!"

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นธงสีขาวแขวนอยู่บนผนังด้านนอกโรงแรมโดยมีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนอยู่

หอคอยซุยเซียน!

ฉางเหม่ยยิ้มและพูด "ฉันชอบชื่อนี้ แค่ฟังนางฟ้าเถอะ คืนนี้เรามาค้างคืนที่นี่กันเถอะ"

ทันใดนั้นก็มีเสียงกีบม้าเหมือนฟ้าร้อง

เยี่ยชิวหันกลับมาและเห็นกลุ่มทหารม้าที่บินผ่านเขาไป

มีผู้คนจำนวนมากเดินบนถนนและหลาย ๆ คนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้พวกเขาถูกกีบม้าล้มและทุกอย่างก็ยุ่งเหยิง