ตัวอักษรขนาดใหญ่หลายตัวถูกสลักไว้บนผนัง และงานเขียนก็น่าประทับใจมาก
ผู้พบเห็นต่างตกตะลึง
พวกเขาไม่คาดคิดว่าเยี่ยชิวจะกล้าหาญขนาดนี้ เขาจะฆ่าผู้คนจากนิกายหยินหยางและยังกล้าที่จะทิ้งชื่อของเขาไว้เบื้องหลัง
ทันใดนั้นทุกคนก็ชื่นชมเยี่ยชิว
“นายน้อยเป็นนักรบอย่างแท้จริง!”
“นายน้อยไม่กลัวคำสอนหยินหยางและขจัดอันตรายต่อผู้คน เขาเป็นพระโพธิสัตว์อย่างแท้จริง!”
"ได้โปรด คุณหลง โปรดยอมรับการแสดงความเคารพของฉันด้วย!"
ผู้ดูต่างโค้งคำนับให้กับเยี่ยชิว
มุมปากของเยี่ยชิวขดตัวเป็นรอยยิ้มแปลก ๆ
“ทุกคน โปรดบอกลาเราด้วย เราจะไม่มีวันได้เจอคุณอีก!”
หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็พานางฟ้าไป๋ฮัวและคนอื่น ๆ ออกไป
บนถนน
ฉางเหม่ยยิ้มและพูด "เจ้าสารเลวตัวน้อย เจ้าสร้างปัญหาให้กับซุ่ยตงได้ดีมาก บางทีเจ้าอาจฆ่าใครสักคนด้วยมีดที่ยืมมาก็ได้"
เยี่ยชิวกล่าว "จริงๆ แล้ว เหตุผลที่ฉันตำหนิพญามังกรก็เพื่อบังคับให้เขาออกมา"
“เมื่อข้ามาถึงโลกแห่งการฝึกฝนครั้งแรก การพยายามตามหาพญามังกรด้วยกำลังของข้าเองนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นธุระของคนโง่”
“ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือขอให้คนอื่นช่วยฉันตามหาเขา”
“ในฐานะนิกายชั้นนำในดินแดนรกร้างตะวันออก นิกายหยินหยางจะมีเวลาค้นหาผู้คนได้ง่ายกว่าฉันอย่างแน่นอน”
“สำหรับการฆ่าใครสักคนด้วยมีดที่ยืมมา...”
เยี่ยชิวส่ายหัว "มันยาก!"
“นิกายหยินหยางสามารถกลายเป็นนิกายชั้นนำในดินแดนรกร้างตะวันออกได้ ผู้นำอาวุโสของพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ฉันไม่สามารถหลอกลวงพวกเขาด้วยเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้”
“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณจะฆ่าพญามังกรไม่ได้ แต่คุณยังคงทำให้เขาลอกผิวหนังได้”
ลู่หลัวยิ้มและพูดว่า "อาจารย์เยี่ย คุณใจร้ายมาก~"
“นี่ถือว่าแย่หรือเปล่า?” เยี่ยชิวพูด “ฉันแย่กว่านี้ได้ คุณอยากลองไหม?”
เอิ่ม!
นางฟ้าไป๋ฮวาไอสองครั้ง จ้องมองไปที่เยี่ยชิว แล้วพูด "เจ้าพูดถูก ด้วยพฤติกรรมของนิกายหยินหยาง พญามังกรจะต้องทนทุกข์ทรมาน"
“ยังไงก็ตาม พวกเราไปนั่งในแผงเคลื่อนย้ายมวลสารตอนนี้ได้ไหม?” เยี่ยชิวถาม
“ที่นั่นสามารถเปิดได้เฉพาะในระหว่างวันเท่านั้น” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว
เยี่ยชิวพูด "แล้วคืนนี้เราจะไปนอนข้างถนนจริงๆ เหรอ?"
“นั่นไม่จำเป็น” ไป๋ฮวาเหลือบมองท้องฟ้าแล้วพูดว่า “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะรุ่งเช้าแล้ว ไปทางด้านตะวันออกของเมืองแล้วหาโรงแรมที่พัก จากนั้นเช้าพรุ่งนี้เราจะนำชุดเคลื่อนย้ายมวลสารโดยตรง สู่เมืองหมิงเยี่ย”
ในขณะนั้น คนกลุ่มหนึ่งเดินทางมาทางตะวันออกของเมืองและพบโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
หลังจากเข้าไปในห้อง ฉางเหม่ยก็ผล็อยหลับไป โดยกรนเสียงดังจนเยี่ยชิวนอนไม่หลับเลย
“คุณภาพการนอนหลับของชายชราดีมาก สงสัยชาติที่แล้วเขาเป็นหมู”
เยี่ยชิวพึมพำกับตัวเอง วางศีรษะบนมือ นอนอยู่บนเตียงและคิด
คราวนี้เขามาถึงโลกแห่งการฝึกฝนและมีหลายสิ่งที่ต้องจัดการ
ก่อนอื่น ให้ตามหาเยี่ยหวู่ซวง และสังหารพญามังกร
ประการที่สอง ช่วยนางฟ้าไป๋ฮวา ติดตามฆาตกรที่ทำลายพระราชวังไป๋ฮวาและช่วยเธอแก้แค้น
ประการที่สาม ตามหาเยี่ยหวู่ซวงและขอวิธีกลับไปสู่โลกฆราวาส
ตอนนี้สิ่งแรกถูกใส่ไว้ในวาระการประชุมแล้ว ตราบใดที่พลังหยินหยาง ดำเนินการตามหาพลังมังกรฉันเชื่อว่าอีกไม่นานก็จะมีข่าวเกี่ยวกับพลังมังกร
เมื่อพญามังกรมีข่าว เยี่ยหวู่ซวงก็จะปรากฏตัวขึ้นอย่างแน่นอน
เมื่อถึงเวลานั้น พ่อและลูกก็สามารถร่วมมือกันจัดการกับพญามังกรได้
สำหรับสิ่งที่สองเยี่ยชิวรู้สึกว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น
แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ถามนางฟ้าไป๋ฮวา ว่าอาจารย์ของเธอมีการเพาะปลูกอะไรในช่วงชีวิตของเขา แต่ความจริงที่ว่าฆาตกรสามารถทำลายพระราชวังไป๋ฮวาได้แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
แม้ว่าเยี่ยชิวจะพบฆาตกรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากระดับพลังยุทธ์ของเขาแล้ว เขาอาจจะไม่สามารถช่วยนางฟ้าไป๋ฮวา ล้างแค้นให้กับเธอได้?
เว้นแต่จะมีการขอให้แขนหักในโลงศพช่วย
แต่ผู้ชายคนนั้นยังบอกด้วยว่าเขาจะดำเนินการเฉพาะเมื่อเยี่ยชิวเผชิญกับวิกฤตชีวิตหรือความตายเท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...