วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1423

เยี่ยชิวชกศีรษะของชายหนุ่ม ทันใดนั้น เลือดก็กระเซ็นไปทุกที่และสมองก็ระเบิดออกมา มันดูเลือดมาก

ไม่มีใครคาดคิดว่าปรมาจารย์ในอาณาจักรขั้นแกนทอง จะถูกเยี่ยชิวสังหารเช่นนี้

ในขณะนี้ ร่างกายของเยี่ยชิวถูกล้อมรอบด้วยแสงสีทอง ดวงตาของเขาราวกับสายฟ้า ราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามที่อยู่ยงคงกระพัน

"อะไรกัน?"

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็ค้นพบว่าแม้ว่าชายหนุ่มจะสูญเสียศีรษะไปแล้ว แต่ร่างกายของเขายังคงสั่นเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเขายังไม่ตายอย่างสมบูรณ์

เป็นยังไงบ้าง?

เยี่ยชิวตกใจและสับสน ในความเข้าใจของเขา หัวเป็นอวัยวะที่สำคัญที่สุดของร่างกายมนุษย์ เมื่อมันหัก เขาจะตายอย่างแน่นอน

แต่เหตุการณ์ตรงหน้าเขาทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อ

มีบางอย่างแปลก ๆ !

เยี่ยชิวเหลือบมองเขา และในที่สุด สายตาของเขาก็ตกลงไปที่หน้าท้องของชายหนุ่ม

เขาเห็นลูกบอลแสงสีทองกะพริบอยู่ในจุดตันเถียนของชายหนุ่ม ราวกับยาที่อาบไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์

“นั่นคือน้ำอมฤตทองคำของนักบวช หากทำลายมัน พระก็จะล้มลงอย่างสมบูรณ์” นางฟ้าไป๋ฮวาเตือน

ฉันเห็น

ฝ่ามือของเยี่ยชิวเจาะเข้าไปในช่องท้องของชายหนุ่ม และคว้าน้ำอมฤตสีทองจากตันเถียนของเขา

“นี่คือน้ำอมฤตสีทองใช่ไหม?”

เยี่ยชิวอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย น้ำอมฤตสีทองนี้มีขนาดเล็กกว่ายาเม็ดธรรมดา มันมีแสงสีทองสดใส และพลังลึกลับไหลอยู่บนนั้น

"พึบ!"

เยี่ยชิวถือมันด้วยฝ่ามือของเขาและน้ำอมฤตสีทองก็ระเบิดเป็นผง สายลมเย็น ๆ พัดและกระจายไประหว่างท้องฟ้าและโลก

ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มก็แข็งทื่อและหยุดเคลื่อนไหวเขาตายเกินกว่าจะตาย

เยี่ยชิวก้มลงและเช็ดเลือดบนมือของเขาด้วยเสื้อผ้าของชายหนุ่ม จากนั้นเขาก็คลำไปรอบ ๆ ร่างของชายหนุ่มและพบถุงเงิน เมื่อเขาเปิดมัน เขาเห็นหินวิญญาณหลายสิบก้อนอยู่ในนั้น

“หินวิญญาณเพียงไม่กี่ก้อนเหรอ แย่!”

เยี่ยชิวสาปแช่งเบาๆ แต่คิดว่าเขาต้องการหินวิญญาณอย่างเร่งด่วนเมื่อเขามาที่โลกแห่งการฝึกฝนครั้งแรก เขาจึงใส่กระเป๋าสตางค์ของเขาไว้ในกระเป๋าเฉียนคุน

หลังจากนั้น เขาได้ตรวจค้นศพทั้งหมดของสาวกนิกายหยินหยางในที่เกิดเหตุ และได้รับหินจิตวิญญาณอีกนับสิบ

“นางฟ้า นิกายหยินหยางยากจนมากหรือเปล่า?” เยี่ยชิวถาม

“เหตุใดคุณจึงพูดเช่นนี้” นางฟ้าไป๋ฮวาสับสน

เยี่ยชิวกล่าว "คนเหล่านี้มีศิลาจิตวิญญาณทั้งหมดมากกว่าร้อยก้อนเท่านั้น และพวกเขาไม่มีอาวุธหรือยาเม็ดที่ดีเลย พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มขอทาน"

นางฟ้าไป๋ฮวาปิดปากของเธอแล้วยิ้ม "คุณไม่รู้อะไรเลย แม้ว่านิกายหยินหยางจะร่ำรวยมากในฐานะนิกายชั้นนำในดินแดนรกร้างตะวันออก แต่คนเหล่านี้อยู่ที่ด้านล่างของนิกายหยินหยางเท่านั้น"

“นิกายใหญ่เช่นนิกายหยินหยางมีสาวกมากมายภายใต้นิกายของตน และลำดับชั้นก็เข้มงวดมาก นอกจากพระบุตรของพระเจ้าและพระบุตรศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีศิษย์ปิด ศิษย์หลัก ศิษย์ภายใน และศิษย์ภายนอกด้วย "

“ในบรรดาคนเหล่านี้ มีเพียงชายหนุ่มในขอบเขตแก่นทองคำเท่านั้นที่เป็นศิษย์ภายใน และคนอื่นๆ ควรเป็นคนรับใช้นิกายภายนอกทั้งหมด”

เยี่ยชิวถาม "คนรับใช้ประตูด้านนอกคืออะไร"

นางฟ้าไป๋ฮวา อธิบาย "ถ้าพูดตรงๆ คนรับใช้นิกายภายนอกคือคนที่ช่วยนิกายหยินหยางจัดการกับงานที่สกปรกและน่าเบื่อหน่าย พวกเขาอยู่อันดับล่างสุดในบรรดาชั้นล่าง ทำงานที่เหนื่อยที่สุดและได้รับค่าจ้างน้อยที่สุด"

“นี่ไม่เหมือนกับคนงานในโลกฆราวาสหรือ?” ฉางเหม่ยดุ “แน่นอนว่าไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คนที่ชั่วร้ายที่สุดก็คือนายทุน!”

"มันแตกต่าง" นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า "คนทำงานในโลกฆราวาสได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย แม้ว่าพวกเขาจะทำงานหนักและมีเงินน้อย แต่พวกเขาก็ยังได้รับสวัสดิการต่างๆ เช่น ประกันสุขภาพและประกันสังคม ผู้ที่ทำงานหนักดีเด่น ความสามารถยังสามารถลงสมัครตัวแทนในการประชุมต่างๆ ได้อีกด้วย”

“แต่คนรับใช้ภายนอกไม่เพียงมีสถานะต่ำเท่านั้น แต่ยังไม่ได้รับสวัสดิการใดๆ เช่นเดียวกับคนเหล่านี้ หากพวกเขาเสียชีวิต ครอบครัวของพวกเขาจะไม่ได้รับเงินบำนาญแม้แต่เพนนี”

ฉางเหม่ยตกตะลึง "แล้วทำไมพวกเขาถึงยังเข้าร่วมนิกายหยินหยางล่ะ? นี่ไม่ใช่อาการป่วยทางจิตเหรอ?"