วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1439

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นว่าเยี่ยชิวกำลังจ้องมอเขาอยู่ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจและถามว่า：“เจ้าเด็กเหลือขอ ตัวข้าก็ไม่ใช่สาวงาม เจ้าจะมาจ้องข้าทำไม?”

เยี่ยชิวพูดกลับว่า：“ข้าเอาหินวิญญาณไป เจ้าไม่มีข้อโต้แย้งอะไรเลยหรอ?”

ได้ยินดังนั้นอมตะชางเหม่ยจึงตอบกลับว่า：“ไม่นิ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ฉันเอาหินวิญญาณออกไป คุณมีข้อโต้แย้งหรือไม่?"

อาจารย์หลงเหม่ยโพล่งออกมา: "ไม่มีการคัดค้าน"

เอิ่ม?

อยู่ๆความสงสัยของเยี่ยชิวก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ เพราะเขารู้จักอมตะชางเหม่ยเป็นอย่างดี ชายชราคนนี้เป็นคนโลภที่จะเก็บเงินมาก เขาจะไม่มีการคัดค้านได้อย่างไร?

“เจ้าไม่มีโต้แย้งจริงๆ หรือเจ้ากำลังโกหก?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

“ข้าไม่โต้แย้งจริงๆ” อมตะชางเหม่ยยังกล่าวต่อว่า：“เมื่อตอนที่เจ้าจัดการกับเจียงเฟงนั้น ข้าก็ไม่ได้ไปช่วย ดังนั้นข้าจะไม่แย่งหินวิญญาณจากเจ้า”

ไม่สิ มันมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

เพราะเยี่ยชิวนั้นรู้จักงชายชราคนนี้เป็นอย่างดี ถ้าไม่มีเหตุอะไรบางอย่าง ชายชราคนนี้จะไม่ยอมรับผิดแน่ๆ

เป็นไปได้ไหมที่ชายชรานี้ได้เจอสมบัติดีๆ ในบ้านหลังแห่งนี้?

“เอาออกมา！”

จู่ๆเยี่ยชิวก็ตะโกนขึ้น ทำให้อมตะชางเหม่ยสะดุ้งด้วยความตกใจ เขารีบหยิบกล่องไม้สี่เหลี่ยมออกมาจากแขนเสื้อของลัทธิเต๋าของเขา

เป็นไปตามที่คิดไว้

เยี่ยชิวคว้ากล่องไม้แล้วเปิดฝา ทันใดนั้น กลิ่นหอมอันแรงกล้าก็พุ่งเข้าจมูกของเขา

ภายในกล่องมียาเม็ดสีเข้ม

และในนั้นยังมีกระดาษสีน้ำตาลแผ่นหนึ่งอยู่ใต้ยาอายุวัฒนะ โดยมีข้อความเล็กๆ เขียนไว้ด้วย

“เม็ดยาดูดจิตวิญญาณ เกรดสีเหลืองเกรดต่ำ!”

เมื่อเยี่ยชิวเห็นดังนั้น เขาก็โกรธมาก：“เจ้าเป็นคนดีมาก เป็นคนดีแต่จริงๆ ดีซะจนแอบเก็บยาอายุวัฒนะไว้”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างหน้าตายว่า：“ข้าเป็นคนหาบ้านสมบัตินี้เจอ ไม่ต้องพูดถึงยาเม็ดนี้หรอก แม้ว่าข้าจะเอาสมบัติทั้งหมดในบ้านนี้ไปก็ยังได้”

“ข้าอยากได้ยาอายุวัฒนะนี้”เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เอายาใส่ลงไปในถุงเฉียนคุน

อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อว่า：“เจ้าเด็กเหลือขอ เจียงเฟิงและลูกชายของเขาตายไปแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!”

“ไปกันเถอะ?”เยี่ยชิวเหลือบมองไปที่อมตะชางเหม่ยและถามว่า：“ข้าเอายาอายุวัฒนะเจ้ามาแล้ว เจาไม่มีข้แโต้แย้งจริงๆหรอ?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า：“เราเป็นพวกเดียวกัน ข้าจะอะไรกับเรื่องแค่นี้ล่ะ”

“ตาเฒ่า เจ้าหักมีน้ำใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”เยี่ยชิวยิ้มและพูดขึ้นว่า：“เอาออกมา!”

“เอาอะไรออกมา?”อมตะชางเหม่ยทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร

เยี่ยชิวพูดขึ้นอีกครั้งว่า：“หยุดเสแร้ง เอาของออกมา”

อมตะชางเหม่ยตอบกลับว่า：“ข้าก็เอาหินวิญญาณกับยาอายุวัฒนะให้เจ้าไปแล้วไง ข้าจะมีอะไรอีกล่ะ...”

“หยุดพูดไร้สาระแล้วเอาของออกมาเร็วๆ ไม่อย่างนั้นอย่าโทษข้าที่เฆี่ยนตีเจ้านะ” เมื่อเยี่ยชิวพูด เขาก็หยิบแส้วิเศษออกมาด้วยสีหน้าดุร้ายบนใบหน้าของเขา

ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนไปด้วยความหวาดกลัว และเขาพูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า：“สุภาพบุรุษจะเจรจาและไม่ใช้กำลัง เจ้าเด็กเหลือขอ มีอะไรเรามาพูดกันดีๆเถอะ”

เยี่ยชิวพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่สนใจ：“รีบเอาออกมา”

จากนั้น อมตะชางเหม่ยก็หยิบกล่องไม้อีกใบออกมาจากแขนเสื้อของลัทธิเต๋าอย่างไม่เต็มใจ และส่งให้กับเยี่ยชิว

เมื่อเยี่ยชิวเปิดมันออก เขาก็เห็นยาเม็ดกลมอีกเม็ดหนึ่ง สีเขียวราวกับไข่มุกและเต็มไปด้วยออร่า

“นี่คือ... ยาพลังชีวิต?”

เยี่ยชิวจำมันได้ทันที เพราะเม็ดยานี้เหมือนกับที่นางฟ้าไป๋ฮวาที่เคยมอบให้เขา ยกเว้นว่ามันเม็ดจะเล็กกว่า

มีข้อความเขียนอยู่บนกระดาษสีน้ำตาล

“ยาพลังชีวิต เกรดเหลืองเกรดต่ำ!”

เยี่ยชิวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เขาแค่คิดว่าถ้ายาพลังชีวิตเม็ดนี้น่าจะมีคุณภาพอยู่ในระดับสีเหลือง ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเขาก็สามารถมอบมันให้นางฟ้าไป๋ฮวา เพื่อตอบแทนนางสำหรับยาก่อนหน้านี้

เขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นอายุวัฒนะระดับสีเหลืองคุณภาพต่ำจริง ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับอายุวัฒนะที่นางฟ้าไป่ฮวามอบให้เขา นั้นยังห่างกันมาก