วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 144

เฝิงโย่วหลิงเห็นเยี่ยชิวแล้วความอาฆาตก็ฉายวาบขึ้นมาในดวงตาของเขา แล้วพูดว่า “หวังซวน ผมขอแนะนำให้คุณรู้จัก ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างผมท่านนี้คือแพทย์มหัศจรรย์ ปรมาจารย์โม่”

“สวัสดีครับปรมาจารย์โม่!”

หวังซวนรีบเดินมาหาผู้อาวุโส เขายิ้มและยื่นมือขวาออกไป เตรียมจะจับมือกับปรมาจารย์โม่

แต่ปรมาจารย์โม่เพียงแค่มองไปที่หวังซวนอย่างเย็นชา ไม่มีความตั้งใจที่จะจับมือแม้แต่นิดเดียว

หวังซวนดึงมือกลับ เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกอายหรืออึดอัดใจ แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เพราะในความคิดของเขา ยิ่งเจ้าอารมณ์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงว่ามีความสามารถมากขึ้นเท่านั้น

เฝิงโย่วหลิงอธิบายว่า “หวังซวน อย่าโกรธเลยนะครับ ปรมาจารย์โม่ทำแบบนี้กับทุกคน”

“ปรมาจารย์โม่ เดินทางหลายพันไมล์ไปยังเจียงโจวเพื่อรักษาปู่ของผม ผมซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณมาก ผมจะโกรธได้อย่างไรกัน”

หวังซวนเหมาะแล้วที่เป็นคุณชายผู้ร่ำรวย เพราะคำพูดที่ใช้หน้างานแบบนี้ไร้ที่ติ

“โอ้ นี่ไม่ใช่รองนายกเทศมนตรีหวงเหรอ? ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ได้ครับ?” เฝิงโย่วหลิงถามด้วยรอยยิ้ม

“ผมพาเสี่ยวเยี่ยมาดูอาการของท่านผู้เฒ่าหวัง” รองนายกเทศมนตรีหวงกล่าว

“โอ้?” ตอนนี้เฝิงโย่วหลิงถึงเบนสายตามองไปที่หน้าของเยี่ยชิว จากนั้นเขาก็ยิ้ม “หมอเยี่ย พวกเรานี่ถูกกำหนดมาให้ได้พบกันจริงๆ ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนก็ได้พบเจอกัน”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นั่นสิ ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมไม่ว่าฉันไปที่ไหนก็เจอแต่กองอึ”

เฝิงโย่วหลิงได้ยินก็รู้ทันทีว่าเยี่ยชิวกำลังกัดเขา ในใจเขาด่าแรงว่าแกนะสิไอ้ขี้หมา!

“เยี่ยชิว คุณมาดูอาการของท่านผู้เฒ่าหวังเหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับนายด้วย!”

ให้ตายเถอะ ทำไมไอ้สารเลวนี่ถึงดูเหมือนกระบองเพชรที่มีหนามอยู่ทั่วตัว?

ก็แค่ถามว่ามาทำอะไร แล้วมาด่าฉันทำไมก่อน?

เฝิงโย่วหลิงโกรธมาก แต่เขาไม่กล้าแสดงอาการโกรธ เพราะกลัวว่าถ้าเขาทำให้เยี่ยชิวโมโห เยี่ยชิวอาจจะลงมือกับเขาอีกครั้ง

ฉันทนแกต่อไปอีกแค่สองวัน ถึงเวลานั้นก็เป็นวันตายของแกแล้ว

เฝิงโย่วหลิงกล่าวต่อ “เยี่ยชิว ถ้านายมาที่นี่เพื่อรักษาท่านผู้เฒ่าหวัง ฉันคิดว่านายควรกลับไปได้แล้ว”

“มีสิทธิ์อะไร?” เยี่ยชิวถาม

“เพราะปรมาจารย์โม่มาแล้ว ที่นี่จึงไม่ต้องการนายอีกต่อไป”

เยี่ยชิวเหลือบมองชายชราแล้วพูดว่า “ไม่เป็นจำเป็นต้องแบบนั้น”

เฝิงโย่วหลิงกล่าวว่า “ปรมาจารย์โม่เป็นแพทย์มหัศจรรย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก ทักษะทางการแพทย์ของเขาอยู่ในระดับสูงสุด ไม่มีโรคใดในโลกที่เขารักษาไม่ได้ หวังซวน คุณคิดว่าที่นี่ยังต้องเยี่ยชิวอยู่อีกไหม?”

หวังซวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบเงินหนึ่งพันหยวนออกมาจากกระเป๋าของเขา และมอบให้เยี่ยชิว พูดว่า “เยี่ยชิว นี่เป็นค่าเสียเวลาของคุณ คุณกลับไปก่อนเถอะ”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของปรมาจารย์โม่นั้นทรงพลังแค่ไหน เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว แพทย์ที่มีอายุมากกว่ามักจะทำให้ผู้คนรู้สึกมั่นใจมากขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ปรมาจารย์โม่ยังได้รับเชิญจากเฝิงโย่วหลิงให้มาที่นี่อีกด้วย

“คุณชายหวัง ผมเป็นคนพาเยี่ยชิวมาที่นี่ ไหนๆ คนก็มาถึงแล้ว ให้เขาเข้าไปดูอาการสักหน่อยค่อยว่ากันเถอะ เผื่อว่าปรมาจารย์โม่ไม่สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้ล่ะ?”

รองนายกเทศมนตรีหวง ดูไม่พอใจเล็กน้อย

ดังคำกล่าวที่ว่าไม่ว่าจะอย่างก็ต้องเห็นแก่หน้าผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง เขาเป็นคนพาเยี่ยชิวมา แม้ว่าหวังซวนจะไม่เชื่อในทักษะทางการแพทย์ของเยี่ยชิว แต่ก็ควรเห็นแก่หน้าเขา รักษาเกียรติของเขาบ้าง ไม่ใช่ว่าพูดให้เยี่ยชิวกลับไปง่ายๆ แบบนี้

แน่นอนว่ารองนายกเทศมนตรีหวง ก็เอาแต่ใจเล็กน้อยเหมือนกัน

เขาหวังว่าเยี่ยชิวจะสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวัง ได้ เพื่อที่เขาจะได้กระชับความสัมพันธ์กับตระกูลหวังให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น และตระกูล หวังจะได้ให้เงินเพิ่มมากสำหรับสร้างเจียงโจว

“คุณบอกว่าผมไม่สามารถรักษาผู้เฒ่าหวังได้เหรอ? ช่างน่าขันจริงๆ!” ปรมาจารย์โม่ พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีโรคใดในโลกที่ผมไม่สามารถรักษาได้!”

“จริงเหรอครับ คุณเก่งขนาดนี้ ทำไมไม่ไปรักษามะเร็งล่ะ?” ทันทีที่รองนายกเทศมนตรีหวง พูดแบบนี้ ปรมาจารย์โม่ก็พูดไม่ออก

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่ารองนายกเทศมนตรีหวง จะเป็นเทพแห่งการต่อต้านคนแบบนี้เหมือนกัน!

รองนายกเทศมนตรีหวง ยิ้มแล้วพูดว่า “ปรมาจารย์โม่ อย่าถือโทษโกรธกันเลยครับ ตอนนี้ผมแค่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่จะหาหมอไปรักษาอาการท่านผู้เฒ่าหวังเพิ่มอีกสองสามคน เพราะเราทุกคนต่างก็นึกถึงสุขภาพของท่านผู้เฒ่าหวังเป็นหลัก คุณว่าจริงไหม?”

“เหอะ!” ปรมาจารย์โม่เหอะเย็นชา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ