วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 145

พันล้าน!

เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ สีหน้าหวังซวนก็เปลี่ยนไป

เขาเคยได้ยินจากเฝิงโย่วหลิงมานานแล้ว ว่าค่ารักษาของปรมาจารย์โม่นั้นแพงมาก แต่เขาคิดไม่ถึง ว่ามันจะแพงขนาดนี้

แม้ว่าพันล้านสำหรับตระกูลหวังจะเป็นเพียงเศษเงิน แต่ค่ารักษาที่แพงขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยิน

“ทำไม คุณชายหวังไม่ยินยอม? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะลาออกเดี๋ยวนี้!”

ปรมาจารย์โม่หันหลังเพื่อจากไป

"เดี๋ยวก่อน!" หวังซวนพูดอย่างรวดเร็ว: "ปรมาจารย์โม่ แม้ว่าค่ารักษาพยาบาลพันล้านจะแพงไปสักหน่อย แต่หากคุณสามารถรักษาปู่ของฉันได้ ฉันจะจ่ายให้คุณเต็มเม็ดเต็มหน่วยแน่นอน แต่ถ้า..."

“แต่ถ้าอะไร?” ปรมาจารย์โม่ไม่รอหวังซวนพูดจบ ก็ถาม

“ฉันอยากรู้ ว่าปู่ของฉันป่วยด้วยโรคอะไรกันแน่”

เมื่อวานนี้ท่านผู้เฒ่าหวังอยู่ในอาการโคม่าโดยไม่มีสัญญาณล่วงหน้าใดๆ หวังซวนรีบสุดชีวิตส่งท่านผู้เฒ่าหวังไปโรงพยาบาล หลังจากตรวจกับผู้เชี่ยวชาญหลายคน ก็ไม่มีใครสามารถพบสาเหตุของโรคได้ พวกเขาล้วนไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

สิ่งนี้หวังซวนเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้

เพราะในความคิดของเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น

ทำไมจู่ๆคุณปู่ถึงโคม่า? เป็นโรคอะไรกันแน่?

เรื่องเหล่านี้ หวังซวนต้องการเข้าใจอย่างชัดเจน

ปรมาจารย์โม่กล่าวว่า "โรคที่ท่านผู้เฒ่าหวังเป็นนั้นเป็นโรคที่หายากและซับซ้อน ซึ่งพบน้อยในโลกนี้"

“ปรมาจารย์โม่ คุณช่วยอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม?”

“ต่อให้ฉันพูดชัดเจนแค่ไหน คุณก็คงไม่เข้าใจ เพราะคุณไม่เข้าเรื่องแพทย์”

“เขาไม่เข้าใจ ฉันเข้าใจ” เยี่ยชิวพูดแทรก

ปรมาจารย์โม่เหลือบมองเยี่ยชิวอย่างเย็นชา ราวกับจะพูดว่า มันไม่ใช่กงการอะไรของคุณ!

หวังซวนไม่ได้โง่ จึงพูดทันที "หมอเย่พูดถูกต้อง ฉันไม่เข้าใจการแพทย์ แต่หมอเย่เข้าใจ ปรมาจารย์โม่ คุณช่วยอธิบายเกี่ยวกับอาการป่วยของปู่ของฉันได้หรือไม่ เพื่อที่หมอเย่จะได้ช่วยวิเคราะห์มัน ”

“คุณชายหวัง คุณหมายความว่ายังไง?” ปรมาจารย์โม่ถามหวังซวนด้วยเสียงทุ้มลึก: “คุณไม่เชื่อในทักษะการแพทย์ของฉัน?”

"ปรมาจารย์โม่อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้..."

“ ฉันขอบอกคุณ ว่านอกจากฉันแล้วไม่มีใครในโลกที่สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้แล้ว ถ้าคุณไม่ไว้ใจฉัน จะไม่รักษาเขาก็ได้!”

ปรมาจารย์โม่สะบัดแขนเสื้อ หันหลังและเดินจากไป

“ปรมาจารย์โม่ โปรดอยู่ต่อ!” หวังซวนกล่าวอย่างรีบร้อน

แต่ว่า ดูเหมือนว่าปรมาจารย์โม่จะไม่ได้ยิน และเดินออกไปที่ประตู ด้วยท่าทางที่ดูโกรธมาก

หวังซวนตื่นตระหนกทันที ปรมาจารย์โม่เป็นความหวังเดียวที่จะช่วยท่านผู้เฒ่าหวัง ถ้าเขาจากไปแบบนี้ ท่านผู้เฒ่าหวังจะต้องตายแน่นอน เขาพูดกับเฝิงโย่วหลิงอย่างเร่งรีบ "โย่วหลิง ช่วยฉันโน้มน้าวปรมาจารย์โม่เร็ว"

เฝิงโย่วหลิงขยับ หลบและกั้นประตู เพื่อหยุดปรมาจารย์โม่

“หลีกไป!” ปรมาจารย์โม่ตะโกน

เฝิงโย่วหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ปรมาจารย์โม่ คุณเข้าใจหวังซวนผิดแล้ว! ไม่ใช่ว่าหวังซวนไม่เชื่อทักษะการแพทย์ของคุณ เพราะว่าเขาเป็นครู ดังนั้นเขาจึงให้ความสำคัญกับความรู้ต่างๆมาก"

ปรมาจารย์โม่พูดอย่างเย็นชา "ให้เด็กหนุ่มมาช่วยฉันวิเคราะห์อาการ นี่เรียกว่าจริงจังเหรอ? นี่แสดงถึงว่าคุณไม่เชื่อในทักษะการแพทย์แบบเก่า!"

“ปรมาจารย์โม่ คุณเข้าใจผิดหวังซวนแล้ว…”

ปรมาจารย์โม่พูดด้วยความโกรธ "ฉันฝึกวิชาแพทย์มาเกือบตลอดชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอสถานการณ์แบบนี้ นี่เป็นการดูถูกฉันชัดๆ"

“ปรมาจารย์โม่ ฉันเดินทางหลายพันไมล์เพื่อเชิญคุณมาที่นี่ เพราะฉันเชื่อในทักษะการแพทย์ของคุณนะ!”

เฝิงโย่วหลิงเหลือบมองท่านผู้เฒ่าหวังที่หมดสติอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าโศกเศร้าแล้วพูดว่า "ในใจของฉัน ท่านผู้เฒ่าหวังปฏิบัติต่อฉันดีกว่าปู่ของฉันเองอีก เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก เขาจะเก็บอาหารอร่อยไว้ให้ฉันเสมอ ในตอนนี้ที่ฉันเห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันเองก็ใจสลาย”

“ปรมาจารย์โม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ได้โปรดช่วยท่านผู้เฒ่าหวังด้วย ฉันขอร้องท่านแล้ว”

ตึ่ง!

ทันใดนั้นเฝิงโย่วหลิงก็คุกเข่าต่อหน้าปรมาจารย์โม่และขอร้องทั้งน้ำตา

หวังซวนขยับเล็กน้อย

เขารู้จักเฝิงโย่วหลิงเป็นอย่างดี โดยปกติแล้วเฝิงโย่วหลิงจะเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมาก คิดไม่ถึง เพราะท่านผู้เฒ่าหวัง เฝิงโย่วหลิงถึงกับยอมคุกเข่าขอร้องปรมาจารย์โม่

หวังซวนคิดในใจ น้ำใจครั้งนี้ หวังซวนจะจำไว้!

ปรมาจารย์โม่ถอนหายใจ: "พอแล้ว เพื่อเห็นแก่คุณเฟิง ฉันจะรักษาท่านผู้เฒ่าหวัง!"

"ขอบคุณปรมาจารย์โม่ ขอบคุณปรมาจารย์โม่" เฝิงโย่วหลิงดีใจมาก และพูด "หวังซวน คุณยังไม่รีบขอโทษท่านปรมาจารย์โม่อีก"

“ปรมาจารย์โม่ เมื่อสักครู่ฉันขอโทษ ที่หมิ่นคุณ อย่างนี้ละกัน หลังจากที่คุณรักษาปู่ของฉันแล้ว ฉันจะมอบวิลล่ามูลค่าสิบล้านแก่คุณ” หวังซวนกล่าว

"หึ!"

ปรมาจารย์โม่ส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา และหันกลับไปที่เตียงในโรงพยาบาล

เยี่ยชิวเฝ้าดูที่ข้างๆด้วยสายตาที่เย็นชา ในฐานะคนนอก เขาสามารถมองเห็นได้ชัดเจนกว่าหวังซวน

เขารู้สึกอยู่เสมอ ว่าฉากคุกเข่าของเฝิงโย่วหลิงดูเหมือนจะเป็นไปโดยตั้งใจ

ปรมาจารย์โม่เตือน "คุณชายหวัง เมื่อฉันเริ่มรักษาท่านผู้เฒ่าหวังแล้ว ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น คุณไม่ต้องถาม และอย่าให้คนอื่นมารบกวนฉัน เข้าใจไหม?"

หวังซวนพยักหน้าและกล่าวว่า "ปรมาจารย์โม่ ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ยอมให้คนอื่นมารบกวนคุณได้"

เพี๊ยะ!

ปรมาจารย์โม่ตบหน้าผากท่านผู้เฒ่าหวังเบาๆ จากนั้นบีบนิ้วและขาของนายหวาง และจากนั้นใช้มือกดและพึมพำบางอย่างที่เหมือนกับคาถา

ไม่นานก็มีลมหนาวพัดเข้ามาจากประตูด้านนอก ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับปรมาจารย์โม่

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

พริบตาเดียว ก็ผ่านไปห้านาทีแล้ว

ท่านผู้เฒ่าหวังนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขายังคงหลับอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

หวังซวนเริ่มที่จะสงสัยอีกครั้ง และถามด้วยเสียงต่ำ: "โย่วหลิง ปรมาจารย์โม่เก่งจริงๆเหรอ?"

เฝิงโย่วหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ใจเย็นๆ ทักษะการรักษาของปรมาจารย์โม่นั้นเยี่ยมมาก ถ้าเขาบอกว่าเขารักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้ เขาก็ทำได้จริงๆ ฉันเชื่อว่าท่านผู้เฒ่าหวังจะตื่นในไม่ช้า"

“อืม” หวังซวนพยักหน้า

หลังจากนั้นอีกสามนาที ท่านผู้เฒ่าหวังก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ และไม่เห็นว่าปรมาจารย์โม่จะฉีดยาหรือให้ยาอะไรกับท่านผู้เฒ่าหวัง

รองนายกเทศมนตรีหวง รู้สึกสงสัยเล็กน้อยจึงถามว่า "เสี่ยวเย่ ปรมาจารย์โม่ใช้วิธีรักษาแบบใด?"

“เขาใช้เทคนิคลับ” เยี่ยชิวตอบ

“เทคนิคลับ?” รองนายกเทศมนตรีหวงตกตะลึง

เยี่ยชิวพูด: "แพทย์แผนจีนสืบทอดกันมานับพันปี กว้างขวางและลึกซึ้ง ทุกคนที่ศึกษาแพทย์แผนจีนมีทักษะเฉพาะตัวเป็นของตัวเอง บางคนเก่งการฝังเข็ม บางคนเก่งการนวด บางคนเก่งยาจีนโบราณ และบางคนก็เก่งเทคนิคลับ”

"แบบนี้นี่เอง" รองนายกเทศมนตรีหวงยิ้ม: "ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันคิดว่าวิธีการรักษาของปรมาจารย์โม่แตกต่างจากแพทย์คนอื่นๆ"

หลังจากนั้นไม่นาน

ทันใดนั้น ปรมาจารย์โม่ก็หยิบใบไผ่สีเขียวออกมาจากกระเป๋าของเขา

เมื่อเขาเห็นใบไผ่นี้ เปลือกตาของเยี่ยชิวก็กระตุก เขานึกถึงคนๆหนึ่งทันที - ตงเฉินจากลัทธิแม่มด!

วันที่เขาฆ่าตงเฉินนั้น ตงเฉินก็หยิบใบไผ่สีเขียวออกมาเหมือนกัน

ในตอนนี้ ใบไผ่ในมือของปรมาจารย์โม่ก็เหมือนกับใบไผ่ที่ตงเฉินใช้ในวันนั้นทุกอย่าง

หรือว่า ปรมาจารย์โม่จะเป็นคนของลัทธิแม่มด?