วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 145

พันล้าน!

เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ สีหน้าหวังซวนก็เปลี่ยนไป

เขาเคยได้ยินจากเฝิงโย่วหลิงมานานแล้ว ว่าค่ารักษาของปรมาจารย์โม่นั้นแพงมาก แต่เขาคิดไม่ถึง ว่ามันจะแพงขนาดนี้

แม้ว่าพันล้านสำหรับตระกูลหวังจะเป็นเพียงเศษเงิน แต่ค่ารักษาที่แพงขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยิน

“ทำไม คุณชายหวังไม่ยินยอม? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะลาออกเดี๋ยวนี้!”

ปรมาจารย์โม่หันหลังเพื่อจากไป

"เดี๋ยวก่อน!" หวังซวนพูดอย่างรวดเร็ว: "ปรมาจารย์โม่ แม้ว่าค่ารักษาพยาบาลพันล้านจะแพงไปสักหน่อย แต่หากคุณสามารถรักษาปู่ของฉันได้ ฉันจะจ่ายให้คุณเต็มเม็ดเต็มหน่วยแน่นอน แต่ถ้า..."

“แต่ถ้าอะไร?” ปรมาจารย์โม่ไม่รอหวังซวนพูดจบ ก็ถาม

“ฉันอยากรู้ ว่าปู่ของฉันป่วยด้วยโรคอะไรกันแน่”

เมื่อวานนี้ท่านผู้เฒ่าหวังอยู่ในอาการโคม่าโดยไม่มีสัญญาณล่วงหน้าใดๆ หวังซวนรีบสุดชีวิตส่งท่านผู้เฒ่าหวังไปโรงพยาบาล หลังจากตรวจกับผู้เชี่ยวชาญหลายคน ก็ไม่มีใครสามารถพบสาเหตุของโรคได้ พวกเขาล้วนไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

สิ่งนี้หวังซวนเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้

เพราะในความคิดของเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น

ทำไมจู่ๆคุณปู่ถึงโคม่า? เป็นโรคอะไรกันแน่?

เรื่องเหล่านี้ หวังซวนต้องการเข้าใจอย่างชัดเจน

ปรมาจารย์โม่กล่าวว่า "โรคที่ท่านผู้เฒ่าหวังเป็นนั้นเป็นโรคที่หายากและซับซ้อน ซึ่งพบน้อยในโลกนี้"

“ปรมาจารย์โม่ คุณช่วยอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม?”

“ต่อให้ฉันพูดชัดเจนแค่ไหน คุณก็คงไม่เข้าใจ เพราะคุณไม่เข้าเรื่องแพทย์”

“เขาไม่เข้าใจ ฉันเข้าใจ” เยี่ยชิวพูดแทรก

ปรมาจารย์โม่เหลือบมองเยี่ยชิวอย่างเย็นชา ราวกับจะพูดว่า มันไม่ใช่กงการอะไรของคุณ!

หวังซวนไม่ได้โง่ จึงพูดทันที "หมอเย่พูดถูกต้อง ฉันไม่เข้าใจการแพทย์ แต่หมอเย่เข้าใจ ปรมาจารย์โม่ คุณช่วยอธิบายเกี่ยวกับอาการป่วยของปู่ของฉันได้หรือไม่ เพื่อที่หมอเย่จะได้ช่วยวิเคราะห์มัน ”

“คุณชายหวัง คุณหมายความว่ายังไง?” ปรมาจารย์โม่ถามหวังซวนด้วยเสียงทุ้มลึก: “คุณไม่เชื่อในทักษะการแพทย์ของฉัน?”

"ปรมาจารย์โม่อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้..."

“ ฉันขอบอกคุณ ว่านอกจากฉันแล้วไม่มีใครในโลกที่สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้แล้ว ถ้าคุณไม่ไว้ใจฉัน จะไม่รักษาเขาก็ได้!”

ปรมาจารย์โม่สะบัดแขนเสื้อ หันหลังและเดินจากไป

“ปรมาจารย์โม่ โปรดอยู่ต่อ!” หวังซวนกล่าวอย่างรีบร้อน

แต่ว่า ดูเหมือนว่าปรมาจารย์โม่จะไม่ได้ยิน และเดินออกไปที่ประตู ด้วยท่าทางที่ดูโกรธมาก

หวังซวนตื่นตระหนกทันที ปรมาจารย์โม่เป็นความหวังเดียวที่จะช่วยท่านผู้เฒ่าหวัง ถ้าเขาจากไปแบบนี้ ท่านผู้เฒ่าหวังจะต้องตายแน่นอน เขาพูดกับเฝิงโย่วหลิงอย่างเร่งรีบ "โย่วหลิง ช่วยฉันโน้มน้าวปรมาจารย์โม่เร็ว"

เฝิงโย่วหลิงขยับ หลบและกั้นประตู เพื่อหยุดปรมาจารย์โม่

“หลีกไป!” ปรมาจารย์โม่ตะโกน

เฝิงโย่วหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ปรมาจารย์โม่ คุณเข้าใจหวังซวนผิดแล้ว! ไม่ใช่ว่าหวังซวนไม่เชื่อทักษะการแพทย์ของคุณ เพราะว่าเขาเป็นครู ดังนั้นเขาจึงให้ความสำคัญกับความรู้ต่างๆมาก"

ปรมาจารย์โม่พูดอย่างเย็นชา "ให้เด็กหนุ่มมาช่วยฉันวิเคราะห์อาการ นี่เรียกว่าจริงจังเหรอ? นี่แสดงถึงว่าคุณไม่เชื่อในทักษะการแพทย์แบบเก่า!"

“ปรมาจารย์โม่ คุณเข้าใจผิดหวังซวนแล้ว…”

ปรมาจารย์โม่พูดด้วยความโกรธ "ฉันฝึกวิชาแพทย์มาเกือบตลอดชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอสถานการณ์แบบนี้ นี่เป็นการดูถูกฉันชัดๆ"

“ปรมาจารย์โม่ ฉันเดินทางหลายพันไมล์เพื่อเชิญคุณมาที่นี่ เพราะฉันเชื่อในทักษะการแพทย์ของคุณนะ!”

เฝิงโย่วหลิงเหลือบมองท่านผู้เฒ่าหวังที่หมดสติอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าโศกเศร้าแล้วพูดว่า "ในใจของฉัน ท่านผู้เฒ่าหวังปฏิบัติต่อฉันดีกว่าปู่ของฉันเองอีก เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก เขาจะเก็บอาหารอร่อยไว้ให้ฉันเสมอ ในตอนนี้ที่ฉันเห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันเองก็ใจสลาย”