ทันทีที่คนจากสำนักงานหยินหยางได้เดินจากไป อมตะชางเหม่ยก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า"เจ้าเด็กเหลือขอ คิดไม่ถึงเลยนะว่าการมาเมืองซือฟางครั้งนี้พวกเราจะได้ผลประโยชน์มากขนาดนี้"
"ไม่เพียงแต่คุณได้รับลายเส้นนักบุญเต็มตัว ยังได้ป้ายหลิงมาอีกหนึ่งอันด้วย หลังจากนี้พวกเราก็สามารถเดินไปไหนแบบไม่ต้องกลัวใครแล้ว"
"ฮ่าฮ่าฮ่า……"
"อย่าพึ่งรีบดีใจไป"เยี่ยชิวพูด"หลงผูซ่ายังไม่ตาย ถ้าหากว่าขาไม่ยอมรับถึงเวลาสำนักงานหยินหยางตัวสอบถึงตัวพวกเราขึ้นมา งั้นพวกเราคงตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย"
"สถานที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ที่ควรจะอยู่นาน"
"ในเมื่อมีลายเส้นนักบุญเต็มตัวงั้นพวกเรารีบไปนิกายดาบชิงอวิ๋นช่วยรักษานางฟ้าไป๋ฮวากันเถอะ"
เยี่ยชิวพูดจบเตรียมตัวจะไปหาลู่หลัวประตูห้องก็ดังขึ้น
"คุณชายเยี่ย!"ด้านนอกประตูมีเสียงลู่หลัวดังเข้ามา
เยี่ยชิวเปิดประตู มองเห็นใบหน้ากังวลของลู่หลัวที่ยืนอยู่ด้านนอก
"คณชายเยี่ย พวกคุณไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม?"ลู่หลัวถามอย่างเป็นห่วง เมื่อกี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเธออยู่ห้องข้างๆตกใจอยู่ไม่น้อย
"พวกเราไม่ได้เป็นอะไร"เยี่ยชิวพูด"นางฟ้าไป๋ฮวาตื่นหรือยัง?"
ลู่หลัวส่ายหัว"ยังไม่ตื่น"
"ไอ่แก่ได้ลายเส้นนักบุญเต็มตัวแล้ว พวกเรารีบมุ่งหน้าไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋นกันเถอะ เพื่อหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลง"เยี่ยชิวพูดจบก้เรียกอมตะชางเหม่ย มาถึงห้องลู่หลัว
เยี่ยชิวอุ้มนางฟ้าไป่ฮวาที่สลบพูดว่า"ไอ่แก่ เปิดลายเส้นนักบุญ"
"ได้เลย"อมตะชางเหม่ยหยิบลายเส้นนักบุญออกมาและนำพลังชี่แท้รวมเข้าด้วย
วูบ!
ลายเส้นนักบุญสว่างออกมา
เยี่ยชิวและลู่หลัวรีบเข้าไปลายเส้น
"เตรียมตัวออกเดินทาง"อมตะชางเหม่ยปรับพิกัดผ่านไปสักพักก้ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
"เกิดอะไรขึ้น?"เยี่ยชิวถาม
"ไม่รู้เหมือนกัน!"สีหน้าอมตะชางเหม่ยงุนงง"ฉันกำลังปรับพิกัดอยู่แท้ไม่รู้ว่าทำไมลายเส้นนักบุญถึงไม่ทำงาน"
เยี่ยชิวพูด"หรือว่าป้ายหลิงแผ่นนั้นของหลงผูซ่ามีปัญหา?"
"ไม่มีทาง"อมตะชางเหม่ย"หลงผูซ่าถูกสำนักงานหยินหยางตามไล่ล่าเป็นล้าไมล์ล้วนพึ่งลายเส้นหลบหนี ลายเส้นของเขาไม่มีทางมีปัญหาแน่นอน"
"อีกอย่างถ้าหากลายเส้นมีปัญหาละก็ลายเส้นสองแผ่นจะไม่ติดกันเป็นหนึ่งเดียว"
"ข้าขอศึกษาก่อน"
อมตะชางเหม่ยชางเหม่ยศึกษาดูสักพักและลองปรับเข้มทิศอีกครั้ง พวกเขาก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้
อมตะชางเหม่ยโมโหจนด่าทอว่า"แม่มึงเอ่ย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย?"
"พลังยุทธ์ของนายไม่เพียงพอ"จู่ๆก็มีเสียงอ่อนแรงดังขึ้นมาจากอ้อมกอดเยี่ยชิว
เยี่ยชิวก้มหัวมองดูเห็นว่านางฟ้าไป๋ฮวาลืมตาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
"เธอตื่นแล้วหรอ?"สีหน้าเยี่ยชิวอึ้งเล็กน้อย
"อืม"นางฟ้าไป๋ฮวาอืมเสียงเบา ที่จริงแล้วเธอตื่นมาสักพักแล้วแต่เห้นว่าอยู่ในอ้อมกอดเยี่ยชิวเลยรู้สึกเขินเล็กน้อย
"นางฟ้า เธอบอกว่าพลังยุทธ์ของฉันไม่พอ ไม่สามารถเปิดลายเส้นนักบุญนี้ได้หรอ?"อมตะชางเหม่ยถาม
"ใช่"นางฟ้าไป๋ฮวาพูด"ลายเส้นนักบุญที่สมบรูณ์แบบแค่ครั้งเดียวก็สามารถเคลื่อนไหวได้พันล้านไมล์ ดังนั้นจึงต้องใช้คนพลังยุทธ์เยอะ"
"พวกเราทุกคนในนี้พลังยุทธ์ไม่ถึงไม่สามารถใช้ลายเส้นนักบุญเคลื่อนไหว"
อมตะชางเหม่ยอึ้ง"นั้นก็แสดงว่าลายเส้นนักบุญนี้พวกเราไม่สามารถใช้ได้?"
"ไม่ใช่ว่าใช้ไม่ได้แต่ต้องใช้หินวิญญาณ"นางฟ้าไป๋ฮวาพูด"หินวิญญาณหนึ่งแสนอันสามารถใช้ได้หนึ่งครั้ง"
หินวิญญาณหนึ่งแสนอัน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...