วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1455

แม้ว่าโรงแรมจะไม่ได้อยู่ใกล้กันกับจวนเจ้าเมืองแต่สำหรับเยี่ยชิวพวกเขาแล้วระยะทางแค่นี้ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึง

เมื่อมาถึงหน้าจวนเจ้าเมืองเยี่ยชิวก็มองดูรอบๆ

เขาพบว่าจวนเจ้าเมืองที่อยู่ตรงหน้าเขาน่าประทับใจกว่าจวนเจ้าเมืองของเจียงเฟิงในเมืองหมิงเยว่มาก สิงโตหินอ่อนสีขาวสองตัวสูงหลายเมตรยืนอยู่ที่ประตูซึ่งดูเหมือนจริงมาก

พร้อมด้วยทหารหลายร้อยนายเฝ้าอยู่ที่ประตูทั้งสองข้าง เขาถือดาบอันคมกริบและเปล่งรัศมีการสังหารออกมาทำให้จวนเจ้าเมืองดูสง่างามยิ่งขึ้น

ยิ่งกว่านั้น บอดี้การ์ดเหล่านี้ล้วนอยู่ในระดับสูงสุดของกษัตริย์!

“ไม่เลวเลยนะ สมควรที่จะเป็นหนึ่งในสิบเมืองชั้นนำภายใต้เขตอำนาจของสำนักหยินหยางแม้แต่บอดี้การ์ดก็ยังอยู่ในระดับสูงสุดของษัตริย์เป็นกลุ่มผู้เชี่ยวชาญชั้นดีจริงๆ”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดในใจแต่ใบหน้าของเขายังคงสงบ

พ่อบ้านหลี่มองไปที่เยี่ยชิวอย่างเงียบๆและเห็นว่าการแสดงออกของเยี่ยชิวยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและพูดกับตัวเองว่า:"เด็กคนนี้อายุน้อยๆแต่มีความมุ่งมั่นที่ดี ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาได้รับการโปรดปรานจากยายหยินหัว"

ณ ขณะนี้

ประตูเปิดออกและมีชายคนหนึ่งเดินออกมา เขามีใบหน้าวัยกลางคนสวมชุดคลุมสีม่วงหลามและมัดผมด้วยมงกุฏทองคำเขาดูสง่าผ่าเผยมาก

“ฮาฮาฮา......”

ชายวัยกลางคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา และเสียงของเขาก็เหมือนเสียงคำรามของสิงโตที่สั่นไปทุกทิศทาง

เยี่ยชิวตกใจ:"ช่างเป็นพลังยุทธ์ที่น่าทึ่งจริงๆ!"

ชายวัยกลางคนมาหาเยี่ยชิวอย่างเร่งรีบและพูดว่า:"การมีเพื่อนมาจากแดนไกล เป็นอะไรที่มีความสุขไม่ใช่หรือ"

พ่อบ้านหลี่แนะนำอย่างรวดเร็ว: "คุณชายไป๋ นี่คือเจ้าเมือง"

เยี่ยชิวโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วทักทายว่า:"กระผมไป๋ยวี่จิง เยี่ยมชมเจ้าเมือง"

ชายวัยกลางคนกล่าวว่า: "คุณชายไป๋ยินดีที่มาเยี่ยมชมพำนักอันต่ำต้อย การมาเยือนได้รับเกียรติอย่างยิ่งยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ!"

อมตะชางเหม่ยพึมพำอยู่ในใจ คฤหาสน์หลังใหญ่เช่นนี้เรียกว่าที่พำนักอันต่ำต้อยเนี้ยนะ ทำเป็นให้ใครดูนะ?

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "เจ้าเมืองเชิญอย่างอบอุ่นและผู้เยาว์คนนี้ก็ได้รับความปรนเปรออย่างยิ่ง"

ชายวัยกลางคนยิ้มและพูดว่า: "คุณชายไป๋ คุณมีพรสวรรค์มากจนยายหยินหัวตั้งใจที่จะรับคุณเป็นลูกศิษย์ของเธอ ในอนาคตถ้าคุณเป็นลูกศิษย์ของยายหยินหัวแล้วเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจกับฉันหรอก”

“อ้อแล้วก็ ฉันตระกลูเจียงนะ”

“ฉันชื่อเจียงซาน!”

หัวใจของเยี่ยชิวเต้นแรง และเขาคิดกับตัวเองว่าตระกลูของผู้ชายคนนี้ก็คือเจียงเหมือนกัน เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเป็นเครือญาติกับเจียงเฟิงจากเมืองหมิงเย่ว์?

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ผู้เยาว์ได้ยินมานานแล้วว่า เจ้าเมืองเจียงมีพลังมากและจัดการเมืองซี่ฟางในลักษณะที่เป็นระเบียบ เมื่อฉันเห็นมันในวันนี้ฉันรู้สึกว่าข่าวลือเหล่านั้นยังไม่ครอบคลุม เจ้าเมืองเจียงเป็นบุคคลโดดเด่นที่สุดในโลก ซึ่งเป็นแกนนำของสำนักหยินหยางและเป็นแบบอย่างของคนรุ่นเราด้วย!”

เจียงซานหัวเราะออกมาดังๆเมื่อเย่ชิวชมและพูดว่า:"คุณชายไป๋เป็นคนพูดเก่งจริงๆ ฉันและคุณรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ฉันมีอายุมากกว่าคุณฉันขอเรียกคุณว่าน้องไป๋แล้วกันได้ไหม?"

"แน่นอน" เย่ยชิวกล่าวว่า:"แค่ว่าฉันมีสถานะต่ำมาเป็นพี่แป็นน้องกับเจ้าเมืองฉันเกรงว่ามันจะทำลายชื่อเสียงของเจ้าเมือง"

“น้องไป๋ พูดผิดแล้ว” เจียงซานกล่าวว่า:“เหล่าฮีโร่ไม่สนใจเกี่ยวกับต้นกำเนิดของพวกเขา นึกถึงเมื่อก่อนฉันก็เป็นเพียงพระภิกษุตัวน้อยที่ไม่มีภูมิหลัง และฉันก็แย่กว่าคุณในตอนนี้อีก”

“แล้วอีกอย่าง รอคุณมาเป็นลูกศิษย์ของยายหยินหัวแล้วคุณก็จะทะยานขึ้นไปบนฟ้าอย่างแน่นอน”

“เมื่อถึงเวลานั้นแล้วพี่ชายยังต้องการให้คุณปกป้องดูแล”

เยี่ยชิวพูดอย่างสุภาพ: "พี่ชายก็พูดเป็นเล่นไป ระดับพลังยุทธ์ของฉันต่ำแต่พี่ชายเป็นถึงเจ้าเมืองถึงฉันจะมาเป็นลูกศิษย์ของยายแล้วก็ตามฉันเกรงว่าจะไม่สามารถปกป้องดูแลพี่ชายได้ แต่ถ้าต่อไปพี่ชายเจอปัญหาอะไรที่ต้องการให้น้องชายช่วยก็พูดมาได้เลยนะ แม้ว่าสถานการณ์จะอันตรายและยากลำบากแค่ไหนน้องชายก็จะช่วยให้ถึงที่สุด”

เมื่อเจียงซานได้ยินสิ่งนี้ก็คว้ามือเยี่ยชิวแล้วพูดอย่างขยับเขยื้อน: "น้องชายที่ดี ยุติธรรมเพียงพอ!"

เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า: "นักผู้ชายเท่องเที่ยวรอบโลกเขาให้ความสำคัญกับความชอบธรรมเป็นอันดับแรกและนี่คือจรรยาบรรณของมนุษย์เรา"

“ฉันมองคุณไม่ผิด!” หลังจากที่เจียงซานพูดจบ สายตาของเขาก็จ้องมองไปที่อมตะชางเหม่ยและถามอย่างสงสัย: "คนนี้คือ ... "

“อู๋เลี่ยงเทียนจุน!”อมตะชางเหม่ยโค้งคำนับและพูดด้วยรอยยิ้ม:"ข้ามีชื่อว่าชงซวี เป็นเพื่อนของไป๋ยวี่จิง"

เยี่ยชิวอธิบายว่า: "พี่ชายไม่รู้อะไรแล้ว ชงซวีเต้าเหรินเป็นคนที่ค้นพบหลงผูซ่าที่โรงแรมก่อนหน้านี้"